Dear future husband

Chapter 7: Noche Buena

Pagkatapos ng nangyare na yon ay minabuti na lamang naming umuwi dahil absent na din naman kami sa dalawang subject namin na siguradong maiintindihan naman ng mga teacher doon.

Hinatid ako ni kean sa bahay namin dahil wala na din akong masasakyan na iba.

Pagdating sa bahay ay nagmadali na lamang akong pumunta sa kwarto at sinarado ang pinto.

Pagkatapos ng araw na yon ay naging matamlay na naman ako katulad ng dati nung nawala si fauxen. Alam kong nararamdan din ng pamilya ko ang pagiging matamlay ko.

Sa sumunod pang mga araw ay naging ganoon ako.  Si Kean naman ay laging nandyan pa rin sa tabi ko na lagi akong binibiro,  ngumingiti nalang ako sa kanya kapag nagbibiro sya. Alam kong naramdaman na rin nya ang pagiging matamlay ko,  dahil wala na ako ngayon gaanong pinapansin. Pati si Nea na bruha hindi ko na pinapansin ang mga pinagsasabi nya pero isang araw bigla nalang syang nanahimik.  Nakapagtataka pero binaliwala ko nalang.

Sa mga sumunod na araw ay ganoon pa din, hanggang sa nagdaan ang tatlong buwan ay ganoon pa din ako.  Sa loob ng tatlong buwan na yon ay alam kong pumupunta si Fauxen minsan sa bahay namin pero pinipigilan sya ni dad dahil may galit din si dad sa kanya dahil sa ginawa nya sakin.

Ilang buwan na din akong hindi nagsusulat sa future husband ko,  parang nawalan na ako ng gana na magsulat pa muli doon.

Nagkaroon kami ngayon ng bakasyon ng ilang araw upang paghandaan ang paskong darating. Inimbitahan ako ng pamilya ni kean na makisalo sa kanila at hindi nama ako makatanggi sa pamilya nya kaya sumasang ayon nalang ako.

Sa ilang araw na binigay samin upang magbakasyon ay ganon pa rin ako. Matamlay,  hindi halos nakakatulog,  walang ganang kumain, laging mugto ang mga mata, blangko ang muka madalas at walang pakialam sa mundo.  Pati grades ko ay medyo bumababa na pero dahil sa mga sinasabi ni dad ay mas nagfocus ako sa pag aaral ko at naibalik ko naman ang dati kong grades.

December 24,2019

Araw ng noche buena,  at ganon pa rin ako. Lagi akong nakakulong sa kwarto at iyak ng iyak. Katulad ngayon na umiiyak na naman ako.

Hanggang sa hindi na kinaya ni mommy ang nakikita nyang ginagawa ko sa buhay ko. Kaya pumasok na sya sa kwarto ko na hindi ko pala nalock.

"Baby"-mom whispered.

Pinahid ko muna ang luha ko bago nagsalita at pilit ngumiti kay mommy.

"Yes mom? "- i said.

"Are you crying again? Why are you crying for baby? "-mom.

"Nothing mom, napuwing lang po. "- i said.

"Don't pretend like there's nothing happened, because pretending can hurt you too baby. "-mom.

Hindi ko na nakaya kaya umiyak nalang ulit ako ng umiyak habang yakap yakap ako ni mommy.

"Shh baby,  everything will be okay, no one can hurt you again. "-mom.

Umiyak nalang ako ng umiyak habang pinapakinggan si mommy.

"Shh,  me and your dad will protect you whatever happen. So don't cry na okay? "-mom.

"Mom bakit kailangang masaktan muna tayo bago matutong magmahal? "-i asked mom.

"Maybe because pain is part of love.  Without pain there's no love."-mom.

"Bakit kailangang may pain pa?  Ang sakit kasi mom sobrang sakit,  hanggang ngayon nandon pa rin yung sakit... "-me.

"Bakit ba kasi bumalik pa sya?  okay na ako mom e,  masaya na ulit ako pero bakit bumalik pa sya kung kelan pinakawalan ko na sya?  Kung kelan handang handa na akong ibaon sya sa nakaraan?.... "-pagpapatuloy ko.