ŞAFAK VAKTİ

giriş

Gecenin yeryüzüne döktüğü ağır bir soğuk vardı. ıssız harabe sokakta birbirlerinden habersizce yürüyorlardı biri kardeşi için içtiği yemini düşünüyor, diğeri bu hayatta tek tutunabileceği sesini düşünüyordu. kimsenin geçmediği o sokakta yan yanaydılar ama onlar bunun farkında değildi. Adam hissetmişti bu sokak ona huzur veriyordu sebebini bilmiyordu ama normal birinin geçerken korkacağı sokaktan geçmekten keyif alıyordu.

Bilmiyordu ki kaderine yazılanın yan kaldırımdan geçtiğini. 

İlmeklerini daha ana rahmindeyken tanrının bağlamışlığını.     

 Adam hissizdi, sinirliydi alacağı intikam o kadar gözünü kararmıştı ki önüne çıkabilecek herşeyi yok sayıyordu.Aşk onun için bir felaketti.

    Kız o kadar narindi ki hissiz ve sinirli bir adamın önüne çıkabilecek en özel şey olduğunu bilmiyordu, buna imkan bile veremezdi. Hayatında hissiz bi insan tanımamıştı ki. belki onun yanında olmak onu üzecekti,yakacaktı,acı verecekti ama kız her şeye rağmen hazırdı.Ne de olsa acıya hayatı boyunca hazırlıksız yakalanmıştı. Onun yanındaki varlığıyla bile mutlu olurken üzülmek veya acı çekmek onu zerre ilgilendirmiyordu.

birbirlerinden farklı iki insan birbirlerine nasıl merhem olabilirlerdi? 

Bu imkansızın da ötesindeydi. içlerinde yaşattıkları karanlık cennetin varlığını birbirleri sayesinde bulabileceklerdi.

Onun kırgınlıkla bakan gözlerine yüreğim dayanmıyordu.Gözleriyle bana anlattıkları ruhumdaki yaraların deşilmesini sağlıyordu ve Sonra arkasını döndü bu beni dehşete düşürmüştü.Gideceğini düşünmek bile tüm kanımın çekilmesine yetiyordu. Vücudumda kalan son gücümle bağırdım. "ey kalbi geceden bile kara kalpsiz adam beni vurduğun kadar vuruldun, yandığım kadar yandın bak şimdi beraber acı çekiyoruz. acılarımızı sarmaya başlamışken bana sırtını dönme eğer dönersen yarım kalırım nefesin nefesimken beni nefessiz bırakma"