Dance is all that matters

Hoofdstuk 4: Ochtendklok

Ik kijk verschrikt op mijn horloge, het is inmiddels al 7 over half 12. Ik doe de deurklink naar beneden, en mijn moeder draait zich ongelooflijk snel om, 'Jane!' Roept ze, 'ik heb je zo lang gezocht! Je zou uiterlijk om half 11 thuis zijn!! Waar was je al die tijd?!' 'Sorry' zeg ik ' Ik was bij Rosa' 'weet je wel hoe ongerust ik was?' Zegt zij weer op haar beurt. 'Ja sorry mam, Rosa en ik waren aan het praten en ik-' 'Jane!!' Onderbreekt ze me. 'Weet je wel hoe ongerust ik was, je weet dat het levensgevaarlijk is om nog na 11 op straat te zijn hier!' 'Ik dacht dat je wat was overkomen!' 'Sorry..' Zeg ik weer. En mijn moeder loopt naar me toe en geeft me een een stevige knuffel. 'Mijn meisje.. doe dit nooit meer' Mama, Rosa gaat naar Amerika voor 2 jaar' zeg ik in tranen. Mijn borst brand van het verdriet dat ik probeer in te houden. Ik kan niet huilen waar mijn ouders bij zijn. Nooit gekund. Na alles wat we hebben meegemaakt, moet ik sterk  zijn. En laten zien dat ik niet zwak ben. 'Wat? Wat erg voor je lieverd' Zegt mijn moeder oprecht. Ik maak mezelf los uit de knuffel en begin alles te vertellen.

De volgende ochtend gaat m'n wekker al om half 6. Ik heb tot  1  uur in de nacht doorgepraat met mama over van alles en nog wat. Kreunend en totaal niet uitgeslapen kom ik mijn bed uit. Ik trek mijn schooluniform aan, niks bijzonders, een grijs overhemd, een zwart rokje met grijze streepjes in ruitjes patroon en een zwarte maillot waarvan ze de voetjes al veel te vaak heeft moeten stoppen. Ik pak een dof geel washandje en loop naar de wasbak om mezelf op te frissen. Ik bekijk mezelf in de spiegel, pff ik zie er werkelijk vreselijk uit. De knot die scheef op mijn hoofd zit, hangt er maar zielig bij. En ik heb dikke paarse wallen onder mijn ogen. Dan observeer ik de rest van mijn gezicht. In mijn droge lippen zitten kleine scheurtjes en ik heb strepen op m'n wangen van het liggen op mijn kussen. Ik maak het washandje kort nat & knijp hem uit. Daarna begin ik mijn huid te reinigen, ik schrik van het koude washandje op mijn wang, maar het voelt ook wel lekker verfrissend. Als ik klaar ben met opfrissen, besluit ik maar is het elastiekje uit mijn haar te pulken, dat is elke dag weer een hele opgaven. Daarna borstel ik mijn haar door en maak snel een strakke vlecht. Ik pak het potje mascara dat ik ooit van Rosa heb gekregen, ze had er genoeg, zei ze. Ze heeft geen idee hoe blij ik ermee ben, ik heb niet eens geld om soms iets lekkers te kopen, laat staan make up! Vlug breng ik een dun laagje mascara aan en ik snel naar de keuken. Het is inmiddels al kwart over 6 en als ik op tijd op school wil komen moet ik om kwart voor 7 vertrekken. Ik pak een boterham, leg hem op de houten tafel en open het kastje aan de muur. Yes, pindakaas. Ik smeer een grote klodder op mijn brood, wat maar moeizaam gaat. Het brood is droog en brokkelt dus mee. Alsof ik een week niet gegeten heb schrans ik het brood naar binnen en neem een glas melk. Pff, het is alweer bijna half zeven, hoe kan de tijd zo snel gaan? Denk ik bij mezelf. Ik snel terug naar de kamer die ik met mijn 2 broertjes deel pak mijn tas. Daarna bedenk ik me dat ik de was nog naar binnen moest halen omdat ik dat gister vergeten was. Nadat ik dat heb gedaan spring ik op mijn fiets om vervolgens 1 uur en een kwartier naar het gedeelte van de stad te fietsen waar mijn school  is.