Γρατσουνάμε ο ένας την σάρκα του άλλου, σε μια λούπα επαναλαμβανόμενης μανίας. Από τις πληγές μας, βγαίνει κομπόστα ανανά. Είναι αρρωστημένη και τοξική αυτή η συνύπαρξη. Εμείς θα έπρεπε να τραβάμε ο ένας μακριά από τον άλλον δέκα φορές περισσότερο από οτι τα μονοπάτια που διαλέγουμε. Και όμως είμαστε εκεί, έχουμε ριζώσει ο ένας με τον άλλον και δε μπορούμε να φύγουμε. Όταν με ακουμπάς στα γόνατα και μου λες ένα χαζό αστείο,που ξέρεις οτι ξέρω οτι δεν είναι αστείο και δε θα γίνει,γελάμε και με φιλάς και όλα τότε μοιάζουνε σωστά. Τότε υπάρχει ελπίδα, και πιστεύουμε το πάντα,το ποτέ,οτι όλοι οι φίλοι μας είναι ηλίθιοι και στο όλον. Τα χνώτα μας ταιριάζουνε πιο πολύ και απο κάθε υπέρτατο διαγαλαξιακό ταίρι και δε καταλαβαίνω γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και γιατί εγώ θέλω να φεύγω μακριά σου. Μάλλον θέλω να φεύγω μακριά από τα πάντα. Και παραλογίζομαι όταν νιώθω τα μάτια σου να μην είναι πάνω μου και τρελαίνομαι, γαμώτο. Νιώθω πως δε μας χωράει ο χώρος, και να ουλιάζει η σιωπή τα λόγια σου και τα δικά μου. Όμως γυρίζω πάλι σε εσένα και μου αρέσουν αυτά τα δυο διαδοχικά έψιλον γιατί είναι σαν να θέλω αυτά να σε φωνάξουν πίσω. Γυρίζω πάλι σε εσένα όπως τα πλοία πίσω στο λιμάνι. Έγλειψα τα ακροδάχτυλα μου που γέμισαν πάλι κομπόστα, μα πόσο νόστιμο να μην είσαι μόνος.
YOU ARE READING
Μη ποιητική συλλογή
PoetryΜια ποιητική συλλογή αποτελούμενη από ανομοιοκατάληκτα ποιήματα όχι αρκετά καλά για να 'ναι ποιήματα! Γραμμένα πάνω σε κρίσεις υστερίας,με αηδιαστικά θνητές αφορμές. Συντελούν μια νωθρή καθημερινότητα! Γραμμένα για να εκφράσουν μα και να εκφραστούν...
