Don't Be Suspicious - VOLTOOID

-44; All Alone

(POV: Ilia)

Een traan rolt over mijn wang. Ik pak haar hand vast en kijk haar glimlachend aan. Ook bij haar komen er tranen in haar ogen, wat raar is want Madison is altijd vrolijk. Ik geef haar snel een knuffel en grinnik door mijn tranen heen. Ik krijg een brok in mijn keel bij de gedachte dat ik hier nu alleen zal zitten. Ik zal voor de komende maanden hier alleen moeten zitten. Ik denk aan hoe het gaat zijn na Restler. Ik ga totaal nieuwe vrienden maken, want Hailey is volledig verleden tijd. Geeft dat kind überhaupt om me? Ik ga vooral veel met Damian en Madison om, want zij zijn wel oprecht. Tenminste, dat zijn ze tot nu toe. Ik denk aan Chase. Zou hij nog steeds aan mij denken? Ik heb afgelopen maanden amper aan hem gedacht, als ik eerlijk ben. Mijn gevoelens voor hem zijn verdwenen, maar ik ben nog wel behoorlijk boos. Ik ben boos omdat hij vreemdging en omdat hij geen moeite stak in onze relatie. Ik weet dat dat overdreven is, maar zo voelt het voor mij gewoon.

"Doei lieve schat, ik zie je snel." Zegt Madison. Ze drukt een kus op mijn wang en trekt me weer in een knuffel. Die ene zielige traan verandert nu in een fontein van tranen. Het voelt alsof ik haar nooit meer ga zien, ook al kan ze langskomen wanneer ze wilt. Ik denk ook dat de pillen me een beetje gevoelig maken. Sinds ik nieuwe medicatie heb, ben ik veel gevoeliger.

"Die meidenavond gaat door, oké? Meteen als je ontslagen bent." Zegt Madison aanmoedigend. Ik grinnik door het huilen heen en knik naar haar. Ze veegt mijn tranen af en draait zich om. Ik glimlach naar haar. En daar gaat Madison. Ze stapt in de auto van haar gezin. Ze draait het raam nog snel open en steekt haar hoofd eruit. Ze zwaait naar mij en alle andere mensen die afscheid komen nemen. Ik de brok in mijn keel groter worden en heb zin om de hele dag op mijn bed te liggen en te huilen. Natalia komt naar me toe en slaat een arm om me heen.

"Het komt wel goed, lieverd. Het komt wel goed." Zegt ze en ze trekt me mee naar binnen.

~

(POV: Hailey)

Er rolt langzaam een traan over mijn wang. Ik heb mijn uiterste best gedaan om Ilia te vergeten. Ik ben doorgegaan met mijn leven. Natuurlijk had ik spijt. Ik had niet moeten doen wat ik gedaan had. Ik wilde haar gewoon helpen. Ik neem aan dat ze me haat, dus daarom ben ik haar gaan vergeten. Ze zou een jaar weg zijn en ik heb ook mensen nodig om me heen. Ik weet dat dat egoïstisch noemt, maar ik kan niet achter haar aan blijven gaan als ik weet dat ze over een aantal maanden toch weer terug komt.

"Waarom dan?" Vraagt Esmee. Ze staart me aan. Ik kan niet geloven dat ze hier gekomen is. Ik kan niet geloven dat al mijn emoties meteen terug kwamen bij het zien van haar moeder. Ik kan niet geloven dat Ilia zo zwaar ligt voor me. 

"Ik weet het n..." Begin ik. Esmee staat afkeurend op en begint te ijsberen.

"Waarom heb je dat mijn meisje aangedaan? Ze hield zoveel van je en dan verpest je het zo erg! Ik kan jou niet geloven!" Roept Esmee. Er rolt een traan over mijn wang en realiserend knik ik mijn hoofd. Esmee heeft gelijk. Ik ben een slecht mens. Ik kijk toe hoe Esmee het huis verlaat. Ik ga weer over naar het vergeten van Ilia. Dat heeft me afgelopen maanden enorm geholpen. Ik voel mijn telefoon trillen en kijk erop. Het is een bericht van Amber.

"Hey schat, vanavond shoppen, toch? Kusjes!" Lees ik hardop voor. Ik grinnik naar het bericht en stuur terug dat dat doorgaat. Glimlachend leg ik mijn telefoon weg. Zie je hoe makkelijk ik Ilia uit mijn hoofd kan zetten?

