geef het een kans VOLTOOID

hoofdstuk 6

Ik zet Cody terug op stal en loop met een grote smile naar Sterre en Sofie toe. "Wanneer wil je voor het eerst gaan rijden?" Vraagt Sofie aan mij. Ze heeft net zo mooi  zwart haar als Sterre en de zelfde fonkelende ogen. " nou, morgen?" Zeg ik. Omdat mijn familie het zo leuk vond dat ik Cody leen  heb ik zoveel meer zin om te leren rijden. Bart betaalt toch mijn lessen. Sofie lacht. " Morgen? Dat is al een positieve ingesteldheid. Fijn dat je er zin in hebt. Kan je morgen om 12
uur?" Ik knik. Blij kijk ik naar Sterre. Ze lacht. "Misschien kunnen we binnenkort wel gewoon samen door de velden galopperen." Ik lach. "Misschien ooit ja."

Het is al bijna half 11 als ik de volgende morgen uit mijn bed stap. Beneden is al behoorlijk veel remoer. Ik kijk door het grote raam naar de lege weide aan ons huis. Cody vond het hier geweldig gisteren bedenk ik me. Als Bart toch een paard wil? Ik schud snel die gedachte van me af. Ik ga paarden toch niet zó leuk vinden dat ik er een wil hebben. Bah!
Ik zie Jade naar buiten lopen het is zachtjes aan het regenen.  Jade is helemaal in gepakt tegen de regen. Basiel vind het niet erg. Hij trekt enthousiast Jade mee over de straat. Ik grinnik. Snel trek ik mijn kleren aan. Dan pas bedenk ik me dat helemaal geen paardrijbroek heb. Ik trek een strakke broek aan die goed stretcht. Ik kies een knal gele T-shirt en een zwarte trui. Ik voel me net een bij. Ik lach om me zelf.

Na mijn ontbijt om kwart voor 11 ga ik naar buiten. Ik trek een regenjas aan en ga Jade achterna. Ze is vast naar het bos. Daar zal het droger zijn door de bomen.
In het bos vind ik alleen Basiel. Ik fluit en plots zie ik Basiel van tussen de bomen komen. De riem sleept achter hem aan door de vochtige bosgrond. Ik raap hem op en laat Basiel zitten. "Waar is Jade!?" Vraag ik ongerust. Basiel blaft alleen maar. Zijn poten zijn tot aan zijn buik zwart van het slijk. Ik denk snel na. Er is een grote plas in het bos. Daar is drijfzand. Als je erin zakt word je ook net zo zwart. Ik ga met Basiel dieper het bos in. "Jade!" Schreeuw ik keer op keer. Maar ik krijg geen antwoord. Plots hoor ik  schel gefluit . De fluit toon om Basiel te roepen. Basiel blaft en trekt me mee. Aan de rand van de plas vind ik Jade ze zit met haar benen helemaal vast. " Jade! Wat is er gebeurt?" Roep ik. " Ik zit vast!"
"Ja dat zie ik ook wel, ik kom je helpen. Eerst Basiel vast binden."

