Ölüme Beş Kala

2. Bölüm: Ateş Sıçradı Beni Yaktı

İyi okumalar.

*******

Bazı zamanlar bir film sizi çok etkilerken bazı zamanlar ise bir kitap sizi hayal alemine sürükleyebilirdi. Çünkü insan hayal kurmaya ve o hayali gerçekleştirmeye en meyilli olan varlıktı. Bu yüzden her ne kadar iyi ya da kötü yönden etkilenirsek etkilenelim gece başımızı yastığa koyduğumuzda hayalini kuracağımız sahneler kurardık kafamızda. O sahneler ise ister istemez rüyalarımıza sızardı.

Ben de hayal etmeyi seven ve hayallerimin peşinden daima koşabilecek bir kızdım. Ancak babamın gidişi bende ağır bir etki bırakmıştı o zamanlar. Böylece bir kitap karakterini veya bir film aktristini değil babamın gidiş sahnesi sızmıştı rüyalarıma. Ve rüyalarım bu sayede kendini kabuslara bırakmıştı. Zamanla bu kabuslarım silik bir görüntüden oluşmaya başladıysa da en sonunda kabuslarım bitirmiştim içimde. Ve üzerinden zamanın geçtiği hayallerimden sadece tek bir sahne kalmıştı aklımda. O da babamla karşılaştığım sahneydi.

Defalarca kez bu anın hayalini kurduğum için kendime 'Acaba karşılaşsak nasıl olurdu?' diye sormadan edemiyordum o zamanlar. Defalarca kez başka sorular üretmekten de kendimi alıkoyamıyordum. Bu yüzden birçok sahne tasarlanmıştı kafamda. Tasarlanan bu sahneler ise bana her zaman acı verirdi. Çünkü geleceğine dair umudum yok denecek kadar azdı. Ancak o an geldiğinde anlamıştım ki dünyanın en mutlu sahnesini ya da en dramatik sahnesini de kafamda tasarlasam bu gerçek anın sadece en küçük parçasının o sahnelere benzemesini sağlardım. Ve aslında çektiğim acının gelip gelmeme ihtimali olduğunu o zaman diliminde anlamıştım.

Belirsizlik bir insanı etkileyen en temel şeylerden biriydi. Örneğin, her insan ölümden korkardı. Çünkü insanoğlunun gözünde ölüm belirsizdi. Öldüğünde ne olacağını kimse bilemezdi. Ve bu belirsizlik insanı saf bir korkuya sürüklerdi. Bir insanın gidişi de aynı şekilde belirsizdi. Çünkü ucunu tahmin edemediğimiz olaylar hiçbir zaman kesin olmazdı. İki yıl önce ne yapacağım konusunda o anı hayal ederken kesin şeyler düşünüyordum. Oysaki durum gerçeğe dönüştüğünde neyin doğru neyin yanlış ya da neyin kesin olduğunu bilememiştim.

Hayatın bir plan dahilinde gitmediğini o zaman net bir şekilde anlamıştım.

O an kurduğum cümlenin ağırlığı fazlaydı evet ama onun kaçıp gitmesi ve bambaşka bir adam olup tekrardan karşımıza çıkması o an için de bana ağır gelmişti. Ve ben güçsüz bir kızdım. Ekstra bir ağırlığı kaldıramayacak kadar da yorgundum.

Babamın kurduğum cümleden sonra gözlerindeki ifade acı çeken bir adamın gözlerine benzemişti. Yine de istifimi bozmayıp ona ifadesiz bakmaya devam etmiştim. O sırada annem salona girmiş ve anlamsız bakışlarını ilk bana sonra 17 yıllık kocasına-ya da kocasından arta kalan adama- çevirmişti. İşte sonrası ise tam bir film şeridi hızındaydı. Annemin donup kalması babamın konuşmaya çalışması benim içeri geçmem vesaire. Ama asıl olaylar annemle babamın salona yani benim yanıma gelmesiyle başlamıştı. Annem kin tutmazdı. Babamı bile eve alıyorsa onun açıklamasını dinlemek ve bunu neden yaptığını öğrenmek içindi biliyordum. Yine de içimde kendini belli eden sinir tohumları filizlenmişti. Ve ben her an patlayabilecek ve tüm sinirimi babamdan çıkartabilecek gibi hissediyordum. Yine de susmuştum. Kendim için değil annem için susmuştum.

Annem benim oturduğum üçlü koltuğa babamda karşımızda kalan tekli koltuğa oturduğunda ortama sessizlik hakim olmuştu. Bu sessizlik huzur verici bir sessizlik değildi tam tersine gerginlik dolu bir sessizlikti. Karşımda kasılmış bir şekilde oturan adamda bu havadan nasibini alan ve bu havayı yaratan en önemli şahsiyetti.

Dakikalar birbirini kovalarken ilk adımı kimin atacağı tam bir muammaydı. Babam meraklı bakışlarını ilk olarak yeni evimizde gezdirirken daha sonra sırayla annem ve bana çevirmesini sessizce izlemiştim. Ama en çok bende kalan bakışlarında okuyabildiğim tek şey meraktan şefkate dönen yeşilleriydi.