17 yaşında kansere yakalanan bir genç kız. Bütün umudunu kaybetmiş.. Hastane de yaşayacağı büyük bir aşk ve onun sonrasında ki yaşayacağı büyük kaoaslar. Hepsi yıldıracak bizim kızımızı. İntihara kadar sürükleyecek belki de. Bizim kızımız Hayat ve b...
•Bu bölümü beni seven bütün herkese ithaf ediyorum..
•Bu bölümü çok beklediniz. Benim de vardı ufak tefek nedenlerim. Umarım anlayışla karşılarsınız.
•Hadi bakalım iyi okumalar canom.
YaZaR'dan (Önceki bölümün son kısımları)
... Acıktığım için kantine ineyim diye düşündüm. Mideme düşkün biriyim. Onun için koşa koşa kantine indim. Fakat hiç de beklemediğim manzara karşısında uçurumdan aşağı düşüyormuş gibi hissettim...
6.BÖLÜM "Annem... Benim annem. Otelde olması gerekirken hastanede idi. Hemde yerde baygın bir şekilde karşımdaydı. Yanında babam yere çökmüş üzüntüden az çıkan sesiyle doktor diye bağırıyor. Hemşireler hızlı bir şekilde sedye getiriyor ama ne babam ne de başkası beni fark etmiyor." diye düşünüyordu Hayat.
O sırada kolunu tutan büyük bir elle irkildi. Hemen sağına döndü. Gördüğü kişi sayesinde rahatlamıştı. Herşeyi,biricik dostu Burak yine onu en kötü anında bulmuştu. Hemen annesinin yanına çekti Burak'ı. Bu sayede babası da fark etmişti sonunda kanser kızını."
HaYaT'tan
Annem sedyede, babam onun yanında ben ise Burak'ın kolları arasında ilerliyordum o an. Ne olmuştu anneme? O da mı benim gibi kötü bir hastalığa yakalanmıştı acaba? Belki de normal bir baygınlıktı. İnşallah öyledir diye geçirdim içimden. Annemi normal odaya götürmüşlerdi. Babam beyaza yakın saçları, dolu dolu olan ela gözleri ve perişan haliyle gerçekten kötü gözüküyordu. Kızına mı yoksa sevdiği aşık olduğu o kadına mı üzülecekti? Hepsi benim yüzümdendi. Neden vardım ki ben bu lanet olası dünyada. Neden hep ben çekiyordum o acıları? Ama pes etmek yok diye kendimi avutmaya çalışıyordum. Fakat gözlerimden akan sicim sicim yaşlar engel oluyordu bana ve güzel düşüncelerime. Çünkü gerçek buydu. Ben iyi değildim. Benim yüzümden sevdiklerim iyi değildi artık. Kendime zarar veren düşünceleri babamın bana güven ve huzur aşılayan sesi böldü. Benim şu an birtek ona ihtiyacım vardı. Anneme ne olduğunu bilmiyordum. Bana ne olduğu ise açık açık ortadaydı işte. Ben bitmiştim. Artık bir hiçtim ben kendi gözümde...
- Kızım,herşeyim nasılsın sen iyi misin?" diye sordu babam.
- Baba beni geç şimdi siz neden buradasınız? Otelde olmanız gerekiyordu. Söz vermiştin bana. Hani annemi getirmeyecektin bir süre? dedim ölümüme saniyeler kala gibi çıkan sesimle..
- Evet Hayat'ım biliyorum söz verdim sana. Ama tutamadım anneni. Kızımda kızım diye tutturdu. Yapacak bir şeyim kalmamıştı artık çünkü durmuyordu. Sonra atladık arabaya işte geldik buraya. Sonrası malum, görüyorsun işte." dediğinde perişan çıkıyordu sesi.
-Şimdilik birşey demeyeceğim ama bunu annem sapasağlam bir şekilde çıktığında konuşacağız." Babamın cevap vermesine izin vermeden ona doğru yürüyüp boynuna atladım. Şu an ihtiyacım olan tek şey babamın desteği ve sevgisiydi..
