At the mercy of Luna (Restless Heart #1)

Simula

Simula

Hangin. Why can't I just be like those flying creatures. They seem so free and does not mind anyone's business. Habang nakatingin sa burol, nararamdam ko ang bawat halik na binibigay sa akin. Sumabog ang aking buhok kasabay ng pagsayaw ng mga dahon sa puno.

"Zenaiah, nakahanda na ang lamesa. Tawagin mo na si Zeta at kakain na." The cold breeze that surrounds me tells why I don't feel free. Tumayo ako kasabay ng pagkapa ko sa paligid ko. Hanggang kailan ako mananatiling nakakadena sa aking pag-iisip.

Everytime I look up, I can only feel the warm light that the moon is giving me. Kumatok ako sa kanyang kwarto at tinawag siyang bumaba. "Zeta, kakain na! Kung ayaw mo bumaba, hindi ka namin titirhan ng pagkain at bahala kang magluto mag-isa ng makakain mo."

Getting impatient, I went downstairs. I was never a patient person. A short-tempered helpless girl is what you can describe me.

The food was enough for us to fill our tummy. I am grateful because I can still eat atleast three times a day. "Antina, ako na ho ang magliligpit." Hindi ko na alam kung tama pa ba ang manatiling ganito.

"Ate Zenaiah, sabayan mo na ako sa enrollment ko bukas. First time ko kasi sa kolehiyo ate, baka mamali ako pag magfifill up ng forms ganon ganon." Zeta gave me his grinning face. Habang nagliligpit ay nakasunod siya sa akin.

"Di bale manang, ako maghuhugas ng pinggan ng dalawang linggo, samahan mo lang ako. Si Antina nalang ang maiwan dito sa bahay."

The way he calls me manang just because I look like an old maid is somewhat insulting but I don't mind it now anyway.

Nasanay na ako, besides, most people ignore this kind of look. It's way out of their league. Hindi dapat pinagtutuonan ng pansin kasi ano namang mapapala nila sa pagtingin sa akin?

Wala. Hindi nila ikayayaman ang panghuhusga nila. I'm a person and I choose to be ordinary kasi iyon naman ang kapalaran ko sa buhay. Why would I give them the satisfaction that I am affected as to what they are saying?

"Matulog ka na Zeta, tuparin mo iyang sinasabi mo ha? Sasamahan kita bukas kasi may dadaanan ako pagkatapos kitang iuwi." Naramdaman kong lumapit siya sa akin habang ako ay naghuhugas ng pinggan. Binigyan niya ako ng halik sa pisngi at noo bago pumanhik sa kanyang kwarto.

"Goodnight manang! Huwag ka na kasi gumamit ng selpon sa gabi habang nakapatay ang ilaw. Matulog ka nalang nang hindi na madagdagan iyang grado ng mata mo."

"Oo na, matulog ka na at siguradong mahaba ang pila dahil enrollment day bukas."

Matapos namin mag enroll ni Zeta, ihahatid ko muli si Zeta pauwi.

"Manang, bili muna ako ng cheese stick doon oh." Sabay turo sa tindero na nagtitinda sa gilid. Hindi ko na siya hinintay at hinayaan siyang bumili ng makakain niya.

Tumawid ako upang makarating sa waiting shed kung saan kami maghihintay ng tricycle. Habang naghihintay kay Zeta, andaming bumulabog sa aking nararamdaman.

I can feel it. My heartbeat was unusual. No, hindi pwede ito. Huwag muna, I uttered a silent prayer. Bawal magmura, I disciplined myself to stop saying profanities kasi ayokong maging katulad ko si Zeta.

It's not being holy but I realized that profanities won't make me any better. For some people okay lang sa kanila ang magmura. Ang kaso sa akin, ang rumi pakinggan. Nakakarindi.

Naihatid ko na si Zeta sa bahay, ibinilin ko na rin siya kay Antina. Lumabas akong muli at pumara ng tricycle papunta sa sentro. Nakarinig ako ng mabibilis na yapak ng kabayo.

Gabayan mo ako aking Diyos. Usal ko pagkakita ko sa lalaking papalapit ngunit kahit malabo ang mata ko ay nagawa kong makilala ang pamilyar na maskuladong likod niya. Akala ko hihinto ito sa tapat ko, nagpasalamat ako nang lumagpas ang kanyang kabayo habang lumalayo na ito sa aking paningin.

"Verceles."