The Guy Who Made Me New

Chapter 10: Confusion

Maxwell Rohan

Even before I opened the door, I know that no one's inside this heaven of mine aside from the musical instruments and those empty chairs.

Once in a blue moon ko lang itong madatnang mayroong lamang tao. Madalas kasi, school choir lang ang gumagamit nito.

As soon as I enter, the peaceful ambiance that's always surrounding the place embraced me. Hindi ko na isinara ang pinto dahil hindi naman ito gaanong nadadaanan. Nasa medyo sulok na bahagi kasi ito ng university.

Agad napukaw ang atensyon ko ng puting grand piano na nasa unahang gitna ng kuwarto. Sa lahat ng instrumento, ito ang pinaka paborito ko.

Napangiti ako sa isip ko nang makitang nag mistulang spotlight ang liwanag mula sa araw, na malayang tumatagos sa bintana. Tutok ito sa piano dahil sa bahaging iyon ay walang harang na puno sa labas.

Napahinga ako nang malalim —sinisimulang ikalma nang tuluyan ang sarili. Saka ko napagpasyahang lapitan ang glamurosong instrumento.

Umupo ako sa nakalaang upuan nito. Inangat ko ang takip ng keys nito saka pinasadahan ng banayad na haplos saka sinimulan ang pagtugtog.

Acoustic version ng paborito kong kanta ang aking napiling tugtugin.

You shout it loud,

But I can't here a word you say

I'm talking loud

Not sayin much

Dinadama ko ang bawat liriko ng awitin. Isa ito sa mga pamamaraan ko upang malayang ipalabas ang bigat na nararamdaman ko sa aking sistema.

I'm bulletproof

Nothing to lose

Fire away, fire away

Ricochet, you take your aim

Fire away, fire away

Pakiramdam ko'y naglalaro lamang ako dahil nilalagyan ko ng riffs ang ibang bahagi ng lyrics ng kanta.

You shoot me down,

But I won't fall

I am titanium

You shoot me down,

But I won't fall

I am titanium

I am titanium

I closed my eyes, so I could feel the song more. The heavy feeling inside me awhile back is gradually subsiding.

Stone hard,

Machine gun,

Firing at the ones who run

Stone hard,

Those bulletproof glass