The Hidden Flaws - Bicolana Series #1 (COMPLETED)

Chapter 48

Chapter 48

Again

I came back to Catanduanes alone. The wind was whispering in my ears. Niyakap ko ang sarili ko at tiningnan ang langit. Dinig na dinig ang hampas ng mga alon galing sa dalampasigan. Nang umuwi ako, hindi ko pinahalata sa pamilya ko na mayroong nangyaring hindi maganda sa Maynila. My father didn't ask me about Kuya Justin's situation.

Unlike my wrath the other day, it lessened a bit. That's just me when I'm emotional, I couldn't think right. Basta punung-puno ako ng emosyon ng panahon iyon at eto na ang nangununga sa'kin. But right now, thinking about what happened... I couldn't blame myself for what I did. Hindi lang sampal ang deserve ng lalaking iyon. He deserves to rot in hell. Iniisip ko pa lang ito, namumuo nanaman ang luha galing sa mga mata ko. Nagtangis ang bagang ko nang makita sa alaala ang kaniyang mukha na nasa hospital.

Naglakad ako pauwi, hindi pa rin mawala sa utak ko ang mga gustong isipin. Wala ako sa sarili havang naglalakad papuntang bahay. All were blurred to me and nothing is clear. Kahit ang pagtingin sa kalsada, feeling ko nakatulala pa rin ako habang naglalakad.

I've never been this bitter and mad for someone. Ngayon lang. At talagang sa tatay pa ng taong mahal ko.

Maybe this is not really for us. Maybe the destiny wants us to be apart. Hindi ko alam pero pakiramdam ko, gumagawa at gumagawa ito ng paraan para paghiwalayin kami. Akala ko nga makakapag-simula ulit kami, pero dahil sa nalaman ko, parang imposible na ata.

That doesn't deny the fact that Sir Olivan is his father. Kahit na anong mangyari, pipiliin at pipiliin niya ang kaniyang tatay. But... will he do it, even if Sir Olivan's wrong? Katulad ng nanay niya, kahit alam na nagloloko ang asawa, will he still tolerate his father? Ngunit hindi ganoon ang pagkakakilala kay Jonas. He is not like that.

Nagparte ang labi ko nang walang kaalam-alam.

"Ate... ayos ka lang?" si Nadine.

Tiningnan ko siya at pumikit-pikit.

"Uh, oo. About what happened last time, I want to say I'm sorry."

Naalala ko ang huling pag-uusap namin bago ako umalis para tumungong Manila. Ngayon, kaharap ko na ulit ang kapatid, iniisip ko kung sasabihin ko ba sa kaniya ang nangyari sa Manila o itatago ko muna.

She sighed at walk slowly. "Ate naman... ako ang dapat mag-sorry. You're right. Hindi dapat tayo sumuko para sa hustisya ni Mama... I was self-reflecting while you were away, Ate... Sorry sa mga nasabi ko. Pinagsisisihan ako."

Ngumiti ako. I am amused because of what she said. Wow, may self reflection na siyang natututunan, huh?

I hugged her and she hugged me back.

"Sabihin mo lang sa'kin Ate Anna kung pa'no ba ako makakatulong sa paghahanap sa gumawa noon kay Mama. I'm now eighteen, old enough to help as much as I can."

"You're old enough? What part? Hindi halata ah..." tumawa ako.

She nearly rolled her eyes that makes my eyebrows shot up. Akala ko ay itutuloy niya ang pag-iirap pero bumuntong hininga na lang ito at tumawa.

"I'm even old enough to have a boyfriend, right Ate?" paghahamon niya sa'kin.

"H'wag ka nang gumaya sa'kin, Nadine, ha? Boys are not what you think they are. They are not like in your koreanovela fantasies..." may tunog pait ang aking boses.

I doubted myself as I said that. Not koreanovela? Talaga ba, Anna? Didn't you feel that on Jonas, huh?

"Joke lang, Ate. I'm not ready for that yet. Siguro sa Manila na lang 'din... kapag nakahanap?" tumawa siya.