Let it snow (Compleet)

Let it snow 16

Ik was op het station. Het was heel erg rustig. Ik had lang getwijfeld of ik Senn zou vragen of hij me op kwam halen of de trein. Ik had uiteindelijk toch voor de trein gekozen.

Mijn lange jurk viel natuurlijk op. Een koude windvlaag bezorgde rillingen over mijn rug. 'De intercity naar Maastricht vertrekt vanaf perron 4. Ik herhaal de intercity naar Maastricht vertrekt vanaf perron 4.' Dat was nog een eindje lopen. Ik pakte mijn jurk beet en liep met kleine stapjes naar de andere kant van het station.

Het perron was verlaten. Ik was de enige die er zat. Hoe zou mijn moeder reageren? Zou Gwen het mij vergeven? Had ik dan eindelijk de moed om haar de brieven te geven..? Het verleden zat in de weg waardoor mijn toekomst niet ging zoals ik wilde.

Waar zou Stefan nu zijn? De afgelopen dagen heb ik hem vreselijk gemist. Maar ik kon het niet opbrengen om langs te gaan. Hij was tenslotte de gene die met Rianne ging zoenen. Wat een nare gedachten. Zou hij dat na onze breuk ook hebben gedaan? Ik kneep mijn ogen dicht. Een eenzame traan rolde over mijn wang. Waarom was het toch allemaal zo gelopen?

Als ik even later omhoog kijk zie ik dat de trein over 2 minuten zou moeten komen. Tot mijn verbazing begint het uit het niets te sneeuwen. Een glimlach siert mijn mond en ik veeg de verdwaalde traan weg.

Ik word uit mijn gedachten gehaald als ik een piepend geluid hoor. Ineens is het heel erg druk. Veel mensen stappen uit maar ik ben de enige die instapt. Als ik de coupé inloop zie ik alleen een meneer zitten met een baard maar verder is het leeg. Ik kies een plaatsje uit bij het raam. Zo heb ik die uren nog eens wat te doen.

Als ook de man met de baard uitstapt ben ik alleen. Even heb ik de neiging om mijn tas te pakken en in een  andere coupé te gaan zitten.

Waarom had ik ook alweer mijn jurk aangetrokken en niet mijn joggingbroek? Mijn vingers gleden over de zijdestof. Ik vroeg me nog steeds af wie al dat geld gestuurd had. Langzaam gleden mijn ogen dicht en klemde ik mijn weekendtas tegen mijn borst. Even slapen kon toch geen kwaad?

De trein stond stil. Verward ging ik zitten. Mijn coupé was nog steeds leeg op mij na. Maar wacht eens... we stonden toch stil en dat betekent dat we er zijn? Ik keek uit het raampje maar zag niet wat ik wilde zien. Het was donker.

'Er is vertraging op het spoor dat kan oplopen tot anderhalfuur.' Ook dat nog. Dan zou ik nooit op tijd komen. En de reden zouden ze toch niet geloven. Gefrustreerd ging ik weer zitten.

Ik zucht. Fijn dit kan er ook nog wel bij. Hoeveel problemen moeten er nog komen?  Een teleurgesteld zusje? Een chagrijnige vader?

Maar wat alles nog erger maakt is mijn moeder. Want mijn moeder gaat straks uit haar plaat als ik te laat ben. Niet dat ze dat zal merken na haar 3 glas wijn.

Zit ik hier in een lange avondjurk terwijl de trein al 2 uur stilstaat door een storing. Had ik toch beter mijn joggingbroek aan kunnen doen.

Ik pak mijn simpele mobiel uit mijn clutch en zie dat ik geen bereik heb. Ook dat nog. Het kan niet beter. Ik rolde met mijn ogen en ging weer zitten.

Ik hoor muziek uit een andere coupé komen en sta op en glooi mijn rugzak over mijn schouder en duw de deur open. De frisse wind waait door mij haren en ik gooi gauw de volgende coupé open.

Een hele bekende jongen staat daar met zijn gitaar in zijn hand kerst liedjes te zingen. Zijn straal blauwe ogen ontmoeten die van mij en ik kan een ding zeggen. Wauw!

Close your eyes,
Let me tell you all the reasons why
I think you're one of a kind.
Here's to you,
The one that always pulls us through
Always do what you gotta do
You're one of a kind, thank God you're mine.

(A/N: Helloo People. Fijne 1e kerstdag. Maak het gezellig met familie. Xx)