Oturdugum yerden kalktım. Hiç girmedigim odaya benim odamın yanındaki ucuncu odaya gectim.Bu oda cok daginikdi sanki hic kullanılmayan bir odaydı. Odada eski eşyalar kullanılmayan eşyalar vardı. Dolapları karıştırdım. Resimler çıktı. Hepsine hızlıca baktım. Amma bir şeyi fark ettim. Benim hic cocukluk resmim yoktu bunların arasında. Amma aklım o resimde kaldığı için fazla aldırmadım. Burda bu kıza ait hic bi şey yoktu. Yeniden diğer odaya dondüm. Hızlıca çerçeveyi çıkardım resimi aldım aşağıya o kadının yanına indim. Nerdivenleri inince kapının agzında bir valiz duruyordu. Mutfak kapısı aralıydı. Bir adam vardı yanında. Karşı karşıya durmuş bi şey konuşuyorlardı. Elimde resimle mutfaga dogru gittim. Beni gorunce konuşmayı durdurdular. Karşıma geçti
"oglum geldinmi? bak babanda geldi.." deyince bir anlık kafamı çevirip adama bakdım. Nerdeyse 1.80 boylarında siyah tenli saçlarına daha yeni yeni aklar duşen biriydi. Amma bana hiç benzemiyordu. Beni gordugune pek sevindiyide soylenemezdi. Ben hastanede oluncada hiç aramamıştı zaten. Bu adam babamsa bana karşı neden bu kadar soguktu?
Bunları duşunurken aklım bir yandanda kızdaydı. Resmi kaldırdım kadına dogrultdum "Bu çocuk kim?" dedim.
Kadın sanki şok olmuştu. Çabucak resmi elimden alıp saklarcasına elinde tuttu. "Öylesıne çizmişsindir oğlum" dedi. Artık gittikce sabrım taşıyordu. Şimdeye kadar hiç konuşmadıgım kadar yuksek sesle "Benden ne saklıyosunuz" diye bagırdım. Adam bana taraf donerek "Sen kendini ne zann ediyosun seni biz bu eve getirip adam ettik sen benim paramla adam oldun..." dedi o sozler benim suratıma tokat olup carpmıştı. Anlam veremedigim cumleler... Nefesim kesiliyordu ayakta duramıyordum... Kendimi toparlayıp "Ne demek bu eve getirip?? Ne demek istiyorsun" Adam lafına başlamak üzereydiki kadın aglayarak ortaya gecdi yuzunu ona dogrultarak "Yeter artık sus" dedi. Bu sozleri yalvarırcasına soylemişti. Amma o yinede aldırmadı
"Nereye kadar susucaz 12yıldır biz bakıyoruz bunu yetimhaneden getirdikten beri başımıza gelmeyen kalmadı hepsi senin suçun bana bir çocuk veremedin.." artık sozlerini duyamıyodum. Yetimhanemi? Ben ordanmı geldim? Peki ya kendi ailem kim? Neden yetimhanedeydim?
Adam kapıyı çekip gitti. Kadınsa hala aglıyordu elindeki resm yere duşmuştu. Arkasında bir yazı vardı daha yeni fark etmiştim. Tam olarak şoyle yazıyordu "Bir gun seni bulucam Çiçek". Bu olanlardan sonra tek sevindigim olay buydu artık onun adını biliyordum.
Kadını oyle ağlayarak bırakmak istemiyordum bir tarafdanda ona acıyordum amma gitmeliydim. Daha fazla burda kalamazdım. Mutfaktan cıktım zorla yuruyerek kapıya dogru gidiyordum. Koşarak arkamdan geldi "Ömer gitme, yalvarırım gitme" dedi. Arkam ona donukdu. Amma sesi kalbimin derinliklerine dokunmuştu. Arkaya donmek ona sarılmak istiyordum amma... Ben gitmeyi seçmiştim...
Kapıdan cıkınca sokağın başına doğru kaldırımlı bi yol vardı. Ordan irelilemeye başladım. Elimde Çiçegin resmi vardı. Yolda yururken resim olan kağıdın normala gore daha kalın oldugunu fark ettim. Dikkatle bakınca iki kağıdın birleşik olması anlaşılıyordu yerden kuçuk bir taş aldım. Hafifce kaldırınca acıldı. Bitişik diğer kagıtda bir cocuk esirgeme kurumunun adresi vardı. Kendimde bilmeden yoldan gecen ilk taksiye bindim. Napıcagı bilmiyordum amma oraya gidecegimden emindim...
Üzürlü sayın bu bolum bir az gecikdi. Amma imtahanlardan vaxt tapan kimi yazıram. Xoşunuza gelirsen ne mutlu mene :) Gelen bolumedek helelik :)
