SUSKUN -DEVAM EDİYOR-

5.

Korkuyorum...

Erkan'ı dinlemedim, kaçtım...

Yaklaşık 5 dakikadır koşuyorum...

Her zaman bir umut vardır derler.

İşte o umut nerde?

Niye benim yanıma gelmiyor?

Çıkmaz sokağa girdiğimde sonunun geldiğini anladım...

Yinede son bir umut yaklaşık iki metre olan duvara tırmanmaya çalıştım.

Tırmanamadım...

O sırada cıklayarak gelen Erkan'ı gördüm.

-Sana yakışıyor mu kaçmak Nur'um?

-Senin gibi pisliğin yanında olmaktansa ölürüm daha iyi orospu çocuğu! dedim bağırarak.

Arkasındaki korumalara 'Yakalayın' diye emir verdi.

Kedinin köpekten kaçtığı gibi kaçıyorum şu anda.

Erkan iki de bir 'arkanızda' 'önünüzde' diyip duruyor.

En sonunda ayağım taşa takılıp düştüğümde benim kolumu korumalardan biri kopartırcasına tuttu ve arabanın arka koltuğuna attılar.

Hem omurgamın hem de kolum kırılmış gibi acıyordu.

Arabanın arka koltukları geniş olduğu için cenin pozisyonu alıp acımı unutmaya çalışarak gözlerimi kapattım.

{} {} {} {} {}

Gözlerimi açtığımda etraf ilk başta bulanık gözüksede sonradan netliğe kavuştu.

Zindan gibi bir yerdeydim.

Rutubet ve tozdan dolayı öksürmeye başladım.

Dizlerimi kendime çekip başımı dizlerimin üstüne koyup düşündüm...

Ne istiyordu benden?

Sorun bu ya ne istediğini söylemiyordu!

Niye beni burada tutuyor? Beni mi seviyor? Hah! O beni sevse bile ben onu sevmem! Bu mallık genetik mi canımın içi?

Sus iç ses! Ya akıl ver ya da sus!

Öff senle de konuşulmuyor!

Bir süre sonra düşüncelerimden sıyrılıp susadığımı anladım.

Hemen demir kapının yanına gidip.

-Hey! Kimse var mı? Size diyorum? Diye bağırmaya başladım.

Yarım saat daha bağırınca sesim kısıldı.

Kapı açılınca onu gördüm...

Gerçekten mi?

Terk etmedin mi beni?

Hep yanımda mıydın?

VOTE LÜTFEN

İlk bölümler acemilik ile yazılmıştır!