30 Dakika Sonra Annemin odasından doktor çıkmıştı sonunda. O an tek istediğim annemin normal bir baygınlık geçirdiğini dilemekti.
"-Zeliha Hanımın yakınları?
- Buyurun biziz" diye cevapladık.
-Zeliha Hanıma ne olduğunu anlamıştım fakat birkaç tahlil yaptık. Korkmanızı gerektirecek hiçbir şey yok. Açlıktan ve üzüntüden bayılmış. Sadece bir iki gün boyunca fazla yorulmasın o kadar." dedi..
Verdiği cevap sanki ilk karnesini almış bir çocuk gibi heyecanlandırıp mutlu olmamı sağlamıştı. Zaten tek istediğimde buydu benim.
-Annemi görebilir miyiz? diye sordum anında.
- Hiçbir problem olmaz. Tabii ki görebilirsiniz. Bir iki saate taburcu edeceğiz. dedi ve gitti doktor.
Hemen girdik annemin yanına. Burak da yanımızdaydı zaten. Bu onu mutlu edecekti kesinlikle.
- Annem. Nasılsın iyi misin sen? Yok değil mi birşeyin? Yok de lütfen.
-Sakin kız. Açlıktan olmuş sadece. Zeliha Sultan bırakır mı seni ha?
Babam annemin tekil konuşmasından alınmış olacak ki - Beni bırakırsın o zaman? Öyle olsun tamam tamam. Anladım ben seni.
-Yahu canım ben hiçbirinizi bırakmam. Seni bırakayım da yakışıklı kocamı yem edeyim o diğer kadınlara. Avucunu yalarsın. Kurtuluş yok benden.
-Aa sen ne zaman öğrendin diğer benim peşimden koşan kadınları? dedi babam annemle uğraşmak için. Çok seviyordum onların bu küçük küçük tatlı tartışmalarını.
-Var ya ben onları bulursam kuruluşları yok benim elimden Rıza. Kendine gel canım." dediğinde annem büyük bir kahkaha atmamak için kendimi zor tuttum.
-O zaman sen beni özlemedin ha Zeliha teyzem. Hiç konuşmadı benimle." dedi Burak durumu kurtarmak için.
-Olurmu hiç Burağım. Akıl mı bıraktı bunlar bende.( Annemden birşey unutunca hep böyle der ben ve kardeşime. Eminim herkesin annesi böyledir. Ama onları çok seviyoruz. Her zaman✨)
- Tamamdır Zeliha Sultan affedildin. "Deyip annemin yanına gidip ellerini öptü.
Sonunda annemin hiçbir şeyi olmadığını öğrenmiştim. Tek bir sorunum kalmıştı hayatımda. Hayatımda ki tek sorun bendim artık...
••••••••••|••••••••|•••••••••••|•••••••
*Ve bum💢 Bu bölümde burada sona erdi.
*Sizi bayağı beklettiğim için özür dilerim. Vardı birkaç nedenim benimde. Umarım affedersiniz..
*Evvet bu bölüm hakkındaki düşünceler neler bakalım. Bence orta uzunlukta güzel bir bölümdü.
*Ufak tefek yanlışlar olduysa affınıza sığınıyor ve sizden özür dilerim.
*Sormak istedikleriniz varsa buradan veya Dm den bana ulaşın. Hepsini cevaplayacağım.
SİZLERİ ÇOK SEVİYORUM...
EN KISA SÜREDE GÖRÜŞMEK ÜZERE.
OY VERİP YORUM ATMAYI UNUTMAYIN!👻
!!! GİTTİKÇE BÜYÜYORUZ SİZLERE TEŞEKKÜR EDİYOR VE DESTEKLERİNİZİ BEKLİYORUM.
BEN KAÇAR..
SEVGİLERLE; YAZAR OLMAYAN YAZARINIZ.
BU ARADA 765 KELİME OLDU. ❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
