"Neden anlamasın ki?" diye sordu Reyhan yaşlı kadına. Yaşlı kadın cevap verdi :
- İsterse gerçekler tam gözlerinin önünde olsun. Eğer o görmek istemezse anlayamaz. Bizse o anlayana kadar bunu anlatamayız. Ve bir kere anlatılan anlatıldı mı her şey için çok geçtir.
Reyhan yaşlı kadının biraz bunamış olduğunu düşünürdü. İşin aslı, kadın bunamış değildi. Sadece fazla edebi eser okumuş ve izlemişti. Ve bazıları ona sosyal mecralardaki özlü sözleri okumayı çok severdi.
Reyhan durdu. Kütüphanede yapılanı yapmak isteyip istemediğini sorguladı. Kesinlikle yapmak istemiyordu. Ama yapacaktı.
İlerleyen saatlerde Feride ve Süreyya geldiğinde Reyhan yaşlı kadına baktı. Zamanın geldiğini anladı. Pencereden dışarı bakmak istedi. Pencerenin dışındaki yaprakları sararmış ağaç, ona kendini her zaman iyi hissettirmişti. Sonbaharın son günleri yakındı. Ağacın altında yeşil deftere yazı yazan birisini gördü. Siyah bir mont giyip ağacın altına gizlenen bu kişinin kim olduğunu seçmek imkansızdı. Radyo açıldı. Çalan şarkı dikkatini dağıttı ve endişeli bakışlarla yapacağını düşündü.
Onları kütüphaneye götürmek zor olmamıştı. Bir bahane uydurup Feride'den ayrılan Reyhan sarışın çocuğu gördü. Belliydi, o aydın bir insandı. Aydın insan, görevliye bir kitap soruyordu. Reyhan kitabı ondan önce bulmalıydı. İçgüdülerine güvendi ve kitabı aramaya başladı. Kitabı bulamadı. İçgüdülerine güvenme demeliydi, dedi kendi kendine. Sarışın çocuk kitabı bulmuştu. Aklına bir fikir geldi.
Fikri uyguladıktan sonra Feride'nin yanına döndü. Gözleri parlıyor, diye düşündü. Oradan ayrıldılar.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Girift
Bí ẩn / Giật gân... Düşündü. Merak etti. Gündelik yaşantılara dair düşünceleri dinleyerek hikayede kendinden bir parça bulmak istedi. Ve buldu. İnsan düşünürse her şeyden kendinde bir parça bulabilir, dedi Süreyya. İnandı. ... İyi okumalar
