KARANLIK YILDIZLAR

TANITIM

KARANLIK YILDIZLAR
TANITIM
14.11.2020-18.55

MERHABALAR! İLK OKUDUĞUNUZ ZAMANI YAZABİLİRSİNİZ BURAYA...

Melek dediğimde aklınıza ne geliyor?

Beyaz, masumluk, iyilik, temizlik, kanatlar... Eğer bunları düşünüyorsanız, hepimizde aynı düşünceleri çağrıştırıyor demektir.

Peki kanatları olmayan bir Melek hâlâ melek olarak sayılır mı? Kırık kanatlar, kırık kanatlardaki durmak bilmeyen kan, yere düşmenin etkisiyle soyulan dizler, yeryüzünün kirliliğine bulaşarak beyazlığını kaybetmiş elbise, temizliğini kaybetmiş karışık saçlar ve umudunu kaybetmiş bir kırık kalp. Bunlara sahip olan birisi hâlâ melek olarak yaşayabilir miydi? Kendine hâlâ melek diyebilir miydi?

Ben Akşın Melek. Kanatları kırık olan, daima kaybeden kız benim.

3 kişi gittiğimiz hastahaneden, 24 saat sonra 4 kişi çıkacağımızı söyleyen annem, sözünü tutmamış, o hastahaneden iki kişi çıkmıştık. İzmir'den İstanbul'a gitmiş ve dönüş yolunda 30 dakika sonra yanımda olacağını söyleyen babam, sözünü tutmamış, asla gelememişti. Bahçedeki küçük kulübeye saklanmamı isteyerek, bu saklambaç oyununun 60 dakika sonra biteceğini söyleyen babaannem de sözünü tutmamış, 25 dakika sonra içinde oldukları evin yanışını izlemiştim.

Dışarıdan izlediğim yangında benim kurtulduğuma sevinmiş olanlar, o yangında kanatlarımın kül olduğunu fark etmemişlerdi. Babam gelmeyince kırılan kanatlarım yangınla beraber kül olmuştu. Yürümesini bilmeyen ben yürümek zorunda bırakılmıştım.

12.08.2007, kanatlarımın kül olduğu, gölgelerden korkmaya başladığım gün...

Her şeyimi aldılar elimden. Ailemi, sağlığımı, hayallerimi, gülüşlerimi... Her şeyimi. Umut mu? Belki de artık ufacık bir kırıntı... Sadece ben varım, yalnızlığımla, bitkinliğimle yalnız ben varım ve benim yarattıklarım. Gitmemek için de, yaşamak için de yok bir sebebim... Sadece yürümek zorundayım, yaşamak zorundayım, en azından ölmeyi başarabilene kadar.

Kırık kanatlarımdaki kan yıllar geçse de durmuyor. Acısı, dayanamayacağım kadar fazla... Hala canım acıyor, çığlıklarımı kimse duymuyor. Gözyaşlarımı kimse görmüyor. Dipsiz bir kuyudayken kimse el uzatamıyor. Çaresizlik, umutsuzluk, yitirilmişlik dolaşıyor damarlarımda...

Ben... Ben kim miyim? Ben kaybeden bir kızım. Hep öyle oldum. Artık Melek değilim, sadece Akşın'ım. Gökyüzündeki bir yıldızım, ama parıltısını kaybetmiş, görünmeyen, gecenin siyahlığına karışmış bir Karanlık Yıldız'ım. Kaybettiğim her şeyi geri almaya çalışan bir kaybedenim. Ben, benim işte. Kanatları kırılmış bir Akşın Melek'im...

BERİVAN BAYAL