Μη ποιητική συλλογή

"Χρόνος"

Το να είναι κανείς ελεύθερος σημαίνει πως δεν εγκλωβίζεται πια στην μεγάλη φυλακή του χρόνου, δεν έχει στα πόδια του αλυσίδες βαριές και ούτε είναι η μικρή ζωή του καταμελανιασμένη από τις ώρες, τις μέρες,τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα που ανελέητα μας δέρνουν. Διορίες παραμονής και έπειτα ανακύκλωση. Ανακυκλώσιμες ψυχές, ανάσες, σώματα! Άνθρωποι με ημερομηνία λήξης, ανάλωσης και κατανάλωσης που απαιτεί χρήμα. Μα το χρημα ειναι χρόνος και ετσι επιστρέφουμε στον αρχικό συλλογισμό. Υπήρξε μια μακροπερίοδος-οχι σαν αυτές που γράφω. Αλλιώτικη,απο εκείνες που μετριούνται χρονικά- κατα την οποία δεν υπήρχε χρόνος, μονάχα στατικότητα. Δεν ήταν 4 το απόγεμα ούτε 12 το βράδυ. Ήταν οταν οι ψυχές ηταν ελεύθερες στον χωροχρόνο, άυλες, ασχημάτιστες. Πριν το μεγάλο μπαμ! Πριν το συμπυκνωμένο σύμπαν!  Και πολύ πιο πριν απο το συμπυκνωμένο γάλα, την νικοτίνη και τα pixels. Πριν τα σχολεία, τις τράπεζες και τις δημόσιες υπηρεσίες. Πριν τις ουρές στον κισέ, πριν την αναμονή για το τρόλεϊ που σου τρωει χρόνο. Και εσύ κοιτάς την ώρα ανυπόμονος. Μετράς τον χρόνο χάνοντας τον χρόνο σου. Και φεύγεις ενα παγερό απόγεμα που σταματούν ολα τα ρολόγια και οι δείκτες. Ελευθερία σημαίνει βουβαμάρα.