Iron-men

1

Można powiedzieć ze była wręcz taka sama jak inny ale czy to źle , karzdy mówił jej żeby była sobą , ale ona robiła to co byłam dla niej słuszne. Nigdy nie uważała się za ideał chodzący , skromna ale nie za skromna , mówiąc prawdę żałowała niektórych decyzji w życiu ale czasu nie odwrócisz. Życie jest zbyt krótkie żeby się użalać nad swoimi błędami i sobą. Ale do grona osób bogatych nie należała i raczej nie chce.

— kiedyś będę najponterznejsza istota na świecie — powiedział blondyn i uderzył swoim zabawowym młotem o ziemie , a ja momentalnie udając ze zostałam ranna opadłam ciężko na materac , szybko oddychając

— siostrzyczko — podszedł do mnie mój drogi braciszek i założył mi pasmo moich kasztanowych włosów za ucho i się uśmiechnął — nie umieraj — powiedział i pogłaskał mnie po włosach

— przykro mi , ale przyszedł na mnie czas — dotykam jego policzka gładząc go kciukiem i się uśmiecham , zamykam po woli oczy i moja rękę opada mi na czoło

— Nina?!— podchodzi do nas Thor i łapie się za otwarta buzie — przepraszam — szepcze mi do ucha i składa pocałunek na moim policzku , otwieram oczy żeby ostatni raz ujrzeć jego twarz i się uśmiecham , kładę moje dwie ręce na jego gorących czerwonych policzkach i przytulam go do siebie

— nic się nie stało Thor , ocaliłeś cały Asgard — mówię rozglądając się na cała komnatę udając że są tam mojego ojca poddani i mieszkańcy — jestem z ciebie dumna braciszku — fakt był starszy ale to nie świadczyło o tym ze jest mądrzejszy

— ale nie ocalił ciebie — loki odepchnął brata na bok ze upadł na pogloge na co ja cicho prychłam. Wziął moje obie ręce i je objął swoimi lekko chuchając w nie piwodujac ze robiły się cieplejsze , nie należałam do ludzi którzy mieli ciepła skore

— ja jestem nie istotna — patrzę się ja jego dłonie i delikatnie całuje na co on się uśmiecha a ja opadam ciężko głową o materac udając smierć która mnie dotknęła

— obiad — mówi oburzona mama wchodząc do pokoju cała nabuzowana , przerywając nam tym tez nasza zabawę pod tytułem „zagłada" fakt thor i loki nie byli za modzi ale za to pomysłowi jak nikt inny. Obydwoje traktował mnie jak małego bobaska czasami to się kłócili kto będzie z mną w drużynie , ale zawsze wygrywał loki swoją podstępna mogią

— mamo!?— podnoszę się z łóżka i razem z braćmi ciężko wzdychamy , będąc na najważniejszej części w scenariuszu , szykujemy tą wspaniała sztukę od trzech miesięcy i jak na razie  cała nasza trójka świetni się bawi

—szybko bo wystygnie — pogoniła nas a my popatrzyliśmy się po sobie z dokładnie znanymi nam minami . Kochałam mamę była najlepsza , ale Odyn nie był moim ojcem był ojczymem

— a co jest?— zapytałam podnosząc się do pozycji siedzącej i zaplątał nogi żeby usiąść po turecku i wygodnie oprzeć się rękami o materac wygodnyn materac

— jak pójdziesz na dół to się dowiesz— mówi i zamyka drzwi . Patrzę się najpierw na lokiego a po tem na thora i wstaje jak burza , wychodząc a raczej biegnąc. Omijam mamę i kieruje się do kuchni , siadam przy stole i spotykam się z groźnym spojrzeniem ojca

— może tak dzień dobry ojcze — spoglądam na Odyna i przewracam oczami, nigdy nie był dla mnie ojcem i nigdy nie będzie on jest nie uczciwy i nie godny mojego poświęconego czasu

— dzień dobry stary — mówię i biorę widelec , chce coś powiedzieć ale do sali wchodzą zdyszany loki a po nim thor , opierają się o kolana i ciężko nabierają powietrza na co ja cicho siemię się pod nosem . W tym samym czasie odsuwają krzesła thor siada po mojej prawej a loki lewej

— dziewczyno jak ty tak szybko biegasz — szepcze mi na ucho thor . Przy stole nie można rozmawiać tak mówi odny i jest to zabronione , w tym wypadku jeśli ktoś się odezwie nie je nic do końca dnia . Odyn jest strasznie surowy

— ma się ten zapłon — mówię nie co głośniej wtrącając większa uwagę na siebie spoglądam na ojczyma zaciska szczękę i pieść odwracam wzrok i usmiecham się do brata, a po chwil wchodzi kucharz z jedzeniem i kładzie mi przed nosem