The truth untold

1K 97 10
                                    

မှောင်မိုက်နေသော အခန်းလေးထဲ၌ တစ်ယောက်ထဲ
ခြောက်ခြားစွာ လျှောက်သွားနေရင်း...

"Seok jin''

ခေါ်သံကြားရာ လှည့်ကြည့်ပင်မဲ့ အရာအားလုံး ဟာ
အမှောင်အတိဖြစ်နေတာမို့ ဘယ်သူဘယ်ဝါ ကောင်း
ကောင်းမမြင်ရ..

"တောင်းပန်ပါတယ်....''

အသံလာရာကို ရှာကြည့်ပင်မဲ့ အမှောင်ထုသာကြီးစိုးနေ
ဆဲပင်...

"ငါ.. မင်းကျေနပ်တဲ့ အထိတောင်းပန်မှာမို့လို့..ကျေးဇူး
ပြု ပြီး မျက်လုံးဖွင့်ပါတော့''

အဲ့တော့မှ seok jin စိတ်ထဲ
"အော်..ငါမျက်လုံးမှိတ်ထားလို့ မှောင်နေတာကို''

Seok jin မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့ မျက်နှာကျက်အဖြူ
နှာခေါင်းထဲရောက်လာတဲ့ ဆေးနံ့တွေကြောင့် သူဆေး
ရုံရောက်နေမှန်း သိလေသည်။
မျက်လုံးလေးပဲ ဖွင့်ထားတာမို့ သူ့လက်အားဆုပ်ကိုင်
ထားတဲ့ ပူနွေးတဲ့လက်တစ်စုံ...
သူအရမ်းလွမ်းနေတဲ့ ထိုလက်တစ်စုံ...
စိတ်ထဲ သူမသိတဲ့ ခံစားချက်များစွာဖြင့်...
သူ့လက်ကိုင်ထားတဲ့ ကောင်လေးကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ချိန် ထိုကောင်လေးနဲ့ အကြည့်ချင်းဆုံတော့

"သတိရပြီး..seok jin''

".....''

"ခဏလေး..ကိုယ် ဆရာဝန်သွားခေါ်လိုက်မယ်''

Seok jin ထိုကောင်လေးကို ကြည့်တော့ အသားဖြူ
ဖြူ ဆံပင်ကလည်း ဆေးရောင်ဆိုးထားသေး နားမှာလည်း နားကပ်ပေါင်းများစွာနဲ့ တကယ့် ဂျလေဘီရုပ်...
ဒါပင်မဲ့ တော်တော်တော့ ကြည့်လို့ကောင်းလေရဲ့....
ထိုကောင်လေးက သူ့ကို တွေ့တော့ ပြာပြာသလဲလဲနဲ့
သူ့စကားသံတွေထဲမှာ စိတ်ပူခြင်းတွေများစွာပါနေလေရဲ့..

သူ့အနားက ထွက်သွားတော့မယ့်ကောင်လေးရဲ့ လက်
ကို ဖမ်းဆွဲရင်း

"မသွားပါနဲ့''

သူကိုယ်တိုင်တောင် ဘာလုပ်မိလဲမသိ....

Yoongi သူသိပ်ချစ်ရသော လူသားက အတိတ်မေ့နေ
တာတောင် သူ့ကို မသွားပါနဲ့တဲ့.....
"အင်းပါ.ကိုယ်မသွားပါဘူး''

Yoongi သူ့လက်ကို ဆွဲထားတဲ့ seok jin လက်လေးတွေကို မဖြု တ်ချ ဘဲ ပြန်ထိုင်ကာ..

Did We Love?{Complete }Donde viven las historias. Descúbrelo ahora