The Line On Us (Asuncion's Series #2)

• Kabanata 5•

Present

THEO VAN ASUNCION (P.O.V)

Galit ako. Ayun ang nararamdaman ko ngayun. Gusto ko siyang saktan, pero di ko magawa. Gusto kong gumanti, pero di ko kaya. mali yon. After 4 years ganon padin siya. She's more beautiful than ever. She's the girl, I still admire for. She still the girl i know, lovely and brave. But seeing her means bringing the past, I want to forget.

Tinitigan ko ito sa kabilang desk sa gilid ng opisina ko. Binigay ko na sa kaniya ang mga impormasyon at kailangan niya gawin being my secretary. Nagaaral ito ng mabuti. Seryoso kase ang muka nitong binabasa ang bawat pahina ng Folder. Tumigil ito at bumaling saakin. Agad akong umiwas ng tingin sa kaniya. Nang maramdaman kong hindi na ito nakatingin. Binalik ko ang mga mata ko sa kaniya.

I smile.

She's still the girl I used to know. Focus on one thing at a time. Biglang may kumatok sa pintuan na nagpasira sa kinaaabalahan niya. Tumingin ito sa pinto at sunod sa akin.

she bite her lips at yumuko.

Ngayun ko lang napagtanto ang nangyari. Agad akong umiwas ng tingin sa kaniya. She caught me staring at her. Nakakahiya.

"Ah, sir. Ms. Liana is here. Should I let her in--" Natigil si Trisha sa pagsasalita ng pumasok na lang si Liana ng walang permiso ko.

"Hi hon." Tinakpan ko ang tenga ko sa pagtili nito. "I miss you" Dagdag pa nito.

Tumayo ako at lumapit sa kaniya, pero natigil ako sa paglalakad ng mahagip ng paningin ko si Trexia. Nakatingin ito kay Liana. She's confused. Umiwas na ito ng tingin at bumalik na sa pagbabasa. Napamura ako.

Why Am I feeling this? like I'm cheating on her?! She's not my girlfriend anymore. I hate this feeling. Nagpatuloy na ulit ako sa paglakad hanggang makapunta ako kay Liana. I grab her arm and pull her out off the office.

"What're you doing here?" Iritang bulong ko sa kaniya ng makalabas kami ng pinto.

"Why? is it wrong to visit my future fiance?" Sarkastimong sambit niya.

"Trisha!" Tawag ko sa isang empleyado ko. Si Trisha yung laging nagaasikaso ng mga guest sa kompanya. Siya ang pinagkakatiwalaan kong pumasok dito sa opisina. We're schoolmates  back then. Ewan ko lang kung kilala ito ni Trexia but I know her. Kasama siya sa Top 10 ng school. I think she's on top 3 sa lahat ng students. Hindi kase to showy. Ewan ko bat hanggang High School grad. lang ito. Hindi siya nag-college. Tinanong ko siya pero personal reason.

"Yes? sir?" Agad na pumunta sa akin ito.

"Can you accompany Liana to the exit door?" 

"Yes, sir." Sagot niya. Bumaling ito kay Liana.

"No! Why you always throwing me away?! I hate you! I'm going to tell this to tita Ellouna!" Sigaw nito saakin. Papadyak na umalis . Sumunod naman si Trisha sa kaniya.

Sakit sa ulo talaga ang babaeng yun. She always Following around! I need to calm down. Im going to Bar.

Bubuksan ko na sana ang pinto sa office ko. Nang bumukas na ito. Si Trexia ang bumukas nito. Nagkatitigan kami. Something flashback on me when I'm standing here and she is there. The anger inside me raise. Nagpatuloy na ako sa pagpasok sa opisina. Ako ang kumalas sa pagtititigan namin, I just cant stare at her longer. 

"A-ah sir, I'm already done reading it all but its already 6 pm in the evening. Can I go home? and review it again?" Sabi nito. Nakatayo parin ito sa gilid ng pintuang nakabukas. Umiwas ako ng tingin at kinuha ang mga gamit ko.

"Ok. Then let me drive you home." sabi ko dito.

Nahihibang na ako. I need to forget her, but why am I doing this? My mind is not working with me. 

"T-Third." shit!

How I miss her calling me by my nickname. Its soft and hearing that from her is my breakdown! After 4 years! fuck it Theo Van! Dont let you drown to her again. Baka this time di na ako makaahon.

"I'm your boss." May diin kong sabi. " Why are you calling by my nickname?" sabi ko.

That's right Theo. Ang hirap itago ang tunay mong nararamdaman like any time your gonna explode.

"I'm sorry, sir." Sabi niya.

Tumingin ako dito, nakayuko ito. Kinuha ko na ang cellphone ko at naglakad na palabas ng opisina nang napansin kong hindi ito sumunod. Lumingon ulit ako dito.Walang emosyon ito na nakatitig saakin.

"Why are you standing there. Let's go Sabi ko dito.

"Hindi mo na ako kailangan ihatid."

Nilagpasan niya ako at pumasok sa elevator. Sumunod ako bago pa sumara ang elevator. Naiinis ako. How dare her to walk out on me.I Grab her arms.

"Ano ba! n-nasasaktan ako sir."sabi nito.

"You should be! You deserve to be hurt!"

She look at me. Salubong ang mga kilay nito.Halatang galit ito saakin.Pwes! Sabay kaming magalit.

"Kung dahil  ito sa nakaraan Forget it! move on!"

Patapon kong binitawan ang braso niya at mahinang tumawa. I comb my hair using my own hands. I look at her like, seriously?!

"You have a courage to say that. Huh?"  Di makapaniwalang sambit ko sa kaniya. Nakatingin lang into saakin. I grab her arm again. Parang wala lang young sinasabi ko sa kaniya.

"How can I move on! if you Fucking here and How can I forget it! if my mind still stuck on that shit!" Sigaw ko as I tightens my hold on her.

Sa apat na taon. Nakatatak parin saakin ang ginawa niya! I'm still  stuck in the memories we had! to the day we met and the day we end. I'm still Hurting Like how did she do that to me! How did she break the little pieces in me. How did she appears like we're just a stranger who never met.

Nasasaktan parin ako kase wala naman along ginawa sa kaniyang Mali. But to loved her truly.

"Isn't it wrong to love you? Why did you leave me? Huh? Love?" Bulong ko.

Kasabay ng pag bukas ng pinto ng elevator ang luha niya. Nagulat ako. Lumuwag ang hawak ko sa braso niya. She slowly getting away her arms on me. Nang mabawi niya na ito. She wipe her tears, then yumuko.

"You don't understand" bulong niya.
Naglakad na into palayo saakin.

Bakit ba ako nahulog sa kaniya?
And why did we ends up like this?