Με αγάπη Σελίμ και Πιέρι

~5~

Όταν γύρισα στο δωμάτιο βρήκα τον Πάρη τυλιγμένο με το σεντόνι. Είχε αφήσει την πλάτη του πίσω στο τοίχο και είχε αγκαλιάσει με τα δυο του χέρια τα γόνατα του. Το σεντόνι έπαιζε με το ασημένιο  φως του φεγγαριού κάνοντας το να μοιάζει με ονειρικά κύματα που τέλειωναν άτσαλα την πορεία τους στα πόδια του. 

-Τι έγινε απόψε; τον ρώτησα εξεταστικά και κάθισα στο κρεβάτι μου 

-Η Πιέρι είναι πολύ δύσκολη! 

-Δεν καταλαβαίνω... ο φίλος μου ήταν λες και έπαιζε με την υπομονή μου 

-Να πριν...-καθάρισε το λαιμό του και αφού κατάπιε συνέχισε-την πλησίασα και της χάιδεψα τα μαλλιά...έπειτα έφερα κοντά τα χείλη μου στα δικά της και πάνω που ήμουν έτοιμος να τη φιλήσω..παπ!-χτύπησε αγανακτισμένος τις παλάμες του στα γόνατα του- γύρισε το κεφάλι της αλλού και έτρεξε μακριά μου! με κοίταζε σαν να περίμενε μια απάντηση από εμένα, μια εξήγηση της αλλοπρόσαλλης για τα δικά του δεδομένα κίνησης της 

-Τι έκανες λέει; σηκώθηκα όρθιος

-Εσύ τι εξάπτεσαι; μου ύψωσε τη φωνή του

Ένιωθα το σώμα μου να καίει, λες και μια λάβα είχε ποτίσει όλο μου το κορμί και εγώ πάσχιζα να σχίσω τις φλέβες μου για να χυθεί έξω από το κορμί μου και να φύγει μακριά μου. Έψαχνα να βρω μια βάρκα που θα με σύρει σε ποταμούς και σε θάλασσες μακριά από τη φρίκη που μόλις είχε ξεστομίσει ο φίλος μου. 

-Δεν νομίζω να σου έχει δώσει τέτοια δικαιώματα η κοπέλα! σταύρωσα τα χέρια μου και έσφιξα τις πλάτες μου, έτοιμος για μια μάχη 

-Και που ξέρεις εσύ τι έχει κάνει εκείνη σε εμένα και μιλάς; οι πυροβολισμοί του έμοιαζαν τόσο αληθινοί που ορκίζομαι πως το στήθος μου ήταν πολύ λίγο για να με προστατεύσει από τις λέξεις του 

-Δεν ξέρω...κούνησα δεξιά και αριστερά το κεφάλι μου λες και προσπαθούσα να πετάξω με άχαρο τρόπο τις κουβέντες του 

-Η Πιέρι με θέλει! Το βλέπω στα μάτια της! Έχεις δει πως τρέμουν τα ποδαράκια της στο άκουσμα του ονόματος μου; Πώς υψώνεται το στήθος της και πώς χτυπάει η καρδιά της; Ούτε στα μάτια δεν μπορεί να με κοιτάξει! το βλέμμα του ήταν αρρωστημένο και η κατάσταση του με αηδίαζε όλο και πολύ όσο πέρναγε η ώρα 

Δεν ήθελα να σκέφτομαι καν το σώμα της άνοιξης μου να τρέμει και να ιδρώνει για χάρη του. Ηδονή που αφιερωνόταν σε εκείνον ήταν ακατάλληλη και απαγορευμένη στα σύνορα των δικών μου σκέψεων. 

-Κάνε ό,τι νομίζεις απλά σε παρακαλώ να είσαι σίγουρος για την κάθε κίνηση σου! Η Πιέρι δεν είναι σαν όλες τις άλλες γυναίκες! Πάω μια βόλτα! πέταξα με τη φράση μου να πονά από τα βέλη του και τον εγωισμό μου να είναι βαθιά πληγωμένος 

Δεν τον κοίταξα καν στα μάτια. Ήξερα πως πάλι θα είναι ζωγραφισμένο στα χείλη του εκείνο το προκλητικό και ανθυγιεινό χαμόγελο που μου προκαλούσε ανακατωσούρα. Πέρασα στην αυλή του σπιτιού της χωρίς να  κοιτάζω δεξιά και αριστερά μιας και ήθελα να αποφύγω κάθε είδους σύγκρουση με εκείνη. Ξεχύθηκα στο δρόμο με χαμηλωμένο το βλέμμα και το κεφάλι μου. Ένιωθα μια βαθιά πληγή μέσα μου που η αποψινή βραδιά την είχε ξύσει βίαια και την είχε ανοίξει διάπλατα για να μου την κάψει ο πρωινός ήλιος. Μετά από μερικά μέτρα βρέθηκα στην παραλία. Όλα ήταν ερημικά μέσα στο σκοτάδι του βραδιού γεγονός που με έκανε να νιώθω ήσυχος ότι δεν χρειαζόταν να κρυφτώ από κανέναν και από τίποτα. Έστριψα δεξιά και κάθισα δίπλα από ένα μεγάλο βράχο. Ήταν πλατύς και έτσι μου έδινε την ευκαιρία να ξαποστάσω λιγάκι απάνω του. Η ψυχή μου έμοιαζε με ενός κουρασμένου ταξιδιώτη με άδοξο τέλος. Είχα χάσει μια μάχη που δεν είχα προλάβει καν να δώσω. Η Πιέρι για εμένα ήταν κάτι το διαφορετικό, κάτι που το συναντάς μόνο σε καλοκαιρινές βραδιές γεμάτες πάθος και που το πρωί μαζί με το πρώτο ανοιγόκλεισμα των ματιών σου έχει ήδη πετάξει μακριά. Ό,τι κι αν ήθελα να κάνω μαζί της ήταν καταδικασμένο και εγώ ήμουν ένας επιρρεπής στα λάθη στρατιώτης που από εδώ και έπειτα θα έχανα κάθε μάχη που αντίκριζε το σπαθί μου.