Project Loki: A Mendez X Rios Fanfiction

PROJECT LOKI ONESHOTS: FORGOTTEN

I quickly stepped on the car breaks when the traffic lights turned into red. The deafening sound coming from a police mobile caught my attention. Dire-diretso lamang ang daan nito sa harapan ngunit nagawa ko pa ring maaninag ang sakay nito. It's been a year since I last visited this place at wala pa ring pinagbabago. A small smile form across my lips when I saw familiar establishments.

In the brick of reminiscing good old moments, the traffic lights turned green and the cars started moving again.

Hindi ko alam kung magandang ideya ang bumalik sa lugar kung saan puro pighati lamang ang dinala sa akin. Dito ko man nahanap ang pagmamahal, pakiramdam ko'y dala ko pa rin ang sakit.

The moment I opened my eyes, I looked at the whole police station where the words Angeles City Police were written in bold letters. Marami ring mga taong nakaunipormeng pampulis sa labas ng istasyon. Ang iba'y nakikipagkwentuhan at nagtatawanan pa.

I was silently praying while looking at my reflection through my small mirror. Paulit-ulit kong hinihiling na sana sa muli kong pagtapak sa lugar na ito ay hindi na s'ya ang unang taong makikita ko. I don't want to pretend. I don't want to feign everything but if worse comes worst mukhang kailangan kong ilabas ang barahang s'yang tanging paraan upang maiwasan ko ang magkaroon pa ng kaugnayan sa kanya. What happened a few years ago left a bitter taste in my mouth.

I was about to open my car and went outside when someone parked his car beside mine. Dahil hindi tinted ang salamin ng kotse nito'y naaninag ko kung sino ang sakay nito. Muli kong isinara ang pinto ng aking sasakyan at nagkunwaring may kausap sa telepono. Tumingin din ako sa ibang direksyon upang hindi n'ya makita kung sakali mang sumilip s'ya.

I swallowed the lump on my throat when I glanced to that person. Nakalabas na ito sa kanyang sasakyan. Agad akong napabalikwas nang tumingin ito sa direksyon ko. I quickly hide. Gosh, bakit ba s'ya tumitingin sa direksyon ko?!

Hanggang ngayon ba'y minumulto pa rin ako ng nakaraan? Nakahinga ako ng maluwag nang tuluyan na itong mawala sa paningin ko.

Napahawak ako sa manibela at halos iumpog ko na ang ulo ko sa kabang nararamdaman. I stayed inside my car for more than ten minutes before someone knocked on the window. I put rolled it down and gave the most charming smile I could to the police officer.

Muli akong napabuga ng hangin at kinompose ang aking sarili bago ako lumabas ng sasakyan. With my pounding heart, I tried to calm my self down. Bitbit ang isang brown envelope at ang aking notebook ay taas noo akong pumasok sa police station.

Relax, Jamie! You have to do this! You can do it! Para sa ikatatahimik ng lahat!

"Good morning ma'am," bati ng bawat officer na nadaraanan ko. I greeted them back with a smile. Habang palapit ako nang palapit sa opisina ng pamilyar na inspector ay mas lalo pang bumilis ang tibok ng puso ko.

"Excuse me, officer," magalang na tawag ko sa babaeng pulis na nasa front desk. "May I talk to the inspector please?"

"Yes, maam," she muttered, smiling at me. "Nariyan po si Inspector. He's been waiting for you."

Tumango ako't nagpasalamat. I tighten my grip on my bag as my heels echoed on the marbled floor. Iniipit ko ang envelope sa gitna ng braso ko't napahawak sa dibdib kong hindi magkamayaw sa bilis ng tibok.

Nang marating ko ang cubicle ni inspector ay ipinosisyon ko ang sarilli ko at dahan-dahang idinikit ang nakasarado kong palad sa pinto. But my hand was still half away when suddenly the door opened automatically. My hand froze as my eyes met his. I wanted to scream but no voice were coming from my mouth. I want to run away from him. I want to turned my back on him and ignore him.