Bloody Hell University (Book One)

Chapter 40

*NATH POV*

Nakahalumbaba lang ako at halos patumba na sa sobrang antok hindi naman ako puyat pero dahil sa bagal at walang kasigla siglang pag tuturo nito hindi ko mapigilang antukin

Paulit ulit lang na natutumba ang ulo ko at aayus ulit pero hindi kona kinaya at tuluyan nang natumba ang ulo ko sa inaasahan kong mauuntog ito sa lamesa at tuluyan akong magigising ngunit imbis na matigas malambot ang pinagbagsakan ng ulo ko hindi kona inintindi yon marahil sa sobrang antok

***

Nagising akong tahimik na ang paligid at marahil nasa labas na ang lahat dahil marahil nag tatanghalian na sa riyalisyon iyon napatunghay agad ako at napabaling baling sa paligid

Natuon agad ang paningin ko sa lalaking nakaupo sa tabi kong silya at napababa naman ang tingin ko sa kamay niyang nasa lamesa ko iyon siguro ang pinagbagsakan ko kanina bago kainin ng antok

"Uhmm" usal nito bago tumayo at nag unat "Buti naman gising kana"

"Anong ginagawa mo dito?" tanong bago tumayo na din

"Hinihintay kang magising?" patanong nitong sabi na akala mo hindi alam ang sasabihin

"Bakit naman?" Nag tatakang tanong ko

"Inunan mo kasi yung kamay ko" Napamaang naman ako at bahagyang namula ang muka 

"S-Sino ba kasi may sabing ipaunan mo sakin ang kamay mo" Tinakpan ko ang pagka-pahiya sa pag susungit

"Abat—Hoy pedi bang mag pasalamat ka nalang at hindi ka nag ka bukol" Pag de-demand nito na siyang kinairap ko nalang at nag simula nang maglakad pa labas ng hindi siya pinapansin

Bakit sinabi kobang ipaunan niya ang kamay niya sakin? Hindi nan diba siya ang kusang nag lagay tapos mag de-demand pa siya ng thank you it's a big NO

"Nath huy san kaba pupunta dun sa kabila yung daan papuntang canteen" pag habol nito sakin pero hindi ko siya pinansin at nag tuloy lang sa pag lalakad papuntang field

Nang makarating ay naupo agad ako sa isa sa mga bench naramdaman ko namang umupo din si James sa tabai pero diko na siya pinansin at tinanaw ang mga estudiyanteng masayang nag lalaro ng football at nag-ka-kasiyahan sa kani kanilang mga ginagawa kala mo nasa malayang lugar sila na wala silang problema pero napaisip din ako siguro nga mas magandang isipin na nasa malaya kang lugar at masaya kesa indahin ang lungkot dahil isa lang din naman patutunguhan ng lahat ng nandidito "kamatayan"

Mas maganda nga sigurong mamatay ng may masayang memories kesa mamatay ng puro lungkot lang ang dala napangiti ako ng wala sa sarili naisip isip ko ih-enjoy ko nalang muna ang mga nang yayari sakin dito

Bigla akong na ngilabot nang may maramdaman akong may nakatingin sa akin at napaka lamig nang tingin na yon palihim akong napatingin sa paligid at hinanap kung saan nag mumula ito

Napagawi ang tingin ko sa building na nasa harap ng field bapaangat ang tingin ko 3rd floor nito at duon ako nangilabot ng husto napakalamig nang mga tingin nito na nakatutok sa akin ngunit kung nakakapatay lang ang masamang tingin kanina pa ako nakabulagta dito

Hindi ko nakikita ang kabouan ang kanyang muka dahil madilim ang kinaroroonan niya ngunit batid kong saakin nakatutok ang paningin niya na siyang nagbigay ng kilabot sa akin

Nabatid siguro niyang nakatingin na din ako sa kanya kaya naglakad na ito paalis hindi ko maalis ang tingin ko sa kanya hanggang sa mawala sa sa aking paningin ay naka tingin parin ako sa pinag alusan niya

