insensible

Hoofdstuk 6: Mo

Hoofdstuk 6: Mo.

 'Tessa, luister eens, ik weet niet wat je denkt, nouja, eigenlijk wel, want ja, je hebt gelijk. Ik ben een pooier en dealer.' 'Mo ik kan..' 'Laat me mij eens uitpraten, ik moet je dingen uitleggen en vertellen, dan sta je er gegarandeerd anders tegenover.' De auto stopt en ik gebaar naar Tessa dat ze uit moet stappen, ik zie de twijfelende, boze en gevoelloze ogen van het meisje. Ik trek haar aan haar arm, en trek haar omhoog de auto uit. Ik pak haar hand vast en duw de deur uit het slot. We lopen de vier trappen op naar de tweede verdieping. In de 5de deur steek ik de sleutel in het slot. Binnen gekomen komt me een lucht van wiet te gemoed. Ik ruik dat deze te lang gerijpt heeft. Binnen in de woonkamer zie ik Bas, Bart en Boy zitten. Ze kijken op dit vroege middaguur al weer veel te stoned uit hun ogen. Ik trek Tessa mee een kamer in en sluit de deur. 'Tessa luister naar me, dit is niet wat je denkt.' 'Ownee? Kijk waar we zitten? In een fucking appartement waar het overal naar wiet ruikt en waar de kamer vol mee zit met gasten die zo stoned zijn als een garnaal?! Noem je dat normaal!' Dit gaat nog moeilijk worden schiet er door mijn hoofd heen, ze werk niet mee en is al helemaal niet makkelijk. Ik wil echt veranderen, ik wil worden zoals de meeste jongens, met een baan, of het liefste een studie. Studeren voor makelaar lijkt me nog steeds geweldig. Maar doordat ik in contact kwam met foute mensen, ben ik fout gaan denken, doen en durven. 'Tessa, luister naar me, ik wil veranderen, ik wil anders worden, ik wil uit deze wereld. Ik snap dat je nu denkt dat ik dit verhaaltje tegen ieder meisje die ik tegenkom vertel, maar dat is absoluut niet zo, laat me, me mezelf bewijzen tegenover jou. Je moet me helpen Tessa.' 'Mo ik kan je niet helpen, ik ken je niet!' Ik voel tranen opkomen, en door haar woorden zijn die niet te stoppen. Ik loop naar het raam, en kijk in de ogen van mijzelf, door het raam worden deze gereflecteerd en zie ik mijn eigen gezicht. Buiten is het gaan regenen en de harde regendruppels slaan tegen het raam aan. Ik zie Tessa in de hoek van de kamer tegen de muur zitten. Met haar handen om haar hoofd heen, en haar hoofd tussen haar knieen. De tranen vallen over mijn gezicht heen. Ik adem een keer diep en begin verder te praten. 'Tessa, ik snap dat je me niet kunt geloven, of me niet wilt geloven. Maar ik ben dit inderdaad niet, ik wil veranderen, ik ben geen 22 jaar, maar 20 jaar, ik ben geen echte baan, ik ben een dealer, ik handel in meisjes, en in drugs, samen met Giorgio heb ik een heel netwerk gecreerd. Ik heb mijn ouders al meer dan 4 jaar niet gezien, ze hebben me uit huis getrapt toen ik 16 was en toen heb ik een jaartje bij een acherneef in Den Haag gewoond, daar begon het allemaal al een beetje, ik kwam in contact met verkeerde mensen, en vanaf daar begon ik al een beetje te dealen. Toen ben ik na een jaartje ook door die achterneef op straat gezet, en vanaf toen tot nu leefde ik op straat. En ik kom rond van het beetje geld dat ik verdien met dealen.' Ik voel de tranen nog steeds over mijn gezicht stromen, en ik zie vanuit mijn ooghoeken dat Tessa opstaat en richting mij loopt. Ik zie door het raam dat haar ogen rood zijn. Ik voel dat ze haar kleine hand op mijn schouder legt. 