2.Bölüm
Akşama kadar Ilanı gören birçok kişi Ayazin evine gelmişti fakat ya Ayazin kriterlerine uymuyorlardi gelenler yada kafa dengi biri yoktu.Görüşmeler saat 20;15 gibi bitmişti ve Ayaz kimseyle anlaşamamıştı. Tam yayılmış oturuyorduki kapı çaldı.
" Kırıcam artık şu zili." , diye sitem ederek kapıyı açmaya kalkmıştı. Kapıyı açtığındaysa karşısında Sabah okuldaki kızı görmüştü.
"Seen?" , demisti sorar gözlerle karşısındaki namı değer ufaklığa bakarak.
" Evleri toplar siler süpürürüm. Hatta eşyalarını ütüleyip Yemeğide yaparim. Lütfen burda kalmama izin ver bir eve çok ihtiyacım var." , demişti olumlu bir cevap beklercesine.
"Ya senin kafan basmiyo herhalde? Istemiyorum." , demisti kapiya yaslanmis bir sekilde gözlerini devirerek.
"Neden ama? Denesen ölür müsün be!" , demisti artik bu cocugun onu eve almasi lazimdi. Almasi icin daha ne yapmasi gerekiyordu Öykünün? Ayagina kapanmak felan? Yoo hayir. Bu kadarida cok fazla olurdu!
"Evet ölürüm." , demisti oflayip kapiyi kapatirken.
"Ne yani evsiz gencecik bir kizi bu saatte disarlarda yanliz mi birakicaksin?" , demisti Öykü suratina üzgün bi okadarda sirin bir ifade yerlestirip Ayaza bakarak. Fakat pekde bir ise yaramamis gibi gözüküyordu.
"Öyle olucak sanirim." , demisti kapiyi Öykünün suratina kapatarak.
"Giiiciiiiiiiik!", diye kapiya bir tekme atmisti Öykü. Gidicek bir yeri olmadigi icin bu saattede sokakta görünmemek icin Ayazin kapisinin önünde sabahlamaya karar vermisti Öykü. Bavulunu kenara koyup kapinin önüne oturmustu Öykü. Bir süre orda öyle oturunca telefonu calmaya basladi arayan annesiydi. "Eyvaaah" , diye hafif bagirmisti Öykü ne dicegini bilmedigi icin kafasinda ne dicegini tartmadan telefonu acmak istememisti. Israrla calan bir telefon duyan Ayaz oflayip puflayip sesiin nerden geldigine bakmak icin kalktiginda kapinin ordan gelen fisiltilara kulak misafiri olmustu.
"Efendim Anne? .. hayir cok iyim. Ev mi? .. buldum buldum tabiki .. niye yalan söyliyim ? .. Anne babama lütfen söylermisin ben burda okumaya kararliyim Ankaraya dönmicem .. Hayir hayir onun destegine hicbir sekilde ihtiyacim yok zaten! .. Ev buldum hem ev arkadasimda cok iyi bir insan. Yakindada bir is bulur kendi basimin cagresine bakarim ! Iyi geceler.." , diyip telefonu kapatmisti Öykü. Cok iyi ya Ankaradan ben Istanbulda okumak istiyorum diye Ailesine kafa tutarak gelmisti birde gurur yapmisti benim sizin paraniza ihtiyacim yok diye , simdide yalan söylüyordu. Yok iyimis ev bulmus , ev arkadasi cok iyi bir insanmis! peeh. Hangi ev ? hangi arkadas Öykü hanim.
Annesine binbir yalan söyleyen Öyküyü duyan Ayaz durumu az cok anladigi icin bir of cekerek kapiyi acmisti.
"Sadece bu gece Ufaklik! Yarin kendine kalcak biyer bul." , demisti disardaki bavulu iceri cekerken.
"Be-ben cok Tesekkür ederim. Yani beni bu saatte disarda birakmadigin icin." , demisti Öykü agzi kulaklarinda bir sekilde.
"Ne var be bunun icinde kömüs gibi" , demisti bavulu kenara koyarak.
~~
"Evin cok güzelmis." , diye evi süzüyordu Öykü.
"Yarindan sonra birdaha hic görmicegin bir evi bukadar süzme bence." , demisti Ayaz masaya oturmus projesini tamamlarken.
"Hep böylemisin?" , demisti Öykü Ayazin bu tavirlarindan rahatsiz olmustu dogrusu.
"Nasil?" , demisti Ayaz göz ucuyla Öyküye bakarken.
"Böyle iste. Umurasamaz , kirici."
"Evet. Sikayetin mi var?" , demisti ciddi bi okadarda alay eder gibi.
"Yoo. En azindan yapmacik degilsin." , diye gülümsemisti Öykü.
~~
Yaklasik 1-2 saat sonra Projeyi bitiren Ayaz koltukta uyuya kalan Öyküyü farketmisti. Hemen etrafi toplayip odadan bir batteniye getirip Öykünün üstünü örtmüstü.
"Iyi geceler Ufaklik."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Aşk Kapıyı Çalınca
RomansAyaz okulun girişindeki panoya Ev Arkadaşı ilanını askmakla meşguldü. Kenarda onu izleyen Öyküde Ayazin uzaklaştığını görünce cok gecikmeden panoya dogru yürüdü. Ilanda 18-19 yaş arası Istanbulda okuyan Erkek ev arkadaşı aranıyor. yaziyordu.. 18-19...
