Let it snow (Compleet)

Let it snow 17

Mijn wangen beginnen te gloeien. Hier staat hij dan. Hij ziet er moe uit maar toch glinsterende er een sprankeltje hoop. Zijn ogen boren door die van mij. Dan kan ik me niet langer verzetten tegen mijn gevoel. Ik doe een paar stappen naar voren en klem mijn armen om zijn nek. Zijn vertrouwde geur zorgt dat ik me helemaal overgeef in zijn knuffel.

'Axelle ik-' 'Shhh...' Ik druk een kus op zijn voorhoofd en kijk hem diep in zijn ogen aan. Hij trekt me naast zich op een van de banken en schud met zijn hoofd. 'Het is niet waar,' fluisterde hij.

Er loopt een koude rilling over mijn rug. Wat is niet waar?

Stefan trekt me op zijn schoot en verbergt zijn hoofd in mijn nek. 'Ik heb je zo gemist.' Zijn stem snijd recht door mijn gevoel. Zo kwetsbaar. 'Maar ik wil je laten zien dat het een misverstand is. Dat ik echt van je hou.' Hij kijkt me vragend aan. 'Ik wil je niet nog eens verliezen,' vervolgt hij en aait over mijn wang.

Ineens bedenkt ik me dat we nog altijd stil staan. 'Is er iets?' 'De trein staat nog altijd stil.' Stefan klemt zijn armen om mijn middel en ik voel zijn warme aden op mijn schouder. 'Vind je dat nu nog steeds een groot probleem?' Ik voelde hem grijnzen.

Ineens gingen alle lichten uit. Geschrokken schoof ik naar achteren. 'Lieverd, niks aan de hand,' probeerde Stefan me te sussen. Mijn handen trilde. Een krakerige stem deed me verder inkrimpen. 'Sorry voor het ongemak. Blijf rustig alstublieft.'

Ik deed mijn jurk recht en zocht naar mijn rugzak. Daar zat als het goed is een flesje water in. Na wat graaien heb ik het flesje te pakken gekregen. Gulzig dronk ik er een paar slokken uit.

Stefan was naast me in slaap gevallen. Zijn gezicht zag er vredig uit. Hij had me al wel wat vertelt maar nog niet alles. Waar zou hij heen moeten? Ik ging tegen hem aanhangen en haalde mijn handen door zijn haren. Ik heb hem erg gemist. Toch wist ik niet wat ik hiervan moest denken. Maar tijd om daar aandacht aan te besteden had ik niet. Mijn ogen vielen dicht en het laatste wat ik merkte was dat de deur van de coupé open geschoven werd en er iemand met luid kabaal binnen kwam.

Als ik ongeveer een uurtje later wakker word merk ik dat er iets veranderd is. Het is leeg. Waar is Stefan gebleven? Ik keek wat verbaast om me heen. Had ik dan langer geslapen dan ik dacht? Ik zag een witte envelop liggen bij het raam.

Lieve Axelle,

Ik hoop dat je me ooit wilt vergeven.

Stefan

Hij is gewoon weggegaan.. Zonder gedag te zeggen. De leegte overviel me. Het wat toch geen droom geweest? Ik schudde mijn hoofd. Het was echt. Ik had in zijn armen gelegen. Ik wist het zeker.

Met een schok stonden we stil. 'Sorry voor al het op onthoud. Een fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar.' Zuchtend pakte ik mijn rugzak en zag tot mijn opluchting de deuren open staan. Eindelijk frisse lucht!

'Ben je daar eindelijk.' Verbaast keek ik om. Senn stond daar, in zijn nette pak met zijn autosleutels in zijn hand. 'Vertraging.' Hij knikte. 'Ben je er klaar voor?' Bibberig knikte ik maar diep van binnen was ik nooit klaar voor dit moment.