KÖTÜ KIZ KÖTÜ ÇOCUK

Bölüm 8

Hiçbir şey demeden sadece Aras'ı izlemeye başladım. Yavaş yavaş bana doğru yaklaşmaya başladı. Artık nefesini yüzünde çok rahat hissedebiliyorum. Belki saniyeler sonra beni öpücek. Ama bunu istediğimden emin değilim. Geri çekilmek istiyorum ama hareket edemiyorum. Sanki.. sanki buz kesmiş gibiyim. Nefes aldığımdan bile emin değilim.

Aras beni öpmek için harekete geçtiğinde hızla başımı gökyüzüne çevirdim. Sanki hiçbir şey olmamış gibi yıldızlara bakarak konuştum. “Bu gece çok parlak. Hiç bulut yok, yıldızlar çok net." Cümlem bittiğinde kafamı Arasa çevirdim. Hala bana bakıyordu, sonrasında yavaş bir şekilde o da gökyüzüne baktı. “Evet çok güzel."

Hâla Aras'a bakmaya devam ederken sadece battaniyeyi bana getirdiğini fark ettim. Kendisi ise üzerindeki ince t-shirtle oturuyor. Sırtımda ki battaniyeyi bir kat açarak Aras'a biraz daha yaklaştım ve battaniyenin bir kısmını onun sırtına koydum. Bana baktığında elimden geldiğince sıcak bir şekilde ona gülümsedim.

Battaniyenin içende yıldızları izlerken göz kapaklarım yavaş yavaş ağırlaşmaya başladı. Son hatırladığım başımı Aras'ın omzuna koyduğum.

Gözlerimi açtığımda Aras'ın odasındaydım. İyi de ben buraya nasıl geldim hatırlamıyorum. Yavaş yavaş kendime gelirken yanımda biri olduğunu fark ettim. Kafamı hızla oraya çevirdiğimda yanımda Aras yatıyordu. Birden Aras'î yataktan ittirdim ve Aras'tan küçük bir inleme koptu. Bende sıkıca gözlerimi yumdum. Aras ayağa kalkar kalkmaz bana sövmeye başladı.

“Kızım sen gerizekalı mısın? Ne bokuna ittiriyon beni? Mal mısın? Naptığını sanıyorsun sen ya?" Aras sanki bunları hiç söylememiş gibi direk kendi soruma geçtim. “Burada ne işim var? En son çatıda oturuyorduk." Gözlerini devirip tekrar yatağa oturdu.

“Evet çatıda oturuyorduk. Sonra sen uyuya kaldın. Ben de seni buraya getirdim."

“İyi de benim kendi odam var sonuçta yani neden oraya götürmüyorsun ki yani? Niye buraya getiriyorsun ha?

“Belki gece cazibeme dayanamazsınız ve birlikte oluruz diye düşündüm."

Aras'ın dediği şey  üzerine gözlerim dehşetle açıldı. Bir iki dakika hareketsiz bir şekilde kaldıktan sonra sinirle Aras'a vurmaya başladım. Bunun üzerine Aras kahkaha atarak beni durdurdu. “Sen çok komik bir kızsın ya." Bir de dalga geçiyor şuna bakar mısın? “Tamam onunla alakası yok kabul. Sonuçta sen o oda da tek başına kalmıyorsun. Seda var yani gecenin bir yarısı odaya girmem hiç hoş olmazdı." Hı-hı sende bu kadar düşünceli birisin ya. Kaşlarımı kaldırıp ona bakmaya başladım.

~Dün gece~
         Aras'tan
Defne uyuya kalınca onu kucağıma alarak odasına doğru gittim. Tam kapısını açıcaktım ki Defne uyanmaya başladı. “Şşşş uyumaya devam et seni yerine yatırıcam" Eliyle gözlerini ovuşturdu, sonra küçük bir esneme. Ve mırıltılı bir ses “Seninle yatabilir miyim? Bu gece yalnız yatmak istemiyorum." Hiçbir şey demeden direk odama ilerledim. Önce Defne'yi yatırarak güzelcene üstünü örttüm daha sonra yavaşça yanına girdim. Göğüsüme doğru iyice sokuldu. “Teşekkür ederim." diye mırıldandı.
“Niye?"
“Yanında yatmama izin verdiğin için." Bir kaç saniye sessiz kaldı sonra tekrar uykusunun arasında mırıldandı. “Korkuyorum. Gene rüyama girmesini istemiyorum. Güvende olmak istiyorum. Beni korur musun?"
Son dediği şeyle duraksadım 'beni korur musun?' demişti. Ona ne diyecektim daha doğrusu nasıl evet diye bilirdim ki? Onu kıracak kişi benken nasıl ona evet diyebilirdim  ki?
“Cevap vermedin?" Defne'nin masum sesiyle düşüncelerim bir anda yok oldu. Saçlarının arasına küçük bir öpücük kondurdum. “Seni her şeyden koruyacağım." bunun yalan mı yoksa gerçek mi olduğunu bilmiyorum. Sadece bu geceyi huzurlu geçirmesini istedim..
“Aramızda kalsın olur mu? Korktuğumu.. onunla yüzleşmekten korktuğunu kimse bilmesin olur mu?" Kimden bahsediyor bilmiyor ama bu konuda ciddi olduğuna eminim. Bu uykulu haliyle bile bunları düşünüyor. “Olur. Kimseye söylemem." Belki de bu bahsettiği kişi yüzünden bir kaç gündür bu kadar dalgın gülerken bile bir kısmı buruk. Bundan çok eminim bir kaç gündür hiç gerçekten içten gülmedi neredeyse. Bazen anlık ssevinçleri oldu ama bir anda durdular. Şimdi düşünüyorumda hep benimle yakınlaştığı sıralarda ilk her şey yolundayken bir şey oluyor. Kim bilir belki de aklına o geliyordur. Peki o kim? Defne'nin bu kadar çok düşündüğü kişi kim? Aslında kim olduğu o kadar da çok önemli değil önemli olan benim Defne'yi koruyacak olmam. Ama belki de önce kendimden korumalıyım? Yaptığım şey ne kadar doğru bilmiyorum. Ya da bunu bırakıp bırakmamam gerektiğini? Ne yapmalıyım? Buna bir ara vermek belki de en iyisi olacak. Yarın onunla son günüm. Eski ben olmam lazım. Bu saçma şeyi daha fazla sürdüremem. O bu kadar masum ve kırılmışken ben daha çok onu kıramam.