Yellow Ribbon

Chapter Twenty-two

"Anong ginagawa mo dito?"

I asked my brother walking in front of my staircase like he owned this place. He smirked. Like how he always do whenever he have some crazy plan in his mind.

Nakasuot siya ng itim na rain coat at itim na pares ng botas. Umuulan ng malakas sa rehiyon ngayon kaya hindi ako lumibot sa farm at hinayaan na lamang ang mga trabahante na gawin ang mga dapat gawin nila sa araw. Tuwing tag-araw lamang ako lumalabas at nagtatagal doon, dahil madalas ay kasama ako sa pag-export ng mga goods.

Binibisita ako paminsan ni kuya rito ngunit ayaw kong lumalagi siya dito dahil puro kalokohan lamang ang ginagawa sa mansyon ko.

"Where's your wife?" mag-isa lamang siya.

Agad siyang dinaluhan ng mga kasambahay para kunin ang maleta niya at binigyan ng towel pampatuyo sa katawan. Nakatayo pa rin ako sa harap niya.

"With my sister in-law." napataas ang aking kilay,

I may let him stay, I guess. Pero..

"Sinong sister in-law mo?" he chuckled.

"Wag ka nang magmaang-maangan dyan. Sino pa ba? Si Maria Makiling?" he teased.

Hindi na ako nagsalita at nanatiling nakatingin sa kanya. Wala na ang kanyang rain coat at binigay sa kasambahay iyon kaya umupo siya sa sofa na naroon. Hindi man lang inintindi kung mababasa niya iyon. I hissed.

Mamimigay pa ata ng trabaho sa mga kasambahay ko. I glared at him.

"Just here to check you out. Also, some site to attend my pricey attention. So, I'd like to stay here."

Tinalikuran ko na siya at umakyat na lamang sa hagdan.

"Bahala ka sa buhay mo." I said.

Kilala naman siya ng mga kasambahay ko. HIndi rin naman ako ang aasikaso sa kanya. I have nothing to care of except my beloved Dennise Hope.

Nagbasa ako ng libro sa kwarto para ubusin ang oras ko. Hindi pa lumalagpas ng limang minuto ay bumukas ang pintuan ng aking kwarto. Ibinaba ko ang aking hawak na libro at walang ganang tinignan ang aking kapatid na nakangisi pa.

"I want to play here." bumuntong-hininga ako.

"Why do you have to meddle every time you're here? Tawagan ko nga si ate Jan."

Inabot ko ang aking cellphone sa drawer, narinig ko ang malakas niyang tawa sa game console ko. Bakit ba ang pakialamero nito?

Don't get me wrong. Its okay for me to let him borrow my stuff, its just he messed everything after using it. Napakaburara. Tinawagan ko si ate Jan, she wanted it on video call so, I let her be.

"Yo!" she greeted.
Kumunot ang noo ko. The video from her wasn't using front camera, instead of seeing ate Jan's face, I saw my beloved Hope staring at her food, slowly twisting the fork to twirl the pasta and ate it. Napakurap-kurapa ako

"Tulala ka na dyan!" ate Jan exclaimed. Her husband laughed.

Damn, I wanna tease her. Pinigilan kong magsalita.I gritted my teeth.

Pinatay ko ang tawag at humilata na lamang sa kama.

"How long will you wait, huh?" hindi ko pinansin iyon.

Itong mag-asawang ito, masyadong nangingialam na. I can thank them next time when we're both okay, not this situation that making us force to meet each other. I don't think she's ready, I also don't think about it anyway.

"Masyado ka nang naaliw dito na nakalimutan mo na ata kung ano ang gusto mong gawin sa buhay mo."

Tunog sermon iyon kaya hindi ako lumingon sa kapatid kong naglalaro.