Nagugulo ang isipan ko at napaka daming tanong ang nag lalaro ngayun sa isip ko. Sino ang lalaking yon at bakit ganon nalang ang tingin na ibinigay niya sa akin para bang handa na niya akong patayin ano mang oras

Napailing nalang ako at pilit inalis ang taong nakita kanina sa aking sestema iniisip kong baka nagkamali lang ako at hindi talaga ako ang kanyang tinitingnan pero talagang napaka misteryoso niya kung iisipin

Tumayo na ako at nag simulang maglakad ng wala sa sarili hanggang sa natagpuan ko nalang ang sarili na nasa tagong parte na pala ako ng field napatigil ako at napatingin sa paligid na siyang kinagulat ko ng makitang hanggang ngayun pala ay nakasunod parin sa akin si James siguro dahil sa kalutangan ko hindi ko namalayang nakasunod parin siya

Umupo ako sa ilalim ng isa sa mga puno at tumingala sa langit naramdaman ko namang umupo din siya sa tabi ko at tumunghay sa akin

"Parang napaka lalim naman ng iniisip mo" rinig kong sabi niya pero hindi ko siya nilingon nanatili ang paningin ko sa langit at ngumiti ng may-pait

Sana katulad ng langit maging mapayapa ang aking damdamin dahil kahit kaylan hindi tumitigil ang kaba sa aking dibdib na baka isang araw mamalayan ko nalang na wala na ang isa sa mga mahalagang tao sa buhay ko paniguradong hindi ko kakayanin baka yun pa ang maging sanhi ang pagka wala ko sa sarili

Hindi ko alam ang kaya kong gawin kung sakaling mangyari manyon pero pinag darasal ko na sana hindi mangyari ang ano man sa mga naiisip ko, hindi ko hahayaang may mawala pa ulit na mahalagang tao sa buhay ko ayokong maulit ang naging kapabayaan ko noon hindi kona kakayanin

Sabi nila para daw akong langit kahit anong payapa ang nakikita sa oras na kantiin maaaring maging bagyo na siyang sisira sa buhay mo maaari g maging kidlat na sa isang kisap mata maaari kang mapatay, ipo-ipo sa lakas walang makakapantay na kahit may sakit hindi hadlang para magawa ang mga bagay na yan. Diba ang kekeso nila hindi ko alam pero lagi kong naririnig ang mga katagang yan sa kanila

Tingin moba para akong langit? Nakatingin parin sa asul na langit na ani ko

"Yeh" bahagya pa akong nagulat sa sagot niya kaya napatingin ako sa kanya at siya hindi inaalis ang tingin sa akin

"Bakit" mahina kong tanong na halos hindi na lumabas ang katagang iyon sa bibig mo pero alam kong narinig niya dahil sinagot niya ito

"Dahil kahit gaano kapayapa tingnan hindi maalis ang mapang wasak na abilidad nito" seryoso niya sabi napatingin ulit ako sa kalangitan tama siya isa nga akong mapang wasak dahil kinakaya kong pumatay ng hindi nag-sisisi nawawasak ko ang buhay ng sino man ang napapatay at naiiwan nito

"At mahirap abutin sa sobrang ganda nakaka-humaling na kahit sino ay nahuhulog kahit alam nilang kung pipilitin ka nilang abutin hindi nila magagawa at masasaktan lang sila" dugtong nito napatingin ulitako sa kanya at naramdaman ko ang aking pamumula ng aking pisngi napaiwas agad ako ng tingin at pinigilang mapangiti at hindi ko maiwasan ang pag kabog ng aking puso dahil sa kanyang sinabi

Siguro nga tama sila sa lahat ng bagay pero ang hindi nila alam may malambot akong puso na sobrang lambot nag kabutas na haha kakaiba talaga pero ang pusong malambot na ito ay aking pinatigas upang maprotek-tahan

Pero ngayun mukang natutunaw na ang yelong binalot ko dito

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

•©️•
 
Plss

Vote

Comment

And

fallow