~

(POV: Ilia)

Ik heb besloten om mezelf te verbeteren. Ik ga iedere dag work-outs doen, zorg beter voor mijn huid en ga gezonder eten. Al moet ik wel eerlijk zijn; ik kan een hele week gezond eten. Mijn pizza-, chips-, friet- en chocolade-verslavingen gaan daar echt té ver voor. 

"Ilia?" Hoor ik een zacht stemmetje vragen nadat ik geklop op de deur hoor. Ik stop met planken en stroop mijn mauwen op. Ik loop naar de deur en doe hem open. Jackson staat met een kleine glimlach voor de deur. Ik heb hem afgelopen tijd niet meer gezien, aangezien hij meer dan een half jaar geleden al naar huis mocht. Ik staar hem aan met grote ogen en opengevallen mond. Hij ziet er veel beter uit dan eerst. Hij is niet veel gegroeid, maar zijn kapsel is veranderd en zijn gezicht is een stuk vrolijker. Hij loopt naar me toe en slaat zijn armen om mijn middel, want heel veel hoger komt hij niet.

"Jackson, wat doe jij nou hier?" Vraag ik geschokt terwijl ik mijn armen om hem een sla. Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht. Hij kijkt me vrolijk aan.

"Ik kwam even terug om iedereen te bedanken en om jou te zien." Zegt hij zachtjes. Mijn hart smelt. Ik kijk hem met een lieve blik aan en geef hem weer een knuffel. 

"Hoe gaat het met jou?" Vraag ik als ik op mijn bed ben gaan zitten. Jackson komt naast me zitten en knikt tevreden. Hij had een trauma, omdat hij in een auto-ongeluk gezeten had. Blijkbaar is hij er snel bovenop gekomen.

"Ik heb nog steeds therapie, maar het gaat al weer beter dan eerst." Zegt hij terwijl hij zijn kleine beentjes op en neer schommelt. Ik kijk hem vrolijk aan. Als ik ooit een zoontje krijg, dan wil ik dat hij net zoals Jackson is. 

"Je ziet er anders uit." Zegt Jackson terwijl hij mijn kortere haren aanraakt. Natalia heeft een paar dagen geleden mijn haren geknipt. Het is nu schouderlengte, in plaats van tot en met mijn middel. Ik ben ook wat afgevallen en ik draag nu minder make-up.

"Goed anders of slecht anders?" Vraag ik lachend. Jackson slaat zijn armpje om mijn middel heen.

"Heel goed anders." Zegt hij glimlachend. Oké, mijn hart smelt weer. Snel druk ik een kusje op zijn kruin en leg ik mijn hoofd op die van hem. Als hij van mijn leeftijd was, dan zou ik met hem trouwen. Nu heeft een ander meisje geluk met hem. Of jongen natuurlijk. Dat kan ook.

"Ik moet naar andere mensen." Zegt Jackson als hij zijn ouders op de deur hoort kloppen. Jackson zijn moeder komt binnen lopen en meteen sta ik op. Ik steek beleefd mijn hand naar haar uit.

"Jij moet Ilia zijn." Zegt de vrouw. Ze heeft zwarte, steile haren die ongeveer tot dezelfde lengte komen als dat van mij. Ze heeft bruine ogen en een heel vriendelijke glimlach. Ik knik glimlachend.

"Ik ben Mary, de moeder van Jackson." Zegt ze vrolijk. Een brok ontstaat in mijn keel. Mary. Ik denk gelijk aan Chase zijn moeder. Ik mis haar wel. Ik denk aan Chase en alle woede komt terug. De woede zorgt ervoor dat het me niet meer zo veel uitmaakt dat ik Mary al een tijd niet meer gezien heb.

"Prachtige naam." Zeg ik vriendelijk. Mary kijkt me bedankend aan en draait zich naar Jackson. Ze wil iets tegen hem zeggen, maar draait zich snel meer om naar mij.

"Ik kan je niet genoeg bedanken voor wat je met mijn zoon gedaan hebt. Als jij hier niet was geweest, dan zat Jackson hier misschien nog. Duizendmaal bedankt." Zegt ze. Een tikkeltje hopeloosheid is te vinden in haar ogen. Ik knik en zeg dat ik het graag had gedaan. Ik neem afscheid van Jackson en Mary en kijk nog even toe hoe ze wat andere kamers inlopen. Ik glimlach. Ik denk niet dat ik zelf nog terug kom hier. Deze plek doet me denken aan nep-vrienden, relatiebreuken en eenzaamheid. Ik weet dat het leuk kan zijn hier, maar slechte dingen overheersen vaak de goede dingen.