Amelia
"Αυτά για σήμερα παιδιά. Ελπίζω να τα πάμε καλά χωρίς εντάσεις. Και να θυμάστε να τηρείτε τους κανονισμούς"
Δε το πιστεύω ότι ο πατέρας μου θα μου κάνει μάθημα
Ποιος να μου το έλεγε ότι θα συνέβαινε αυτό .
"Amelia.."
"Όχι Brianna δε θέλω να ακούσω τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να πάω σπίτι."
"Όπως θες έλα θα σε πάμε εμείς." είπε ξεφυσώντας η Claire.
Πραγματικά αυτή τη στιγμή το μόνο που αισθανόμουν είναι κενό.
Φτάσαμε στο σπίτι και μπήκαμε μέσα.
Εκεί ήταν ο Evan, ο Jason και ένας ακόμη που δεν ήξερα.
"Amelia γιατί σχόλασες τόσο νωρίς;"
"Συγγνώμη." είπα και έτρεξα κλαίγοντας προς τα επάνω.
Ένιωθα σα να μου έχουν ξεριζώσει την καρδιά και να την ποδοπατανε.
Ξαφνικά άκουσα χτυπήματα στην πόρτα.
"Amelia είσαι καλά;"
Ο Evan. Δε πρέπει να με δει έτσι.
"Περάστε."
"Είσαι καλά; Ανησύχησα έτσι όπως έτρεξες προς τα πάνω."
"Είμαι καλύτερα ευχαριστώ."
Ένιωσα τα χέρια του να με τυλίγουν.
Να πάρει έχει πολύ ωραία χέρια.
"Ελπίζω όντως να είσαι καλύτερα." μου είπε ανήσυχος.
"Εντάξει είμαι."
"Το ξέρεις πως ότι και να σε απασχολεί θέλω να μου το λες."
"Ναι φυσικά, ευχαριστώ πολύ κύριε Evan."
"Δεν είμαι και τόσο γέρος Amelia." είπε γελώντας.
"Ναι όντως, απλά μου είναι λίγο δύσκολο να το συνηθίσω."
"Μην αγχώνεσαι όλα καλά δεν παρεξηγώ."
"Αχαχαχαχαχ ωραία."
"Είδες σε έκανα να γελάσεις." είπε χαμογελώντας.
Διάολε τι χαμόγελο είναι αυτό;
"Ναιι."
"Λοιπόν εγώ πάω κάτω, οπότε νιώσεις καλύτερα μπορείς να έρθεις."
"Ευχαριστώ Evan." του είπα και τον φίλησα στο μάγουλο.
Με κοίταξε ξαφνιασμένος ή μάλλον ταραγμένος θα έλεγα.
