Her Perfect Plan

I have a friend

"Kana!" I'm in the state of resting from my everyday jogging when I heard a very familliar voice from the other side of the road. Napangiti naman ako nang makilala ang tumawag sa akin kaya kinawayan ko ito.

"Na miss kita. Ako ba miss mo?" Masayang sabi nito matapos makalapit sa akin. Umiling ako bilang sagot na ikinasimangot niya.

"Kakakita lang natin kahapon wag kang oa." Patawa kong sabi dito.

She's my childhood friend. Magkapitbahay lang kami kaya madalas kaming magkita, sadyang oa lang siya kaya pagpasensyahan niyo na. Vei is a bubbly person- opposite of me. Masaya naman siyang kasama she always change my gloomy mood. She also know how to treasure a friendship, that's why I like her.

"Na sight ko yung bagong post mo. Really break na kayo ni Franks? Akala ko pa naman forever na this." May bahid ng disappointment ang kanyang boses kaya natawa ako.

"I told you it is just a show. We're just friends and there's nothing beyond that." I smiled at her and she repeatedly nod her head as a way to say she know.

"You know I find it weird na ang tahimik mo samantalang ang daldal mo sa mga youtube videos mo. Para kang may split personality." Natawa naman siya sa kanyang biro kaya nakitawa na lang din ako.

"You think na makakahatak ako ng viewers and subscribers if I pursue this kind of attitude? Of course not, they will find me boring and leave my channel. Atsaka you know naman how I badly need a money." I fake a smile at her and she give me a genuine smile. Ok, guilty ako kasi sometimes I treat her as a pass time friend but she treat me as a true friend. Kaya nagpapasalamat ako na kahit nararamdaman niyang hindi ako nagiging totoo sa kanya ay nandyan pa rin siya. In short, I don't deserve her as a friend.

"So saan tayo magboboding today? The usual spot?" At nagsimula na ang kanyang masayahing boses para palitan ang atmosphere na namamagitan sa aming dalawa.

Nangingiti akong tumango sa kanya at masayang naglakad papunta sa lagi naming tambayan. Isang tagong parke na kung saan halos walang taong dumadaan dahil sa kasuluksulukan na ito ng subdivision nakapwesto. We already called it as our stress reliever kasi madalas kaming dalawa lang ang tao and this is the place where we relieve our stress. Kaya ngang tinawag namin ganun eh.

The reason why I start my youtube career is because of money. Why? Sa yaman naming ito kailangan ko pa ng pera? Para ano, fame? I know you're gonna ask those questions kaya sasagutin ko na.

Well my dad wants a son to be his heir but unluckily his heir became a daughter. Sinisisi niya ako bakit ako ang lumabas to the point na gusto na niya akong patayin sa pangangayayat dahil sa gutom. Of course I'm hurt but he's my father so I thank him instead for sparing my life.

Ang sad no? Sarili mong ama gustong patayin ka para sa kanyang kagustuhan. I still respect him naman but not as a father but as a human.

At the age of 17 I decided to start my youtube career to earn money. Para makapagpatayo ng sariling kumpanya at mapatunayan ko sa kanya na kaya ko ang sarili ko.

After we reach our destination ay agad akong naupo sa tabing puno at sumandal dito. Umupo na rin naman si Vei sa aking tabi at sinimulang ilabas ang laman ng kanyang picnic basket. Hindi na ako magugulat kung saan siya bigla nakakuha nito. Dagil ang lagi niyang sabi ay "I have my ways" so hindi ko na siya tatanungin.

Inabot niya saakin ang triangle na sandwich na agad ko namang tinanggap. Siya naman ay kumuha ng chips at nakisandal na rin sa aking tabi.

"Do you still remember the denim jacket guy?" Paninimula niya ng usapan. I nod as an answer.

"I saw him again in the cafe. He's still handsome, walang kupas." Humahagikhik siya sa aking tabi habang nagkwekwento tungkol sa kanyang longtime crush.

Nakita lang niya ito sa isang cafe na tutok sa kanyang laptop. Halos isang taon din akong hinatak hatak ni Vei sa cafe na iyon makita lang ang crush niya pero isang taon din akong tumangi. That's the reason why I don't know his face nor his name. Kaya pinangalanan nalang namin siya as denim jacket guy dahil madalas daw niya itong nakikitang nakadenim jacket. Itong si Vei kasi ok na ang hanggang titig never nag attempt na lapitan.

But after a year hindi na niya nakita sa cafe at ilang buwan lang ay nakita naman niya sa kanilang school. Grabe yung kilig niya noong ikwento niya saakin yun. Halos bugbog sarado ako kakapalo niya habang nagkwekwento.

"And you know what, he's courting me." Pinagpapalo niya ako sa kilig kaya tinulak ko siya palayo. Masakit kaya, ayoko na magkapasa. Ilang araw din akong nakalongsleeve nun dahil may pasa ako sa braso.

Oww yes, I forgot to tell you na nagkalakas na din siya ng loob na umamin but not in person but via email. Everyday she sends an email to denim jacket guy about her feelings towards him. That's the start were he noticed Vei's existence.

"Kailan mo siya balak sagutin?" I asked.

"Hmmm, maybe this night." At kinilig nanaman siya. Halos mapunit na ang labi sa lawak ng ngiti.

"But I noticed he's being weird this past few days. Minsan na lang kami magkita at magkatawagan. May problem kaya siya? Should I ask him?" Yung kilig niya kanina ay napalitan ng pag aalala.

"I think you should. Para na rin matahimik ka kasi alam ko ang hirap na makatulog kung punong puno ang iniisip mo." I warmly smiled at her para maramdaman niyang nandito lang ako.

I change the mood by opening a new topic. "May nakablind date ulit ako kahapon..." sinimulan ko nang magkwento patungkol sa nangyari kahapon. Napangiti ako matapos makita kung gaano nagbago ang expression sa kanyang mukha. Mula sa malungkot naging masaya.

Even though our treatment to each other is not the same, I still care for her because she's my one and only friend.

***