De volgende ochtend sta ik vroeg op. Ik heb heel de nacht liggen nadenken en heb besloten af te spreken met mijn oude stadsvrienden en naar Sterre toe te gaan om even met haar een open en eerlijk gesprek te hebben.
Ik pak mijn telefoon en zoek het contact van Herlinde. "Hallo?" Zeg ik als ik geluid hoor aan de andere kant van de lijn. "Weet je hoe vroeg het is?" Hoor ik een slaperige stem zeggen. Ik grinnik. "Sorry maar ik moet je spreken." "Ja...," ik wacht even, adem diep in en begin dan aan mijn waarheid. "Ik ga niet dood van de verveling. In het begin kon ik maar niet wennen en miste ik jullie super erg. Maar dan leerde ik een meisje kennen die heel bijzonder voor me is. Nou ja als ongeluk bij een geluk woont ze op een soort manege vlak bij mijn huis. Ik leerde haar beter kennen en ... ik denk dat ik iets voel voor haar" het is even stil "of nou ja, dat is ook zo." Zeg ik. Herlinde blijft stil dus ga ik door. "Toen leerde ik ook Cody kennen. Dat paard heeft me van mijn paardenangst af geholpen en me een hele nieuwe wereld laten zien. En nu... ik wil het wel goed maken met jullie maar ik wil wel dat jullie mijn nieuwe leven aanvaarden..." weer is het een hele poos stil. Dan klinkt de stem van Herlinde. "Wow" is het enige wat ze kan uitbrengen.
Een uur later ren ik de trap af met een rugzak. Ik ga met de trein naar de stad. Mijn vrienden wachten op me aan het station. Ik eet snel mijn ombijt en zeg gedag. Ik loop nog even langs de wei en geef de 3 pony's een appel en ga er als een gek vandoor op mijn oude verroeste fiets.
"Ze is er!" Hoor ik opgewonden stemmen. Ik glimlach en kijk naar het groepje meiden die bij de bankjes op het perron staan. Ik kijk rond en haal diep adem. Wat een vertrouwd gevoel, de stad. Ik kijk naar mijn vriendinnen en besef nu pas hoe erg ik ze wel niet gemist heb. Ik ren naar hun toe. "Groepsknuffel!" We lachen. Wat verderop zie ik Seppe met zojn vrienden staan. Ik slik maar doe alsof ik het niet gezien heb. Zij hebben mij duidelijk wel gezien. Ze willen naar me toe komen maar ik heb geen zin om met Seppete praten dus trek in de meiden mee. "Ijssalon?" Stel ik voor. Iederen knikt instemens en we lopen de grote markt op. Recht tegenover het plein is het ijssalon. Ik bestel een heerlijke dameblanche. Ik heb veel te vertellen.
Ze hangen aan mijn lippen. Iedereen luistert geinteresseerd naar mijn verhaal. We maken veel plezier. De dag vliegt voorbij en voor ik het weet moeten een paar van de meiden al naar huis. Ik blijf achter met Herlinde, Leonie en Elise. Jessica en Femke moesten om 6 uur thuis zijn voor het eten. Ik kijk op mijn telefoon. Een berichtje van Seppe.
Ik heb je gemist. Ik zach je daarnet en besefte wat ik kwijt was. Zie ik je vanavond aan t'station? X
Ik kijk verbaasd naar mijn scherm. Leonie, Elise en Herlinde zitten op het muurtje en lachen. Ik kijk naar hun. "Ik moet zo gaan. Mijn moeder stuurt me dat ik naar huis moet komen, paarden voeren..." lieg ik. De drie knikken en laten hun schouders hangen. "Het was echt veel te kort schat!" Zucht Leonie. Ik lach ik kom jullue gauw weer bezoeken. "We lopen wel even lee naar het station" zegt Herlinde, terwijl ze van het muurtje springt. Ik knik. "Maar je hoeft niet mee te wachten. Ik moet nog even bellen met iemand en ik miet nog een tijdje wachten" zeg ik de meiden knikken.
Aan het station kijk ik zoekend rond maar ik zie geen Seppe. Na dat ik afscheid heb genomen laat ik mijn schouders hangen en plof op een bankje.
Een kwartier later zit ik er nog steeds. Ik zucht en kijk verveeld op mijn horloge. Waar blijft die trein nu? Plots zie ik het bekende blonde haar tussen de menigte. Seppe is er! Ik wenk hem. Hij kolt naast me zitten en geeft me een knuffel. "Hey" zegt hij. Ik knik. "Ik heb je gemist" zegt hij. In zijn stem hoor ik hoop. Ik kap af. "Ik heb geen tijd gehad om jullie te missen" zeg ik bruut. Seppe schrikt maar hersteld zich snel. "O zo, hoe komt het?" "Wel ik had het druk met mijn paarden en mijn vriendin" zeg ik in de hoop dat hij zal snappen dat ik vriendin vriendin bedoel. Maar natuurlijk snappen jongens dat niet. En zeker niet als je eerst met een jongen samen was. Seppe knikt. "Paarden..." klinkt zijn stem. Ik knik. "Heel interessante hobby" zeg ik droog. Seppe moet erom lachen. Ik ook. Samen lachen we om mijn eigen grap. Ik zie dat hij me iets wilt vragen. "Nee maar effe serieus, vriendin? Heb je daar maar 1 vriendin?" Vraagt hij. Ik sla mijn hand tegen mijn hoofd. "Jah haha" lach ik. "Er staan daar niet veel huizen." Seppe knikt. "Heb jij ook alweer een vriendin?" vraag ik. In de hoop dat hij door 'ook' gaat snappen hoe het zit bij mij. Seppe kijkt me recht in de ogen. "Ik kan jou maar niet vergeten" zegt hij.
Het is even stil en dan gaat hij verder. "Maar hoezo ook?" Ik voel dat ik rood word en ik zie Seppe wit worden. "Ja" zeg ik. "Het is nogal ingewikkeld.... die vriendin weetje." Antwoord ik. Ik zie Seppe van de ene verbazing in de andere vallen. Ik buig mijn hoofd. Ik ben vast vuurrood. In de verte hoor ik de trein aan komen. Ik ga staan maar durf Seppe niet meer aan te kijken. "Ik app je nog" zeg ik zacht en loop dan in de richting van waar de trein komt. Voor ik instap kijk ik nog een keer over mijn schouder. Seppe zit nogsteeds op het bankje en staard naar de grond.Eenmaal thuis ben ik heel stil. "Was het niet leuk dan?" Vraag Bart. Ik knik. "Het was super tof! Maar ik heb ook met Seppe gepraat." Antwoord ik en ik loop naar de keuken. Ik pak een koek uit de kast en loop naar buiten. Cody komt vrolijk naar me toe. Ik glimlach. "Gaan we naar Sterre? Met haar moet ik ook alles even bijleggen he. Dn dan zie jij je vriendjes weer." Zeg ik liefkozend terwijl ik door zijn warrige manen aai. Ik zadel Cody snel op, zeg gedag en rij naar Sterre.
JE LEEST
geef het een kans VOLTOOID
Acakwanneer Tinne te horen krijgt dat ze moet verhuizen start haar vakantie in een hel. ze moet haar vriendinnen en haar favoriete winkels achterlaten voor een nieuw landhuis ergens in The Middle of Nowhere waar amper huizen staan. Het platte land leve...