Dance is all that matters

Hoofstuk 3: Rosa

Rosa woont in een ander deel van het dorp, ongeveer tegen de stad aan. Ze heeft ook veel meer geld dan Jane en zit al sinds ze jong is op musical les, ze kan ontzettend goed zingen, dansen en acteren. Soms ben ik best jaloers op haar. 'Nou, vertel op!' zeg ik nieuwsgierig. 'Nou, ik had vorige week toch een optreden van 'Dina's Theater', een producer uit Amerika was komen kijken en die wil een single met me opnemen ín Amerika, ik vertrek over 2 weken!' Zegt ze opgewonden, haar haar zit in een strakke knot bovenop haar hoofd en ze heeft zoals altijd een heleboel verschillende kleuren en ontwerpseltjes aan. Ik kijk haar ongelovig aan, 'w-wat?' Zeg ik stotterend. En ik kijk haar strak aan. Natuurlijk heb ik haar wel gehoord maar ik kan gewoon niet geloven dat ze dit zo brengt. En natuurlijk ben ik blij voor haar maar ik blijf hier alleen achter, ze laat mij gewoon alleen achter.. Ik heb maar 2 echte vrienden, Rosa en Steve. Voor de rest wilt niemand iets van me weten, ze vinden me maar een armoedzaaier. De gedachten schieten door mijn hoofd, en ik voel dat ik misselijk word. Rosa merkt dat ik het niet goed zit. 'Oh' zegt ze. 'Jane, het spijt me, maar ik beloof je elke week te schrijven, je begrijpt toch wel dat ik dit niet zomaar aan me voorbij kan laten gaan?'. Ik zeg niks, het enige waar ik aan denk is: ik raak mijn beste vriendin kwijt, en ik kan er niks aan veranderen. Natuurlijk moet ze deze kans grijpen, maar waarom in Amerika, waarom mijn beste vriendin, waarom al over 2 weken, waarom overkomt dit mij. 'Voor hoelang ga je?' Vraag ik eentonig terwijl ik naar een punt staar. 'Waarschijnlijk tw-twee jaar..' Zegt ze. En er gaat een enorme schok door me lichaam heen. Ik voel een steek in me maag en begin te snikken. Niemand zal ooit kunnen begrijpen wat ik nu voel, Rosa is de enige die me altijd begrijp, de enige die er voor me is wanneer niemand anders dat is, elke dag zijn we samen en we bespreken alles met elkaar. Zonder haar ben ik niks, ik heb dan niet eens vrienden meer, ja, alleen Steve maar hij woont helemaal aan de andere kant van de grote stad. Kortom: Ik heb niemand meer met wie ik echt kan praten, over problemen thuis, over schoolgebeurtenissen, over jongens, zelfs over stomme leraren. Niks meer. Alles is weg. Zo voel ik me nu. Rosa geeft me een knuffel en begint ook te snikken. 'Ik ga je zo missen Roos' zeg ik wenend. Rosa houd me nog wat steviger vast en dan besluiten we om haar papieren voor Amerika te gaan bekijken. We praten de hele avond bij over van alles en nog wat en ik vertel haar over ballet en dat ik een mail heb gestuurd. Rosa is super blij voor me dat ik waarschijnlijk eindelijk op ballet kan en ik ben eigenlijk ook wel heel trots op haar om wat ze bereikt heeft. Rond 11 uur besluit ik naar huis te gaan, ik zeg gedag tegen Rosa en stap op mijn fiets onderweg naar huis. Mijn moeder is vast al thuis en ik moet altijd voor half 11 thuis zijn, ik bereid me voor op een preek.