KAPILARI KİLİTLE LAMBALARI AÇ

ANNELİĞİN GÜCÜ

ANNELİĞİN GÜCÜ

Bir hayvan sever olsam da kedilere dokunurken acaba tırmalar mı diye içimde bir endişe taşırım.Sanırım bu çocukluktan kalma bir duygu.Onların iç dünyalarını hangi harekette ne anlatmak istediklerini anlayacak kadar bilgi sahibi değilim.
Bir sabah köpeğimin ilginç havlamasıyla uyandım.Balkonumun bir adım ötesinde siyah kahverengi kırçıllı bir kedi oturmuş gözlerimin içine bakarak seri bir şekilde miyavlıyordu.Mayıs ayı olmasına rağmen üşüten bir serinlik vardı.Epeydir orada bekliyor ve üşümüş olmalıydı.Köpeğimin havlamasından korkuyor ama gitmemekte direniyordu.Yalvarır gibiydi.Ya balkona girerse birbirlerine zarar verirlerse endişesiyle içeri girip birkaç dilim salam kestim ve uzak mesafeye attım.Salam dilimini kaptığı gibi değişik sesler çıkararak yürümeye başladı.Ne yapacağını merakla izledim.Yüksek duvarların arasından inip karşı apartmanın zemin katının bahçesine doğru yürüdü.Hala aynı o kuvvetli sesi çıkarıyordu.
Gözlerime inanamadım üç tane minik yavru kedi sevinerek hoplayarak yanına geldi.Salamı onların önüne bırakıp tekrar o duvarları aşıp diğerini aldı.Tekrar götürdü tekrar aldı.Yavruları öyle erişilmez bir yerdeydi ki dümdüz bir ağacın ufacık çıkıntısına tutunarak ağzındaki salamla bir kaç zorlu denemeden sonra inmeye çalışıyordu ve ben onun o halini görüp içimden ''Allahım yardım et düşmesin'' diye dua ediyordum.
Artık her sabah öğlen ne zaman balkona çıksam hava soğuk,ya da yakıcı güneş olsa da onu balkonumun kenarında beklerken buluyordum.Gözlerimin içine bakıp miyavlıyor sonra aynı sesle yavrularını çağırıyordu.Artık mama istediğini anlıyor ve bekletmiyordum.
Yavrular büyümeye bazen tehlike yaratacak yerlerde dolaşmaya başlamışlardı.Uzaktan izlemeye başladığım bu minik aileye iyice alışmıştım.Salam kokusunu alarak yanlarına yaklaşan yabancı bir kediye anne kedinin havalanarak bir kaplan gibi saldırışını gördüm.Yavrularını korumak adına kaplana dönüşmüştü sanki.
Ulaşabileceğim yerde olmadıkları için yemek süt gibi şeyler veremiyordum.Yine bir gün salamı ağzına alıp zor bir parkurdan sonra yavrularının olduğu yere ulaştı.Aynı sesi çıkararak ağzında salam kocaman alanda bir aşağı bir yukarı dolaşmaya başladı.Bağırmaktan sesi dolaşmaktan bedeni yorgun düşmüştü ama ne ağzındaki salamı bırakıyor ne dolaşmaktan ne de bağırmaktan vaz geçiyordu.Yavrularının hiç biri ortalıkta yoktu ve kedi onları bulabilmek için çırpınıp duruyordu.Ben de büyük bir endişeye kapılmıştım.
Uzun süre sonra yavrular hepsi ayrı yerlerden yanına geldiler.
Onları izlerken bir anneyi ve çocuklarını düşündüm.Çocukları için her zorluğu göğüsleyen gerektiği zaman kaplan kesilen ve onları her daim kanatları altında toplayan bir anneyi.Ne farkı vardı ki bizden.İstemsiz yaşlar süzüldü gözlerimden...

Bazen anneliğin gücü doğa kanunlarını bile aşar. (Barbara Kingsolver)

Ayşe Keleş