Let it snow (Compleet)

Let it snow 15

Na een lange nacht vol nachtmerrie's besloot ik maar mijn bed uit te gaan. Sjokkend liep ik naar mijn kleine keukentje en pakte een glas en vulde die met water. Ondertussen wreef ik wat vermoeid in mijn ogen. Het was nog een paar dagen tot kerst. Ik moest nu echt een besluit nemen. Wel of niet naar ''mijn'' ouders gaan en daarmee Gwen niet teleurstellen. 

Maar dat was veel denkwerk. Mijn verstand zei dat als ik het wel zou doen alles helemaal mis zou gaan, maar mijn hart zei dat alles dan goed zou komen. Cliché. Dat was iets waar ik al jaren op hoopte. Dat alles weer zo kon zijn zoals vroeger. Toen ik nog klein was. 

Mijn ontbijt bestond uit een cracker en een appel. Ik hoorde de brievenbus klepperen. Dat was vroeg. Er lag een roze envelop met rode rozen op de deurmat. Ik scheurde de envelop open en er dwarrelde een klein roze briefje uit. Het rook naar... rozen? 

Dit zul je hard nodig hebben. 

Wat had ik hard nodig? Maar mijn vraag werd al gauw beantwoord. Er rolde twee briefjes van 50,- euro uit. Wie was toch die persoon die telkens geld stuurde? Niet dat je mij hoorde klagen maar het was een beetje vreemd. Ik legde de twee briefjes van 50 bij de rest van het geld dat ik had gekregen. Hier kon ik toch wel een jurk van kopen en een paar hakken? 

Met mijn portemonnee op zak liep ik door de winkelstraat. Op de achtergrond hoorde ik wat bekende stemmen. Het waren Alyshia en Romeo. Ik trok mijn sjaal iets strakker om mijn nek en stapte stevig door. 

Ik kwam in een zijstraatje terecht. Er was een klein maar knus winkeltje met enorm veel jurken. Mijn ogen vielen op een jurk, verscholen achter een lelijke bruine jurk. 

'Kan ik je ergens mee helpen?' Een vriendelijke mevrouw van rond de 30 kwam uit het magazijn gelopen. 'Ik zoek een jurk.' 'Is het voor een speciale gelegenheid?' 'Familiebezoek.' Ze knikte en pakte precies de jurk die ik net al had gezien. 'Is dit een beetje wat je zocht?' Ik knikte. 'Dan zijn daar de paskamers.' 

Ze hielp me met het vastmaken van mijn jurk en vertelde hoe ik het beste mijn haar kon doen. Ze stelde zich voor als Pien. Ze had ook aangeboden om me op te maken maar dat had ik afgewezen. Make-up was niet zo mijn ding. 

'Vind je de jurk mooi?' Ik draaide me om. De jurk was prachtig. Het was een donkerblauwe jurk zonder mouwen met een v-hals. Ze had er een bijpassende clutch bijgezocht wat het helemaal afmaakte. Ze had alleen geen hakken maar ik verzekerde haar dat ik die zou vinden. 

Wel moest ik even slikken toen ik het bedrag zag. Gelukkig gaf ze me nog wat korting waardoor ik het minder benauwd kreeg. Glimlachend verliet ik de winkel. 

'Je hebt wat..!?' 'Ik heb een jurk gekocht.' Twan knipperde met zijn ogen en schudde zijn hoofd. 'Zonder mij..' zei hij dramatisch. 'Maar ik heb nog wel hakken nodig.'

We zaten samen in het restaurant van Alex. Wachtend op ons eten. We waren aan het doorbespreken wat er precies in het artikel moest komen. Het had natuurlijk met de kerst te maken. 

'Misschien iets met interieur?' Twan keek bedachtzaam. 'Dat zou wel iets zijn.. volgens mij heeft niemand nog dat onderwerp.' 'Dan kunnen we toch naar de woonboulevard gaan aan de rand van de stad om te gaan snuffelen?' Twan grinnikte. 'Eerst hakken daarna naar de woonboulevard. Maar waar blijft ons eten? Ik begin nu wel honger te krijgen.' 

Alex kwam gehaast aangelopen. 'Sorry sorry dat het zolang duurde maar dit is wat jullie bestelt hadden.' Hij komt met een grote schaal terug. 'Is dit... Lasagne?' Alex knikt. Mijn maag begint hevig te knorren. 'Eet smakelijk. Kijk uit! Het is heet.'

Na het verrukkelijke lasagne gaan we op zoek naar een paar hakken. Dat was helemaal niet eenvoudig. Als we na 2 uur nog niks gevonden hebben besluiten we naar de woonboulevard te gaan. Die hakken komen wel later.

We stappen op de tram voor 3 haltes. Twan kijkt zijn ogen uit. Hij was nog nooit met de tram geweest. 'Dit is super gaaf,' had hij gezegt. Ik was in lachen uitgebarsten wat me geïrriteerde blikken opleverde.

De woonboulevard was niet zo groot. We maakte veel foto's zodat we terug konden kijken.

'Hoe zit het met je vriendje?' Ik verslikte me in mijn ice tea. 'Sorry?' 'Je had toch een vriendje.' 'Nu niet meer.' 'Wat is er gebeurt?' 'Ik heb het er liever niet over.' Twan keek me vragend aan maar hield wijs zijn mond. Stilletjes namen we afscheid. 

Toen ik thuis kwam stond er een grote doos op de stoep. Verbaast pak ik de doos op en neem hem mee naar binnen. Als ik de doos open maak komt er een mooi paar hakken uit in de zelfde kleur als mijn jurk.

Het zal je beeldig staan.
Pien