'Mo, ik voel iets voor je. Wie je ook bent. ' Ik zie dat ze een briefje in mijn zak steekt, daarna loopt ze richting de deur. Ik durf niet achterom te kijken. Vanuit mijn ogenhoeken zie ik haar schaduw die door de gang gaat. Ik sta versteend aan de grond. Het voelt alsof alles wat ik probeer te doen, niet lukt. Mijn lichaam stopt ermee flits er door mijn hoofd. Ik val met een doffe klap op de grond. Het word zwart voor mijn ogen, ik hoor alleen de stem van een jong meisje. 'Mo!' Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer. Ik werd wakker in een wit bed. Om mij heen vaag een flits van apparatuur. Mijn lichaam voelt niet van mij. Het voelt alsof alles wat ik probeer te doen, niet lukt. Ik val weer in een diepe slaap. 'Mohammed Kanhai?' Ik voel een ruis door mijn oor heen, een zware oude vrouwenstem roept mijn naam. Ik open mijn ogen en kijk in twee bezorgde gezichten. Eentje van een jong uitziend meisje en eentje van een oude grijze vrouw. Het meisje draagt een strakke trui en de vrouw een wit pak. Ik open mijn ogen beter en besef me dat ik in het ziekenhuis lig!  Ik voel een koude hand op mijn arm. Doormiddel van mijn nek draai ik mijn hoofd voorzichtig richtig mijn arm. Ik zie een hand met slanke vingers en rode nagels, met om de wijsvinger een blinkende zilveren diamanten ring. Ik hoor mijn naam vervolgens nogmaals. Ik open mijn ogen nu beter, er stroomt een golf van energie door mijn lichaam heen. Ik schiet met een ruk omhoog. Ik hoor een vrouwenstem gillen. Ik voel een grote oude hand op mijn schouder die mij naar beneden duwt. 'Blijft u maar rustig liggen meneer.' De vrouw vervolgd haar zin.'Je vraagt je vast af wie ik ben, en wat je hier doet. Ik ben Miranda en zuster bij het Sint Lucas Andreas ziekenhuis. Tijdens een gesprek met deze dame rechts van je, ben je neergevallen en vervolgens buitenwesten geraakt. De oorzaak is inmiddels bekend.' Ik kijk de vrouw schichtig aan en zij vervolgd haar zin. 'Door oververmoeidheid en een overdosis bent u buitenbewust zijn geraakt.' Het heeft tijd nodig om tot mij door te dringen, dit keer is het echt fout gegaan. Ik wil opstaan om weg te rennen, weg te rennen van alles om mij heen. En mij af te sluiten van de buitenwereld. Maar tot mijn tegenzin werkt mijn lichaam niet mee. Ik voel me leeg en eenzaam. 'Mohammed Kanhai? Bent u er nog bij?' Ik antwoord met een korte en snelle 'Ja'. 'Deze jonge dame Tessa Blijdentuin heeft nadat u buitenbewust zijn bent geraakt direct 112 gebeld. Met spoed bent u opgenomen. U heeft in coma gelegen, ze beweerd u te kennen, ze zei dat je na een emotioneel gesprek met haar buiten bewust zijn bent geraakt, kunt u dit verhaal bevestigen?' Ik hoef niet lang na te denken, de beelden van de nacht in het hotel, de ruzie in de auto, en het meisje met haar hoofd tussen haar knieen flitst door mijn hoofd heen. 'Ja dat is inderdaad wat er gebeurd is, denk ik.''Meneer door de klap op de tegels in de kamer heeft u een hersenschudding opgelopen, het zou kunnen zijn dat u het niet meer zeker weet, klopt dat?' 'Nee mevrouw ik weet het zeker.' 'Volgens de dokter bent u goed genoeg aangesterkt om het ziekenhuis te verlaten, hij vond het niet nodig om nog een gesprek te voeren over wat er precies aan de hand is. Wel heeft hij u opgegeven bij een afkickkliniek hier in Amsterdam.' Een afkickkliniek? Schiet er door mijn hoofd heen, maar ik ben toch helemaal niet verslaafd? 'Mevrouw Blijdentuin heeft ons verteld dat zij erop zou letten dat u eerlijk met het afkicken omgaat, ook heeft ze voorgesteld om de zorg van jou op haar verantwoordelijkheid te nemen.' Nu gaat het gebeuren! Ik word een normaal mens!