Başı Bozuk Hayatlar

Bölüm 6

Merhaba değerli okuyucularım uzun bir aradan sonra yazmaya, başladım sizleri çok beklettim farkındayım ama çok yoğundum. Affınıza sığınırım. Yeni bir bölümle karşınızdayım. Umarım geçen günleri telafi eder.  Yorum yapmayı ve oylamayı unutmayın lütfen. Düşüncelerinizi çok merak ediyorum. Bütün okuyucularımın düşünceleri benim için çok değerlidir. Şimdiden okuyan bütün okuyucularımın gözlerine sağlık 🌹🌹🙂❤️❤️🤗

"...Akşam olunca sadece hava kararmıyor..."

Hüzün'den:

" Vücudumun her yeri ağrıyor. Her zaman ki gibi yine dayağımı yedim ve sustum ama bugün gözümün yaşını silen, yaramı saran, bana sarılarak "geçecek yavrum" diyecek bir annem yok. Canımı yediğim dayak acıtmadı. Annemin yokluğu acıttı. Kardeşlerim var en azından.Onlara sarılsam birazcık da olsa diner mi acım bilmiyorum. Bazen hayatın kendisi yaralarıma merhem olmaya yetmiyor. 

Off herkesin babası onların kahramanı olur bizimkisi neden bizim canavarımız oldu. Neden diğer babalar gibi değil ki? Dünyada annesi ölen tek insan biz değiliz ki. Onların babaları yaralarını sarıyor. Bizimkisi yüreklerimizde yara açıyor durmadan.Bu adam neden böyle ? Hiç mi annemi sevmedi? Dirisine saygısı yoktu bari ölüsüne saygısı olsaydı. Ben evlenme mi diyorum sanki. Daha annemin kırkı çıkmamış."

Hüzün, sürekli yalnız konuşmalar yapıyordu kendisiyle. Onu bir tek kendisi ve Rabbi duyuyor ve dinliyordu çünkü.Cevabını almak istediği onlarca sorunun içinde cevapsız kalmak yakmıştı en çok onun canını. Bu da çok başka bir sıkışmışlık içinde kalmaktı. En zoru da buydu.

Babalarının evlilik konusundaki ısrarını duyunca Hüzün'ün abileri de çıldırdılar. Bu acımasızlığın destekçilerinden olan halalarına, söylenmedik laf bırakmadılar. Babasının oğulları en çok Hüzün'ü şaşırtmıştı. Anneleri hayattayken bu kadar yanında olmamışlardı. Anlaşılan elindeki değer kaybolunduğunda kıymete binmişti onlar için de. İnsan her şeye geç kalıyor bazen. Elinde tutması gereken en önemli hayat değerlerini kaybettikten sonra farkederler. İnsan en çok kendisine geç kalır bu yüzden. Hayatın ona vereceği tüm dersleri geç uygulamaya geçirir. Ölüme yakınken ölümü hatırlar mesela. O an gelene kadar sonsuz bir hayat sürüyormuş gibi yaşar. Hayatın ötesini hayatın içindeyken kaybeder. Bu Hüzün için en acı tecrübelerden biri olmuştu. Abilerinin bu durumu onun için de bir deneyimdi.

Abileri durmadan annelerini üzmüştü hayattayken. Belki bu bunun vicdan azabıydı annelerini şu anda babalarına karşı müdafaa ediyor oluşları. Keşke anneleri yaşarken de böyle olsalardı. Ki anneleri en azından oğullarının desteğini hissederdi. Gözleri açık gitmezdi bu dünyadan. Kızlarını oğullarına emanet etmek isterdi. Evet çok pişmanlardı şimdi. Ancak her şey için çok geçti.

Hüzün,nasıl uyuduğunu bilmeden kalktı sabah. Yediği dayağın etkisiyle her yanı ağrıyordu. Hemen bir ilaç aldı. Normalde hiç ilaç kullanmazdı ama annesi öldüğünden beri çok fazla ağrı kesici almaya başlamıştı. İçindeki ağrılar uyuşuyor gibiydi. Zararı yine zararla kapatmak gibi. Kahvaltı hazırlamak için mutfağa yöneldi. Tek başına hazırladı tüm sofrayı. Bugün annelik vazifesinde ilk günüydü. Acısını içine gömecek kardeşlerine içindeki üzüntüyü hissettirmeyecekti artık. Yoksa onları ayakta tutamazdı bu defa. İlk fedakarlık bu olacaktı onun için.
Sarhoş babaları sızmıştı odasının bir köşesinde. Çocukların huzurlari kaçmadan bir an önce kahvaltı etmelerini istedi. Hepsini tek tek uyandırdı. Tıpkı anneleri gibi şefkatle usul usul kaldırdı hepsini. Başlarını okşadı.

Hepsi masada toplandı. Hüzün,"çabucak yiyin yemeğinizi. Babam uyanmadan rahat rahat doyurun karnınızı'' dedi. Fırat'ı yanına oturttu. Onun için hazırladığı tabaktan yavaş yavaş kendi elleriyle yedirdi kardeşine. Vücudunda moraran ve sızlayan yerler acıyordu her hareketinde. Ağrı kesiciler tam etki yapmamıştı anlaşılan. Yüzündeki ifadenin değişmesinden anladılar kardeşleri onun acı çektiğini. Öykü anladığını belli etmeden ablasına " abla ben biraz yedim. Fırat'a ben yediririm. Sen de ye bir şeyler. Güç kuvvet verir sana " dedi.