Ben Hazel ANDERSON!
23 yaşında ama bir o kadar da umutsuz, korkak ve yaşlı. Ne de olsa bu yaşta bir insanın normal yaşantısına sahip değildim, olmadım da.
Benim yaşımdaki insanlar okuluyla, erkek arkadaşlarıyla, gece arkadaşlarıyla bir bara gitmek için giyeceği elbiseyi düşünmekle meşgul.
Bense hayatın gerçeklerini bazen de bunları yaşamak için seçilmiş zavallı bir insan olduğumu düşünen HAZEL!!!
Annem var ama yok gibi. Tek derdi babam ve babam olan kadın. Babamsa beni bu deliğe, bok çukuruna düşüren adam.
Hayatımdaki izlerini silmek mümkün olsa saniye durmayacağım insanlar benim ailem!
Hiç bir zaman şımarık kız çocuğu olmadım olmakta istemedim. Etraftaki insanlara her zaman özenmişimdir. Huzurlarına, sakinliklerine, aile düzenlerine, özgürlüklerine...
Hayattan çok beklentim yoktu. Umutlarımı kaybetmiştim.
Buraya düşene kadar umutlarım kırıntı da olsa hep benimleydi. Hayattan bu zamana kadar kopmadıysam taşıdığım umut kırıntılarıydı sebebi. Ama şimdi onlarda yoktu. Herşeyimi kaybetmiştim. En önemlisi umudumu.
*
*
*
*
*
Merhaba arkadaşlar yeni bölümde birazcık Hazel'den bahsetmek istedim sadece. Kısa bir giriş olsun Hazel'e dair.
Akşama doğru yeni bölümle karşınızda olacağım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GERÇEKLERİM
ChickLitSessizlik. Ölüm gibi. Duygudan mahrum. Duymaktan mahrum. Konuşmaktan mahrum. Her şeyden önemlisi hayattan yoksun. O dört duvar arasında her şeyiyle körelmiş olmak. O durumda olan birisi için gayet mutluluk verici. Dışarıdan baktığında sadece zavallı...
