∞ 27.12.2014 ∞
Karşımdaydı yine... Beş yıl önce bıraktığımdan bin kat daha güzeldi... Tahmin ettiğim gibi mükemmeliğini kaybetmemişti. Elinde kapağı yıpranmış, rengi solmuş ve birazcık yırtılmış bir defter vardı. Eskilerin yüklediği üzüntülerin kanıtıydı sanki defter... Sanki yaşlanmış bir çınarı anlatıyordu. Sankihiçyaşlanmamışcasınaayaktaduranbirçınarı...
Daha dikkatli bakmaya başladım. Baktığım şey, defterin üzerine düşen uçları bal köpüğü rengine boyanmış, kahverengi saçlardı. Herbirtelinitektekezberlediğim saçlar... Dünyadaki tüm çiçeklerden daha güzel koktuğunu hatırlıyorum. O... Tüm masumluğuyla oradaydı işte. Yalnızdı ama. Yalnızolmamalıydı! Ben onu... Neyse. Bunu hatırlamak istemiyorum. Kafasını kaldırıp karşıya baktı. Tek kaşı yine havaya kalkmıştı. Gülümsedi. Ben onun gülümsemesi için yaşıyordum... Ve şimdi o gülümsedi. Artık isteseler arkada bıraktığım tüm acıları tekrar yaşarım. Çünküogülüşbenimyaşamiksirimdi...
Hafif bir meltem esmeye başlamıştı. Üşüdüğü için montuna biraz daha sarıldı. Saçlarını uçuruyordu. Kokusunu alabiliyordum artık. Herzamanki gibi kokuyordu. Tarif edemediğim eşsiz bir çiçek gibi.Benimçiçeğimgibi... Ayağa kalkıp yürümeye başladı. Bir süre sonra gözden kayboldu.Gitmişti...
Gözlerimi kapattım. Gözyaşlarım boşalmıştı. Arkamı döndüğümde bizim bankımız bana göz kırptı. İlköpücüğümüz... Hiçbir öpücük bizimki kadar özel olamazdı... Çünkü sadece onun ve benim dudaklarımız birleştiğinde dünya büyülü bir hal alıyordu. Sadecebizimöpücüğümüzbüyülüydü...
∞
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Boşluk ∞
Romance"İnsan yalnızken, bir tane daha doğuruyordu içinde, 'Korkma!' desin diye...." "...Yalnızlığımdan üşürsem, senin için bir yer ararım göğsümde..."
