Living In A Lie

(4)

Chapter 4 : Vault

"Merry Christmas!"

My eyes narrowed as I watched them eating happily at the dining. Kagigising ko lang at kasalukuyan akong nakatulala sa kawalan. Hindi pa rin naga-process sa utak ko ang nagyari kanina.

"Is it a prank?" naguguluhan kong tanong kay Ate na nanatiling nakayakap parin sa 'kin. Hindi ko na maiwasan mapatanong dahil parang pinag-ti-tripan lang nila ako. What if it was a prank and there were only hidden cameras around. Pero bakit namin nila ako i-pa-prank? I don't know, I don't really know.

Tila natigilan si Ate Angel kaya agad siyang humiwalay sa pagkakayakap. Nakakunot ang noo nitong tumingin sa akin. "What prank?" she asked, laughing.

Huminga ako ng malalim. "Ito, prank ba 'to?" tanong ko ulit. I look at my brother who was also watching at us in amazement. My eyes become serious when I turned to Ate na ngayon ay hindi makasagot. So... it's true? Prank nga. Should I gave them slow clapped dahil naloko nila ako?

Bruh! Muntik na akong mabaliw sa ginawa nila. Tapos prank lang pala 'yun. Ang galing naman! They really planned it very well!

"Eya! Bakit hindi ka pa kumakain?" tanong sa akin ni Mama. Hindi ko siya pinansin at tumayo nalang. Bad mood parin ako sa ngayon dahil isa rin pala sa kasabwat itong si Mama.

Kahit nagugutom ay umakyat nalang ulit ako sa kwarto. Pabagsak akong humiga sa kama and immediately grabbed my phone na nakapatong sa  night table. Another thing that confuses me right now is the message I received earlier. Parang may ibigsabihin kasi ito.

Nagulat ako nang may kumatok sa pinto kaya agad akong nagtulugtulugan. Rinig kong bumukas ang pinto kaya pati paghinga ko ay pinigilan ko rin.

"Tulog na naman siya," rinig kong sabi ni Mama bago isinara ulit ang pinto.

I sighed and opened my eyes. Bumangon ako ng kunti at tinignang mabuti ang nakasarang pinto. It's 12:34 PM. I lay down again before looking at the ceiling. The truth is, I am sad right now for no apparent reason.

Pumikit nalang ulit ako and started day dreaming. I woke up when I heard a few gunshots. I immediately get up in bed and slowly approach the door. The noisy surroundings became very quiet again and all I could hear was my deep breathing. Moments later I heard footsteps as if approaching me.

Hindi ako gumalaw sa kinatatayuan. Laking gulat ko nang may humawak sa kamay ko at agad tinakpan ang aking bibig. Hindi ko siya maaninag ng maayos dahil nakasuot ito ng maskarang itim, pero nakita ko ang tatto nito sa kaliwang kamay.

"Shhhh... 'wag kang maingay." bulong nito sa akin. Pilit kong tinatanggal ang kamay niyang nakahawak sa akin pero masyadong mahigpit ito.

Ilang sandali pa ay nakarinig ulit ako ng sunod-sunod na putok ng baril. Sisigaw na sana ako kaso mabilis niya akong pinapasok sa malaking cabinet.

"Dito ka lang, at 'wag na 'wag kang lalabas." bilin nito bago isinara ang pinto. Takot na takot ako sa mga oras na 'yon at hindi alam ang gagawin. Dahan-dahan kong binuksan ang cabinet upang mag-iwan ng maliit na siwang dahil hindi na ako makahinga sa sobrang init. 

Napatakip ako sa bibig nang makitang may pumasok na isang babae na sa tingin ko ay parehas lang ng edad sa akin, matangkad ito at nakasuot siya ng itim na blazer. Rinig na rinig ang takong nitong tumutunog sa sahig sa bawat lakad niya. Hindi ko makita ang mukha niya dahil may maskara din itong suot.

May hawak siyang baril at dahan-dahang lumapit sa kama ko. Kasunod niyang dumating ay si Kuya Ethan, gusto kong lumabas at humingi ng tulong sa kaniya, pero buti nalang at napigilan ko.

"Nasaan siya?" rinig kong tanong niya kay Kuya. I was shocked at the moment nang unti-unting umiba ang mukha ni Kuya. Nag-iba ang kulay ng buhok nito, pati na rin ang kulay ng kaniyang mga mata, from black to blue. Ibigsabihin tama nga ang hinala ko na hindi si Kuya Ethan ang kasama ko, namin sa mga nagdaang araw.

My tears started to fall. Pilit ko paring pinipigilan ang paghikbi ko. I could not believe what was just I saw today. Totoo ba ang lahat ng ito? O baka panaginip lang. If this is just a dream, I wish na sana magising na. 

10 minutes ata akong nakatago doon bago sila lumabas sa kwarto ko. I also heard what they were talking about. Tungkol ito sa vault na nag lalaman daw ng serum para sa virus na kanilang gagawin. I don't know kung anong klaseng virus iyon pero malaki ang hinala ko na may kinalaman ito kay Papa.

Nakahinga ako ng maluwag at daha-dahang binuksan ang pinto ng cabinet. Dali-dali kong kinuha ang aking back-pack at inilagay doon ang wallet ko na naglalaman ng ilang pera at credit cards. Ang tanging nasa isip ko nalang ngayon ay kailangan kong mabuhay.

I went to bed to pick up my cellphone, pero paglingon ko ay ganoon din ang pagbukas ng pinto.

Nanigas ako sa aking kinatatayuan nang mag tama ang aming tingin. Muntik ko naring mabitawan ang aking mga hawak. No words came out of my mouth and my heart was beating too fast.

Sunod-sunod ang naging lunok ko. "Please..." I begged nang dahan-dahan siyang lumapit sa akin. Kahit nakamaskara ito alam kong nakangisi siya. 

"S-sasabihin ko sa inyo lahat ng nalalaman ko. Huwag niyo lang akong p-patayin." sabi ko pa at mabilis na tinaas ang dalawang kamay sinyales na sumusuko na pero laking gulat ko nang bigla niya akong niyakap.

"I miss you..." he whispered. Mas diniin nito ang pagkakayakap sa akin. Agad nanlaki ang mga mata ko sa ginawa niya lalong-lalo na sa kaniyang sinabi. His cold voice sent shiver down my spine. Hindi ko alam kung bakit ganun ang naging epekto nun sa akin.

That voice... that fvcking voice seems familliar to me. Para bang narinig ko na 'to 8 years ago. Don't tell me this is...

"Chad?"