Philocalist By The Beach

Chapter 4

Chapter 4: Happiness is a butterfly

"Marami pong salamat sa tulong nyo, Ma'am Florence. Malaking tulong po ito saamin lalo na at padami ng padami ang mga bata dito sa orphanage." nginitian ko ang madre. "Nako! Ako po dapat ang magpasalamat dahil sa tingin ko, napapalaki nyo po silang tama at may takot sa Diyos." sumulyap muli ako sa loob ng simbahan ng makitang seryosong nagdadasal ang mga bata.

Ilang paguusap at pagbabatian pa ang sumunod, umalis na din ako ng mapansin malapit ng magtanghali. Wala akong balak ngayon, bukod sa hindi ko macontact si Odette at dapat magkasama kami ngayon dahil sabado pero hindi sya sumasagot sa mga text at tawag ko.

Inilagay ko sa sling bag ko ang cellphone ko ng mapansin ang matanda na hirap na hirap na nanghihingi ng barya sa mga dumadaan. Walang pagdadalawang-isip ko syang nilapitan at inabutan ng pera.

"Salamat, hija." Yumuko sya saakin at umupo sa harap ko. Damang dama ng balat ko ang init ng sinag ng araw. Tinignan ko syang muli at seryoso syang nakapikit. Aalis na sana ako ng tumayo sya at muli akong tinignan. 

For a second, I  feel like a better person, the more you can help others, the better you will feel.

Naglakad lang ako ng naglakad kahit hindi ko alam kung saan ako pupunta, dinala ako sa tahimik na lugar na punong puno ng mga bulaklak.

Napanganga ako sa ganda at tahimik ng paligid, A place that feels like home and a special place discovered for relaxation...

~And you're always gonna fly away, just because you know you can
You're never gonna learn there's no such place as Neverland~

Hinahanap ko naman ngayon ang musika na umaalingawngaw sa paligid...

~You don't understand
You'll never grow up~

Nagpalingalinga ako para hanapin ang tunog na iyon. I appreciate the beauty of flowers in here, ethereal, light-hearted, and healthy. I give thanks for their radiant beauty.

~You're never gonna be a man~

Napatigil ako sa malaking puno at nakitang tahimik na nakaupo si Zachary. He's very solemn and he's wearing he's big black eyeglasses. Ibinaba nya ang dyaryong hawak nya at tinitigan ako.

I step backward. This is really awkward.

~Yeah, you'll never grow up
Yeah you're never gonna be a man~

Tuloy tuloy pa din ang tunog ng musika at ang huni ng mga ibon ay nangaakit sa paligid. The butterfly is flying around beautifully and graceful. It reminds me that there is always beauty at the end of all the aches. 

~Peter PanNever gonna be a man~

Ini-off nya ang speaker at tumayo. I glanced at him and immediately turning away. Biglang nagpawis ang palad ko at kinabahan ng kaunti. Lumakad sya patungo saakin at tiningala ko sya ang kaninang seryosong mukha ay napalitan ng ngiti sa kanyang labi.

"Sorry, kung naistorbo kita..." yumuko na muli ako dahil hiyang hiya talaga ako. Ng hindi sya sumagot ay tiningala ko sya at sa tingin ko nagpipigil sya ng tawa, napanguso ako at yumuko ulit.

"Stop it," My eyes widened. "What?" naguguluhan na tanong ko dahil wala naman akong ginagawa.

"Stop being cute and sexy at the same time," he run he's hand through he's hair and it sticks in places and it looks so good. Ng mapansin nya ang titig ko ay agad syang ngumisi, tumingin nalang ako sa paligid para mabawasan ang kaba.

Para syang nabalik sa katinuan at bumalik muli sa ilalim ng puno at naupo. "Aalis na ako..." paalam ko. Tumingin sya saakin at tumango.