The Lost Byeol (STAR)

Two Star (별 두 개)

별 두 개  ▶ Byeol du-gae

HER POV

Naalimpungutan ako dahilan para magising.Sa pag-mulat ko pumasok ang isang  lalaki na ubod ng gwapo.

"Oh your awake.I thought your still asleep."his voice is cold as ice.

"Huh?who are you mister and where am I?"kasabay nun ay nilibot ko ang paningin ko sa paligid at nakita ko ay halos puti na at naka sout ako ng hospital gown.

"Even I tell you who am I,you still dont know me.And your here in hospital,again."binigyang diin pa niya yung huling word na sinabi niya.

Tatanungin ko sana kong bakit niya sinabi na nasa hospital ako at again,nung sumagi sa alala ko,siya pala yung lalaki na muntik maka bundol sakin e.Tapos yung gwapo na lalaki na may mapupulang labi at malambot na kamay.

"Ah..tama tama ikaw yun.Yung-" ani ko na patango-tango pa at tinuturo-turo siya.Di ko pa man natapos ang  sasabihin ko,ng nagsalita siya.

"Yeah its me the guy who saved you twice.Dont you remember?"binigyan diin na naman niya yung salitang twice.

'And weird na man ng taong to.' nai-usal ko na lang sa aking isipan.

"Twice?E sa pagkaalala ko once mo lang ako niligtas ah."nagtataka pa rin ako.He just look at me no expression in his face.

"Oh yeah.Hindi mo nga pala maalala.Why im bother to ask you e di ka nga pala naka-kaalala."his voice still cold and in monotone.And he have this smile that makes me iritate.

"Hoy mister..ano pinagsasabi mo?"
naiinis nako pero dahil siya ang nagligtas sakin huminahon akong nagtanong sa kanya.

Tinitigan pa niya ko ng ilang segundo bago sumagot sa tanong ko.Pero di pa man niya naibuka ang bibig niya,narinig ko ang pag bukas ng pintuan ng kwarto ko.

Nabaling ang tingin ko at nakita ko ang isang babae na nasa mid 40's.

"Hello maam.How's your feeling?"tanong niya sakin nang makalapit na.

"Ahmm...fine.Feeling better,hindi kagaya nong una kong gising."

"Good,you will stay here maam for some days so we can monitor you to make it sure that your better now."sabi niya habang naka ngiti.

"Ah..sige doc."aalis na sana siya ng tinawag ko siya " Doc,ano ba ang nangyari sakin?Anong di maka-alala?"

Lumilingon ito sa deriksyon kung saan nakatayo ang lalaki kanina.Napatingin na lang din ako at nakita kong lumabas na siya sa kwarto ko.

"Hindi po ba nasabi sayo ni Mr.Cunninghan tungkol sa kondisyon mo?"tanong niya sakin.I just shook my head as I answer her question.

Hindi ko alam kung sino si Mr. Cunninghan pero may clue nako kung sino.

I heard her sigh before she's speak.

"Miss sad to say this ,but you have a Dissociative Amnesia,"nagtataka akong tiningnan siya.

"Dissociative Amnesia?Can you enlighten me,doc?" I said and pity is visible in her face.

"Ang Dissociative Amnesia ay isang condition kung saan malilimutan mo ang mga important information sa buhay mo.May pattern ito Localized,Generalized at Fugue.Sa nangyari sayo you are in Generalized pattern,memory loss affect a major parts of you  like  about your life and you identity."mahaba niyang sabi sakin.

"S-so ibig niyong sabihin,nakalimotan ko sarili ko?"utal kong sabi,tumango lang siya"Pa-pano po a-ako, I mean pa-pano nangyari?"

"Nangyayari ito pag na trauma ang isang tao or stress.At hindi rin namin alam kung bakit nag karoon ka ng ganyang sakit.Nakita ka lang ni Mr.Cunninghan sa gilid ng kalsada na duguan.Nag-aagaw buhay ka na ng dinala rito."