Consequences

XXVII

Μια για αυτό που βλέπω στο καθρέφτη κάθε μέρα. Για αυτό που βλέπουν οι άλλοι όταν με κοιτάνε οι φίλοι και η οικογένεια μου. Οι άσχετοι άνθρωποι που θα σχολιάσουν για το οτιδήποτε πάνω μου χωρίς να με ξέρουν και πόσο αυτές οι λέξεις θα με πληγωσουν. Παλιά στο σχολείο, στο δρόμο. Πως πρέπει να νιώσω μετά όταν γυρίσω σπίτι; Χαρούμενη για το σώμα μου, για τα μαλλιά μου; Ενώ εκείνα τα συγκεκριμένα άτομα δεν σταματάν να μιλάνε για αυτό; Υποτίθεται πρέπει να μην ακούω τίποτα γιατί δεν ισχύει.. Υποτίθεται. Και ενώ τώρα κάνεις δεν μου λέει τίποτα και δεν ακούω σχόλια από συμμαθητές, οι λέξεις έχουν κολλήσει στο μυαλό μου