Let it snow (Compleet)

Let it snow 7

Wie was dat? Beduusd kijk ik naar het geld in mijn hand. Het was zo veel geld om zomaar aan een vreemde te geven. Alleen het leek wel alsof ze iets duidelijk wilde maken. 'Is er iets?'. Stefan kijkt me onderzoekend aan. Ik schud gauw mijn hoofd en prop het briefgeld in mijn jaszak. 'Zullen we gaan?'.

Warm bij de kachel. Dat was mijn doel. Jammer genoeg valt dat een beetje tegen. Met een dikke trui en mijn sokken aan lig ik te klappertanden van de kou. Het lijkt wel alsof ik in een vriezer lig. Ik draai wat heen en weer en kom op mijn zij terecht. Zo kan ik mooi naar buiten kijken. Een klein straaltje licht schijnt door het gordijn. De maan staat op zijn hoogst en het is doodstil op straat.

Ik denk na over die mysterieuze vrouw. Ze deed me aan iemand denken maar ik wist niet aan wie. Het was alsof ik haar eerder had gezien. Meteen schoof ik die gedachten opzij. Ik had wel wat andere dingen aan mijn hoofd. Zoals een jurk kopen. Misschien kreeg ik Stefan wel zo ver om met me mee te gaan. Dat maakte het meteen een stuk gezelliger.

Het denken kostte steeds meer moeite en ik voelde mijn ogen langzaam dichtzakken. Ergens hier in de buurt is er iemand. Die me wel slaap lekker wenst en goede bedoelingen heeft. Die persoon is akelig dichtbij. 

De volgende morgen vind ik een envelop in de brievenbus. Nieuwschierig grijp ik de brief en scheur hem open. Het enige wat er uit rolt is een briefje van €20. Wie is die persoon die me zomaar geld stuurt? Ik zag iemand gauw weglopen maar ik kon niet zien wie. Vreemd. Met het geld nog in mijn hand loop ik naar de keuken.

Vanmiddag had ik een afspraak in Gilze. Maar het leek wel alsof ik begon te twijfelen. Alsof dit niet mijn doel was. Het was wel iets wat ik eindelijk zelf kon ondernemen zonder dat iemand er iets van zei. Ik hakte de knoop door. De trein zou om half 12 komen en het was nu 9 uur. Ik had tijd genoeg.. toch? 

Ik trok mijn jasje recht. Zenuwen schoten door mijn lijf. Gelukkig had het al 3 dagen niet meer gesneeuwd en was alle op onthoud ook verdwenen. Ik pakte mijn fiets en zag dat de ketting eraf lag. Hoe kon dat nou? De laatste keer dat ik erop had gereden was alweer een week geleden. 'Is er iets mis?'. Een meisje die op dat moment langs liep keek me vragend aan. 'Ja klein probleempje, mijn ketting ligt eraf en ik heb zo een afspraak'. Ze knikte. 'Ik zie jou wel aan als iemand die van schrijven houdt. Is dat zo?'. Ik knikte. 'Dan moet je toevallig ook naar Gilze?'. 

Ze stelde zich voor als Maren. Ze was net op bezoek geweest bij haar ouders en ging nu weer terug naar haar werk. Ze had aangeboden dat ik mee mocht rijden wat ik erg fijn vond. Maren leek iemand die vriendelijk en aardig was. Haar oranje rode haren paste perfect bij haar. 'Ben je zenuwachtig?' vroeg ze. 'Een beetje, het is voor het eerst dat ik zoiets ga doen als ik aangenomen word'. 'Wat deed je hier voor?' vroeg ze nieuwschierig en schakelde. Ik vertelde haar over mijn baantje bij de behangwinkel. Ze knikte goedkeurend. 'Dat is iets waar we nou iets aan hebben' zei ze. 

De zenuwen namen toe. Het was nog een paar kilometer en dan waren we er. Stefan had niks meer van zich laten horen. Wat me erg verbaasde. 'Ben je er klaar voor?' vroeg Maren. Ik knikte beverig en ze draaide de oprit op. We stonden voor een wit gebouw waar met grote letters GlamourNL op stond. 'Hallo Maren' zei een oudere mevrouw en schudde haar hand. 'Wie heb je meegenomen?'. 'Dit is Axelle' zei Maren en ik knikte. 'Je moet je even aanmelden' zei ze tegen mij. Daarna liepen we de grote hal in. Het was helemaal versierd en er stond een groot bord. Welkom nieuwe collega's. 

'O my gosh, De enige echte Maren Schoenmaker. Hoe was het in New York?'. Een jongen met een grote bos krullen komt aangelopen en geeft Maren drie zoenen. Zei hij nou Schoenmaker? Ik heet ook Schoenmaker.. Axelle Olivia Schoenmaker. Maren lacht. 'Het was geweldig. En je raad nooit wat ik daar gedaan heb Twan'. De jongen die Twan heet let even niet op Maren en schud mijn hand. 'Twan Favre, 25 jaar en de beste als het gaat om kleding' zegt hij en ik schiet in de lach. Maren schud haar hoofd. 'Slijmbal'. 'Wat heb je daar gedaan?'. 'Ik heb een show gezien van... Chanel en Marc Jacobs'. Twan klapt in zijn handen en kijkt haar aan. 'Ik wil echt alles weten!'. 

Wat een apart stel. Twan is een stylist. Hij komt oorspronkelijk uit Frankrijk maar is geboren in Antwerpen. Twan heeft mij verzekerd dat alles goed komt en me zeker gaat helpen. Nu was het moment daar. Ik zat in de zaal waar bekend werd gemaakt wie de baan kregen. Links van me zat Maren en recht Twan. 'Ben je zenuwachtig?' fluisterde Twan in mijn oor. Maren boog zich over me heen en gaf Twan een tik. 'Natuurlijk is ze zenuwachtig. Dat komt natuurlijk door jou' zei ze. Twan trok een zuur gezicht waardoor ik in de lach schoot. 'Shh ze gaan het bekend maken' zei ik. 

'Welkom dames, ik wil jullie van harte welkom heten hierzo in Gilze. We zijn blij dat jullie je aangemeld hebben. Er is plaats voor 15 van jullie. Ik roep nu Réva Sunderland om de officiele bekendmaking'. De mevrouw die daarnet bij de deur stond staat op en trekt haar blouse recht. 'Zoals jullie weten was het een moeilijke keuze. De eerste die doorgaat is Sherifa'. 

Ze had er al  10 opgenoemd en ik had daar nog niet bijgezeten, Het zweet stond op mijn voorhoofd. Ook de volgende was niet mijn naam. Ik kneep mijn ogen dicht en zuchte. 'Axelle Schoenmaker'. Meteen schoten mijn ogen open. Maren gaf me een schouderklopje en Twan gaf me drie zoenen. Ik was er doorheen. Mijn droom gaat uitkomen. 

{A/N: Halloo, Hoofdstuk 7 is af. 

Geweldig toch voor Axelle dat het haar gelukt is. 

Wie is Maren.. degene die dezelfde achternaam draagt. Is dat puur toeval of zit er meer achter. 

Ze gaat een geweldige tijd te gemoet met twee super leuke collega's. 

Maar zal ze het doel niet vergeten. Naar haar ouders gaan om hun iets te vertellen. 

Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden. 

Ik probeer elke woensdag te updaten. 

Of eerder

Liefs xx }