Girift

Bölüm 1

 Durdu, düşündü. Her şey mantıklıydı ve hiçbir şey mantıklı değildi. Yaşadıklarını gözden geçirdi. Geçiremedi. Hayatı film şeridi gibi gözlerinin önünden geçmiyordu. Ne yaparsa yapsın anılar sırayla gelmiyor ve anlamsız bir bütün oluşturuyordu. Anlamsız ve anlamlı. Hayır, sadece anlamlı. Hayır, tamamen anlamsız. Düşünmeyi bıraktı. Aklına geldi. Gelmemeliydi. Çünkü şimdi sırası değildi. Düşünmeyi bıraktı. Ta ki düşünmeyi bırakmayı bırakmak bir zorunluluk olana dek...

 Tanıdığı yaşlı bir kadın vardı. Yaşamını çeşitli zorlukların üstesinden gelerek geçirmişti ya da geçirmeye çalışmıştı. Kadınla arkadaştı, dosttu hatta daha ötesi yoldaştı. Kadın ona hayatı hatırlatırdı. Bir sonbahardı gülümsemesi, hafif soğuk hafif tatlı. Tıpkı esen rüzgar gibi diye düşünmüştü en çaresiz anında. Bilmiyordu ki yaşayacakları o en çaresiz anı tatlı bir anıya dönüştürecek, korkuları ve yalnızlıklarını unutturacaktı. Bilmeliydi... Anlamalıydı... Çok aptaldı –eğer tabiri caizse- diye ekledi kendi kendine. 

 Yaşlı kadına yaşlı kadın demek ağırına gidiyordu ama o bir tiplemeydi. Tıpkı bu hikayedeki diğer her şey gibi. Bu hikaye yaşanmadı, dedi kendi kendine. Ve asla yaşanmış olmayacak. 

Belki de çoktan yaşandı, dedi Süreyya. Belki de sen unuttun.

 Hayır, dedi. Ben asla unutmam. Bu hikaye yaşanmadı ve yaşanmayacak.

" O zaman nereden biliyorsun? " diye sordu Süreyya. " Ben sadece gördüklerimin ve duyduklarımın bende yarattığı izlenimden ibaretim. Yaşadıklarım ve yaşayacaklarım sadece insanların bende oluşturduğu etkiden ibaret. Karakterim tıpkı diğer tüm varlıklar gibi geçici ama yaşayacaklarım kalıcı."  diye ekledi. " Ve eğer sen bu hikayeyi yaşamadıysan, nasıl bu kadar detaylı hatırlayabiliyorsun? "

 Buna verecek cevabı yoktu. Bir saniyeliğine varmış gibi gözüktü, ağzını açtı. Duraksadı. Hatırlar gibi oldu. Süreyya hem haklıydı hem de haksızdı. Buna hak vermek lazım gelirdi.