Blood and Tears // S T E R E K

-7-

Bana ellerini uzatıyor.

Ne demeye çalıştığını anlayamıyorum. Duyguların kokusu çok karmaşık. Her şey var.

"Stiles, seni ilk bulduğumuzda, seni ilk bulduğumda neler olduğunu hatırlıyor musun?"

Ona gülümsüyorum.

"Evet."

Uzatılmış ellerini tutup öptükten sonra belime yerleştiriyorum.

Beni tutuyor, ve bu çok hoş.

Duygu karmaşası içinden bir duygu fazlalaşıyor; mutluluk.

Onu çok seviyorum.

Kollarımı onun boynuna dolayıp sımsıkı sarılıyorum. Sıcaklık çok rahatlatıcı.

O da bana sarılıyor.

"Derek. Sana konuşmamız gerektiğini söylemiştim."

"Evet."

Yutkunuyorum.

"Aslında söylemek istediğim tek bir cümleydi."

Derek tutuşunu sıkılaştırıyor.

Onu yatağa itiyorum, sarılmaya devam ediyorduk.

Yatakta rahat bir pozisyon bulduktan sonra üstümüze yorganı çekiyor Derek.

Ne demek istediğimi biliyor.

İki kelime sadece.

Biliyor.

Sıcaklık dayanılmaz derecede, ama yorganı üstümüzden itip soğuğu tuğladan duvara çarpar gibi hissetmek istemiyorum.

Sıcak onunla birlikte çok güzel.

Onunla birlikte her şey çok güzel.

Ellerini yanaklarıma koyuyor ve alınlarımızı birleştiriyor.

"Şimdi söyleyebilirsin."

Ona, yüzünde bulabildiğim her yeri öptükten sonra gülümsüyorum.

"Söz, bende sana söyleyeceğim."

Gülümsemem dahada büyüyor. Gülümsemem çok sade gözüksede, içimde fırtınalar kopuyor.

Onunla olmak istediğim şey bu işte.

Tek bir beden olmak.

Titreyen dudaklarımı onunkilere bastırıyorum, sertçe. Ellerim yanaklarına gidiyor. Bunca zaman gövdesindeydi ellerim. Bunca zamandır sıkıyordu koyu yeşil tişörtünü.

Acıtmış mıydım?

Eğer karşılık alamazsam acıyacaktı.

Acıyacaktım.

"Seni seviyorum."

Gözlerim doluyor sonraki bir dakikada.

Sonraki iki dakikada ağlıyorum.

Derek bana gülümsüyor ve başımı onun tişörtüne bastırıyor, saçlarımı okşuyor.

Bir bacağım onun bacağına dolanıyor.

Duygu karmaşasındaki duyguları anlayabiliyorum bu sefer. O mutlu, ve o aşık.

Kalbim dahada hızlanıyor.

"Bende seni seviyorum."

Güneş batalı çok oluyor.

Ama öyle kalıyoruz.

Birbirimize bağlı, ve sevgi dolu.