Consequences

XXV

Μια για κάθε ελπίδα που έχανα ανά δευτερόλεπτα. Μια μετά την άλλη. Μετά από ένα διάστημα συνειδητοποίησα ότι πλέον αυτή θα ήταν η ζωή μου. Θα ήμουν μόνη μου. Χωρίς κανέναν άλλο κοντά. Όσα άτομα θεωρούσα φίλους σιγά σιγά έφευγαν. Και ποτέ δεν θα μάθω το πως ή το γιατί αλλά όλοι ήξεραν στην τάξη μου τι είχε συμβεί. Ενώ δεν είχα μιλήσει σε κάποιον. Μια κοπέλα είχε έρθει και μου είπε "σταμάτα να κλαις..φαίνεται" και με κοιτούσε τόσο άσχημα. Είχα χάσει κάθε ελπίδα οτι θα ξαναγυριζα εκεί που βρισκόμουν πριν γίνουν ολα αυτά. Πίστεψα ότι δεν θα φύγω από αυτό τον κύκλο με τις ατελείωτες σκέψεις από εκείνες τις νύχτες.. Συνέχισα να χάνω ελπίδα από τους ανθρώπους. Με όλα αυτά που άκουγα αλλά και έβλεπα στο σχολείο. Δεν πίστευα ότι οι άνθρωποι πλέον είναι καλοί. Ειδικά τα αγόρια
Τότε εκεί που είχα χάσει κάθε ελπίδα μια μέρα μια από τις φίλες μου (από τις καλύτερες μου φίλες μέχρι και τώρα) είδε τις μελανιές στα χέρια μου. Ένιωσε ότι όταν ήθελε να με σφίξει στην αγκαλιά της εγώ πονουσα. Τα χέρια μου ήταν χάλια. Και χωρίς καν να το σκεφτεί με ρώτησε στεγνά τι έγινε. Εγώ δυσκολεύτηκα να απαντήσω αλλά το έκανα. Και ξαφνικά από εκεί που δεν είχα κανέναν στον κόσμο από μικρή δηλαδή.. Είχα αυτό το άτομο που συνεχίζω να αγαπώ πάρα πολύ και την καλύτερη μου φίλη που θεωρούσα αδερφή μου τότε. Και τις ευχαριστώ και τις δύο για αυτό