Chaos Within

1: Lurking Within

KALIANNA HAYES

There's a dead flower in front of me. Screams. Blood. Red. Pain. Flashes of white as my tails were cut down. The unbelievable pain as my wings and horns burns. It burns. It hurts. It hurts. I do not want it anymore. It burns. So much.

I panted as I open my eyes. There's a combination of tiredness and nervousness in it, maybe because of that freaking memory. Natigilan ako sa pagsuntok ko sa punching bag at napatingin sa kamao ko. There's a tinge of blood from it.

Kahit na nakatalikod ako sa kanila ay ramdam ko ang tingin saakin ng mga mortal na kasama ko sa gym. Ilang oras na ba akong nandito? Tatlo? Lima?

Sa tuwing pinipikit ko nang matagal ang mga mata ko ay laging dumaraan sa isipan ko ang pangyayari na iyon. The past that should be left behind. The past that shall never cross my mind again.

Lumayo na ako sa exercising mat and equipments at lumapit naman sa duffle bag ko. Kinuha ko ang water jog ko at mabilis itong kinalahati. Suddenly, my senses tings, signifying someone approaching me from behind. And base on the heaviness of its footsteps and the whisper of the wind, it's a male.

And a familiar one.

I gritted my teeth at mabilis na inayos ang duffle bag ko, ngunit kahit na gaano kabilis ang galaw ko para makaalis na sa gym at hindi makausap ang isa sa mga dedicated Coach ng gym na ito ay talagang naaabutan niya pa rin ako.

Oh how I sometimes wished that the sprinting ability in my hands remained as one of my half blood powers.

"Hey, Kalianna." Tuluyan ng nakalapit saakin si Coach Joseph nang may malawak na ngiti sa labi. "Everything alright?"

"Fine, Coach. Thanks." Maikli at mahina kong aniya at sinakbit na ang duffle bag ko. I do not want to be cold towards him, since aside from Chanti ay marahil siya lang ang pangalawang mortal na malakas ang loob na kausapin ako, ngunit wala lang talaga ako sa mood ngayon.

"You know, you've been here for three years now. You can always ask for my help if you need it." Mabait pa rin itong nakangiti saakin at may kung ano sa pinakailalim-laliman ng utak ko na gustong mawala ang ngiting iyon.

I immediately shove it aside.

Yumuko ako. "Thanks, Coach. See you next time." I dully answered at tumalikod na.

"You can always ask for my help with anything, Kalianna, okay? See you!" At sa loob ng tatlong taon na pabalik-balik ako sa gym na ito ay paulit-ulit niya rin iyang pinapaalalahanan saakin.

Napabuntong hininga na lamang ako nang tuluyan na akong nakalabas ng gym. Mortals are just so exhausting. There are some who can almost represent half of the demons of Underworld, and there are some who are as bright as the bloody angels in Heaven—and those are what I hate the most. Kindness are fake. There are no kindness in this world.

Buti pa kung nasa Underworld ay alam ko ang ugali ng bawat demons. Mortals are like a combination of angels and demons and it is so infuriating.

Naglakad na ako papunta sa bahay ko. It is a good thing na malapit ang apartment ko sa gym at sa school na pinapasukan ko dahil ayokong maglakad ng malayo o makasalamuha ang mas marami pang mortal.

Pumasok na ako sa three story building na tinitirhan ko. Ang katangi-tanging kakaiba lamang sa apartment na ito ay ang malaking hardin sa harapan na punong-puno ng patay na bulaklak. Kulay violet ang buong building at kahit saan ka tumingin ay puno ito ng dumi, sapot, at mga ipis o daga.

In short, my favorite kind of place.

Mababa pa ang renta kaya hindi ako nahihirapan na bayaran buwan-buwan. Halos isang beses sa isang buwan lamang din nagpapakita ang landlady at kung hindi ka man makakabayad ng renta ay nagpapalugid ito hanggang sa katapusan ng taon.