The Bride's Man Series: Second Last Chance

Epilogue (7/29/20)

May mga nangyayari sa buhay natin na madalas natin isipin na lahat tama. Lahat nasa lugar ngunit biglang magbabago ang lahat at ang akala mong perpekto ay panandalian at temperaryo lamang. Hindi pang habang buhay.

Nagising ka sa katotohanan. Wala palang perpekto. We just thought it is but we just making it perfect to other just to cover the blemishes. Pero ganoon siguro talaga ang buhay. I mean ganoon siguro ang tao. We want to cover the mistakes and misdeeds we are doing so that other people wont see what the true is. Sabi nga " Masakit ang katotohanan".

Katotohanan na hindi pala perpekto ang relasyon namin.

Katotohanan na nagkamali siya dahilan upang magkaroon ng malaking problema sa pagitan naming dalawa.

Katotohanan na kahit anong mali niya ay mahal ko parin siya.

Sasabihin ko ang totoo. This is not the love story I expected for us to happen. I thought we will go through smoothly. Iyong tipong konting hindi pagkakaunawaan lang, konting tampuhan pero mali pala. We really have the hard time to make it this far.

Pumaba ako sa sasakyan habang nakababa ang belo ko. At last the wedding I dreamed of will now happen. Bagamat tutol ang nga magulang ko sa kasalan na ito ay pinagpatuloy ko. At kalaunan ay tanggap na rin nila. Ngunit mabigat parin ang loob ni mama at papa kay Ivo. Ganoon din si Ate pero ang sabi nito kung saan ako sasaya ay doon siya.

Im positive. This what will make me happy. True. Their are no certainty. I dont know if we will have forever. Never know if we will be together for the next five or ten years, but I just want to spend my life with him regardless all the uncertainty that might happen.

Mariflor is holding may long veil while I'm walking on the aisle. Nakangiti ito at iyak ng iyak. Napangiti ako ng makita ang nag-aalalang mukha ni Deryl sa kanya. Umiling ako dahil I hope that both of them will find someone who can give the love they deserved. Either if with other man or woman.

"Mukhang ikaw pa ang ikakasal sa akin" sabi ko dito ng hindi tumitingin sa likuran.

" kasi naman eh, nakakainis ka" sabi niya.

Nagpatuloy ako sa paglalakad. And then I saw Ivo at the end of the altar with his dashing looks. Round eyeglasses. Wavy hair. Napatigil ako sa paglalakad. I remember that look. Thats what he looked like when I saw him back in highschool, when he is still Mr.Nobody. Kita ko ang pag-aalala sa mukha niya ng makita niya akong tumigil sa paglalakad.

I always admire his looks before. Nakabrace ito ng kulay pink at naka pomada ang kulot kulot nitong buhok. Malaki ang bilog na salamin at hawak ang malaking libro at ang bag nito noong highschool na sa sobrang laki ay abot sa puwet nito. Ganoon ko siya unang minahal.

Nagpatuloy ako sa paglalakad. Dahan-dahan.

"Anak, kapag sinaktan kapa ng gago nato. Ako na mismo ang tatapos sa buhay niya" biglang sabi ni papa. Napangiti ako sa kanya. " sira-ulo naman kasi yang Primitivo na yan ang baho pa ng pangalan" iling na iling si papa.

"Pa!" Saway ko rito.

"Oo na. Alam ko naman mahal mo may magagawa pa ba ako. You just remember taht you will always be my princess. My bunso, kahit tanda-tanda muna" sabi pa ni papa at hinawakan ang kamay ko na nakakapit sa braso nito. "Me and your mom want you to have a good life, not only good but a happy life that we believe you deserve. We love you our angel" sabi ni papa.  Napaiyak ako sa sinabi nito.

Mas lalong lumilinaw ang mukha ni Ivo habang papalapit kami ng altar. Kita ko ang pag-iyak nito. Probably he is crying when i started to walked down the aisle dahil pulang pula ang mata at ilong nito.