Unreasonable Love (On-going)

Chapter Five

=Syrene=

Habang ginagamot niya ang maliit kong sugat, hindi ko mapigilang mag alala kari Mama.

Sobrang lakas pa rin ng ulan ngayon, sigurado akong baha na rin sa bahay.

"Gusto mo na bang umuwi?" he asks.

"Yeah, I'm really worried about my Mom" I said then shrugged my shoulder.

"Bakit hindi kayo mag reklamo sa homeowner? I mean, normally, there's no village na binabaha.." sabi niya naman at nag lagay nang betadine sa sugat ko.

"Honestly, we couldn't do anything about it. It's just a cheap village, like, it's so affordable, especially for us. We don't have a lot of money."

"Hmm" he said while nodding.

"Mag isa ka lang rito?" I ask.

"Yeah, I always want to be alone" he said then he stood up.

Nag lakad siya paakyat. Siguro, isasauli na niya 'yon.

Habang wala siya ay kinuha ko naman muna ang phone ko.

"Ma?"

[Nasaan ka?]

"Nasa bahay p-po ng kaibigan ko. Pauwi na po ako niyan.."

[Mag ingat ka. Baha pa rin rito ng kaunti.]

"Sige po." sabi ko at agad na ibinaba ang linya.

Kailangan ko ng umuwi para matulungan ko pa sila.

Nang tumayo ako, ay tyaka naman may nag bato sa akin ng mga damit.

"Ano 'to?" tanong ko kay Sean, binato niya ba naman ito sa akin mula sa hagdan, tsk.

"Damit ko" si Sean.

"Wala na bang pambabae dyan?" tanong ko. Well, baka lang naman meron since my pink door. Atyaka, imposibleng wala siyang kapatid na nagpupunta rito.

"Wala, edi sana binigay ko sayo" masungit naman niyang sabi.

"Paano mo naman ibibigay kung sa girlfriend or kapatid mo.." mahinang sabi ko.

Bahala siya kung marinig niya, edi sagutin niya. Basic.

Nasanay kasi ako pag na kari Leanne ako. Pag hahanda niya talaga ako ng bongga.

"Osige, salamat na" sabi ko at umakyat sa taas para magpalit.

Mukha namang narinig niya ang sinabi ko dahil nakatingin siya sa akin na parang hindi makapaniwala.

Ganito talaga ako. Tahimik sa una, pero sa una lang. Mas baliw pa ako sa mga nasa mental.

Pero bakit kaya mag isa lang siya dito?

Hmm, should I enter his life?

•••

Nandito pa rin kami sa sala, nag pphone siya habang ako nag lilibot sa sala niya na buong bahay na namin.

Komportable ako sa kaniya, kaya nga walang hiya ako at sumama ako sa kaniya.

Ganoon naman talaga 'di ba?

When you're comfortable with that person, you show them the real you. At kusa 'yong nararamdaman.

"Uuwi ka ba talaga? Mag aalas dos na nang madaling araw." sabi niya at tumingin sa akin so do I.

"No matter what, uuwi pa rin ako." sabi ko. Ang tagal ko na rin pa lang stuck rito. Asdfghjkl.

"Osige, tara. Tumila na ang ulan."