Na een kwartier is Jade uit het slijk. Ik kijk haar boos aan. "Wat dacht je, even op drijfzand gaan lopen? Kom we moeten gaan als we mijn paardrijles willen halen.  Ik kijk op mijn uurwerk en zucht.
"Haast je!"
Jade loopt met Basiel naast me. We komen een paar fietsers tegen die ons verbaast na staren. Jade haar benen zijn helemaal zwart. Haar witte schoenen en haar lichtroze broek.
Als we thuis aan komen is het 10 voor 12. Inge staat uit het raam te kijken. "Oh eindelijk jullie zijn er, Tinne snel omkleden en vertrekken. Bart heeft een rijbroek voor je!" Dan pas ziet ze Jade. Haar gezicht veranderd in een onleesbare mix van woede, bezorgdheid en nog wat. "Naar binnen!" Zegt ze als ze besloten heeft dat ze boos gaat zijn. Ik grinnik en ga naar binnen. Bart staat al klaar met een mooie lichtgrijze broek met leuke antislip patronen op het zitvlak en knieën. Ik bedank hem en kleed me om. Het is 5 voor 12 als ik de deur uit ga. Als een gek fiets ik naar Sterre's huis. Ze staat al op het erf. Sofie staat naast haar. "We dachten al dat je niet meer ging komen... " Sofie fronst haar voorhoofd. "De bedoeling is dat je een half uur op voorhand komt om op te zadelen en poetsen enzo. Ik moet na jou nog les geven. Nu heb je minder tijd." Ik laat mijn hoofd zakken.  "Het spijt me, ik wist het niet en er is vanochtend iets gebeurt Jade waardoor ik niet vroeger weg kon..." Sterre kijkt me onderzoekend aan. "Nou ja wat staan we hier nog te doen. We gaan Cody opzadelen. Poetsen heb ik al gedaan!" Ik bedank haar en loop met Sofie en Sterre mee naar de stallen. Cody's tuig ligt al klaar. Ik slik. Wil ik dit echt wel. Ik sluit mijn ogen en zie mijn leven van in de stad terug voor me. Ik zie mijn vriendinnen, Seppe, mijn school, allemaal leuke winkels. Wil ik dit wel opgeven voor paarden? Ik open mijn ogen en zie Sterre een dekje op Cody's rug leggen. "Kom maar dan toen ik je hoe alles moet." Zegt Sterre. Ik slik. Ik sta toe te kijken terwijl Sterre enthousiast alles staat uit te leggen.
Een kleine 10 minuutjes later sta ik naast de opgezadeld palomino met een cap aan in de stalgang. Ik ben zo zenuwachtig dat ik nauwelijks kan inademen. 
In de piste moet ik eerst rond stappen. Ik voel me misselijk. Dan is het tijd om op te stappen. Ik begeleid Cody naar het midden, naar het trapje. Sofie pakt de teugels over. Ik ga op het trapje staan. Alles gebeurt in een waas. Ik zie dat mijn zus aan de rand van de piste is komen staan. Ik blokeer  helemaal. Op het moment dat ik moet opstappen weet ik niet meer wat ik doe. Ik draai me om en ren zonder na te denken de piste uit. Ik ren naar de weides en ga achter de gigantische stal in het weiland zitten. De tranen rollen over mijn wangen.  Ik doe voorzichtig mijn cap af en leg hem naast mij.  Ik trek mijn knieën op en leg mijn hoofd erop. Even later hoor ik voetstappen dichterbij komen. Gevolgd door een de stem van Sterre. "Hey, zegt ze rustig. Ik voel haar hand op mijn rug. Ik durf niet op te kijken. Ze komt heel dich naast me zitten. Ik kijk op. Ik kijk recht in haar ogen.
"Sorry," zeg ik. "Wat gebeurde er? Ik wil je zo graag beter begrijpen..." ze legt haar hand op mijn hand. Ik voel een warm gevoel door me gaan. Ik zucht en laat alle spanning los.
"Het was error in mijn hoofd. Ik wist niet meer wat ik aan het doen was. Ik zach mijn oude school, mijn vrienden, de winkels, mijn vriendje, alles zach ik weer voor me. Ik beseftedat ik dit alles heb weg gegooid door hier te komen wonen en hier te komen bij jou en de paardjen. Ik dacht niet meer  na... maar nu wel en ik weet dat ik jou niet meer zou kunnen missen..." Ik kijk haar verlegen aan. Ze pakt me stevig vast. " Ik snap het. Ik snap dat je dat terug wilt. Ik heb je misschien veel te veel gepucht." Dankbaar kijk haar aan. Zachtjes knik ik. "Sorry. Je moet niet meer naar hier komen, rijden of werken met Cody als je dat niet wilt." Zegt Sterre verdrietig. Ik zie een traan over haar wang rollen. Snel veegt ze hem weg. Ik heb haar nog nooit zo gezien. "He maar ik wil wel nog naar jou komen!" Zeg ik snel terwijl ik in haar hand knijp. "Je bent net zo belangrijk voor mij als mijn zus, of mijn andere familie ofzo. En Cody, ik hou van hem" zeg ik. Sterre kijkt op. Ze glimlacht. "Dankje"

Het is 12u30 als we eindelijk allebij met  rode ogen terug naar de piste lopen.  In de piste staat Sofie te praten met Bart. Sterre trekt me even terug. "Dankjewel" zegt ze nog. Voor ik het weet drukt ze een kus op mijn kaak. Ik kijk haar verbaast en geschrokken aan. Toch voelde het heel vertrouwt aan. Ik slik. We lopen samen naar de piste. " Wel dame, wat word het. Wij staan hier al een half uur!" Zegt Sofie geïrriteerd.  Ik kijk naar Sterre die me bemoedigend een knikje stuurt. Ik stap zelfverzekerd naar Cody, stap op het krukje, zet mijn voet in de beugel en ga met een vloeiende beweging in het zadel zitten. Ik kijk trots naar Sterre. Op dat moment besef ik me hoeveel ik om haar geef. Het is net als toen ik Seppe ontmoete. Dat kan toch niet? Ik val toch niet op meisjes. Het maakt me weer onzeker. Sofie ziet het en geeft me een klopje op mijn been. "Zullen we?" Ik knik en we stappen weg.