Με αγάπη Σελίμ και Πιέρι

~13~

Όταν συνειδητοποίηση πως είχε φύγει πια μακριά μου, ακούμπησα με τις άκρες των δακτύλων μου τα χείλη μου. Η άνοιξη είχε αφήσει πάνω τους ένα όμορφο άρωμα αναγέννησης, έναν μικρό κόσμο χαράς και ευγένειας που μόλις γεννιόταν. Δεν είχα προλάβει να τη γευτώ καλά μα η γεύση των χειλιών της απάνω στα δικά μου άνθισε όλη την πλάση, έκανε την καρδιά μου να φτερουγίζει και τις ρυτίδες των μισόκλειστων στο φως του ήλιου, ματιών μου να χαμογελούν σαν μωρά παιδιά. Οι άνθρωποι γύρω μου μου φαίνονταν να χορεύουν με τον αέρα ένα μαγευτικό βαλς και τα καπέλα και τα φουστάνια των κοριτσιών να τραγουδούν έναν ερωτικό σκοπό που με άφηνε έκθαμβο με την έκδηλη εμφάνιση τους. Ένας νέος κόσμος, πιο λαμπρός, πιο πριγκιπικός και πιο ανέμελος ξεδιπλωνόταν εμπρός μου με μόνο ένα ελαφρύ φιλί της πάνω στα δικά μου χείλη. 

-Άνθρωπε μου! με σκούντηξε ένας μεσήλικας κύριος και μου έδειξε με το χοντρό του δάκτυλο την πεσμένη σακούλα της Πιέρι 

-Δικιά μου είναι...Ευχαριστώ! έκανα σιγανά και χαμογέλασα διάπλατα 

Το φως της ημέρας παρόλο που έφευγε βιαστικά εκείνα τα λεπτά, δεν σκίασε ούτε στιγμή την χαρά της ψυχής μου. Τι θα έκανα όμως με τα λαχανικά της σακούλας; Σκέφτηκα για μια στιγμή να την ακολουθήσω και να γευτώ άλλο λίγο από τον γλυκό αέρα της κοντά της δίνοντας της πίσω αυτά που ξέχασε. Τα πόδια μου όμως έμοιαζαν να έχουν βιδωθεί στη Γη και να μην με υπακούν. Δεν έπρεπε να αργήσω και στο τραπέζι γιατί θα με περίμενε και ο φίλος μου. Μάζεψα τη σακούλα και έτρεξα ως το σπίτι. Είχα ήδη αλλάξει την απόφαση μου! Θα έμενα στην Κάλυμνο όσο καιρό μπορούσα προκειμένου να την ξανά δω όταν και εφόσον τα πόδια μου θα με κινούσαν έξω από το σπιτικό της. 

-Που ήσουν τόση ώρα; με κοίταξε εξεταστικά ο Πάρης μόλις έφτασα λαχανιασμένος στα σκαλοπάτια του σπιτιού του

-Στο μανάβη...

-Και είχε τόσο πολύ κόσμο που άργησες κοντά μια ώρα; Και γιατί είσαι αναψοκοκκινισμένος; με κοίταξε εξεταστικά από πάνω μέχρι κάτω μισοκλείνοντας τα μάτια του 

-Από τη ζέστη θα είναι! έκανα βιαστικός και τον προσπέρασα

-Δεν πεινάω! μου είπε μουντά 

'Ένιωθα πως έχω ξανά γυρίσει στον ασπρόμαυρο και άυλο κόσμο που βρισκόμουν πριν από το φιλί της άνοιξης. 

-Περίμενε! πήγα να τον σταματήσω αλλά είχε ήδη βγει έξω από το σπίτι

-Θα γυρίσω πιο αργά! μου φώναξε όπως χανόταν μέσα στο σκοτάδι 

-Μπορείς να μου πεις που στο καλό πας; του φώναξα πίσω αλλά δεν μου απάντησε 

Τα χρώματα του γκρίζου πουκαμίσου του και του μπλε τζιν του είχαν ήδη αρχίσει να αναμειγνύονται στον βραδινό καμβά του τοπίου μου. 

Επέστρεψα πίσω στην κουζίνα και άνοιξα τη σακούλα για να δω τι είχε αγοράσει η Πιέρι. Μέσα βρήκα πιπεριές, ντομάτες, μανιτάρια και ψιλοκομμένο καπνιστό ζαμπόν. Δεν γνώριζα και πολλά από μαγειρική, αλλά ίσως με τα δικά της υλικά να έφτιαχνα κάτι πολύ νόστιμο για εμένα και για...εκείνη. Άναψα αμέσως την κουζίνα και ένιωσα τη φωτιά του τηγανιού να μου καίει το κούτελο. Οι μυρωδιές του καλοψημένου ζαμπόν και της πιπεριάς μου τρύπησαν τη μύτη. Έψησα και τις τελευταίες πίτες του είχαμε στο ξύλινο ντουλάπι και με προσοχή τις επικάλυψα με τα ψημένα και κομμένα λαχανικά. Φαινόταν νόστιμο και λαχταριστό. Έπιασα και δυο μπολάκια από τα γυάλινα με τους χαραγμένους κύκνους πάνω και έβαλα δυο κουταλιές γιαούρτι με μέλι. Μπορεί το φαγητό μου να μην ήταν τόσο γλυκό όσο εκείνη, αλλά πιστεύω πως θα εκτιμούσε την προσπάθεια μου. Τα έβαλα όλα μαζί μέσα δυο πλαστικά μπολάκια και βγήκα στο δρόμο. Ο ενθουσιασμός μου με έκανε να μην βλέπω εμπρός μου και να σκοντάφτω ξανά και ξανά στον άτσαλο δρόμο. Ωστόσο δεν με ένοιαζε τίποτα. Ήθελα να τη δω να χαμογελά μέσα από τις γεύσεις του γεύματος μου. Έφτασα στο σπίτι της και παρατήρησα πως η καγκελένια πόρτα της ήταν μισάνοιχτη. Άνοιξα τα μπολάκια και άφησα το χώρο να πλημμυριστεί από την εθιστική μυρωδιά τους. Έκανα μερικά βήματα προς τα μέσα όταν το θέαμα που αντίκρισα μου έκοψε την ανάσα με αποτέλεσμα τα μπολάκια με το φαγητό να πέσουν απότομα κάτω στο δάπεδο αφήνοντας έναν αδιάκριτο ήχο.