Μη ποιητική συλλογή

"Φερμουάρ"

Και αν δεν μπορώ χωρίς εσένα είναι να λύσω τα κορδόνια από τ' άρβυλά μου στις έξι το χάραμα 

Είναι να ξεκουμπώσω το φερμουάρ του φορέματός μου μέσα στη ζάλη μου

Τα δυό μου χέρια ακουμπάνε συναινετικά το ένα το άλλο και ψηλαφίζουν στα τυφλά τα σημεία μου

Δυο αντίθετα μέλη στο ίδιο κορμί και δύο αντίθετα μέλη σε κοινή πόλη 

Όλοι είμαστε δυστυχισμένοι, ως μόνη σανίδα σωτηρίας, σε μια θάλασσα γεμάτη αδιαφορία 

Πράγματι, τα ψέματα δεν ωφελούνε τώρα, ήθελα να είμαι το αντικείμενο της προσοχής σου

Θέλω να μείνω γυμνή και να γλείψω τις πιο βαθιές γρατζουνιές γυρνώντας το σώμα μου από την ανάποδη σαν το φουστάνι που μόλις αφαίρεσα

Η πλάτη μου αποκαλύπτεται αργά καθώς τα χέρια μου, σε αντίθεση με μας, βρίσκουν τον τρόπο

Κοίτα, μύρισε και έπειτα πες πως δε σ'αρέσει αυτή η εξοργιστικά ελεύθερη θέα

Μια σάρκα καθαρή από περίεργες φάσεις και κατηγοριοποιημένες σχέσεις 

Ένας απόηχος από ορμητικό ποτάμι,

Ένα ζευγάρι γόνατα που δε θέλουν πια να τα αγγίξεις και ενα γέλιο με ματωμένα ούλα 

Στα λερωμένα σεντόνια ήταν στόμα έτοιμο να σου ψιθυρίζει στο αυτί κάθε μικρό του θάνατο

Και εσύ μωρέ κάπου νύσταξες, βαρέθηκες, ήσουν τόσο βιαστικός 

Ξέχασες στο τραπέζι τα τσιγάρα σου, μοιάζουν τώρα πιο φτηνά και από τις δικαιολογίες σου 

Ψέλλισες:

 - Συγγνώμη έχω αφήσει ανοιχτό το "θέλω να πάρω ο,τι μου δίνεις και αρνούμαι να σου δώσω", πάω να το κλείσω αμέσως, μη σταματάς να γελάς και μην κλείνεις την εξώπορτα μπορεί να ξαναπεράσω

Και μένει το στόμα ορθάνοιχτο έτοιμο να γευτεί καπνό από τα πνευμόνια σου, μέλι από τα ακροδάχτυλά σου και κάθε περιέργεια που του χαρίζεις 

Έτοιμο να κομματιάσει τη σάρκα σου, με τα νεογιλά του δόντια